Καλώς ορίσατε στους προβληματισμούς του +yannidakis
Νιώθω πώς χάνω την μορφή σου όπως ξεθωριάζουν και χάνονται τα φώτα της πόλης καθώς απομακρύνεται το καράβι από το λιμάνι, αργά και βασανιστικά σαν και για Άγκυρα που πετά μακριά για να φύγει να είναι η καρδιά μου, που την ξεριζώνω φεύγοντας μακριά σου. Για άλλη μια φορά μαζί με το φευγιό μου κουβαλάω για αποσκευές την αιώνια θλίψη από τις μνήμες των στιγμών που ζήσαμε παρέα μέσα σε μόνο δύο μέρες. Και όμως δυο μέρες αρκούν για να με συντροφεύουν για χρόνια. Οι στιγμές μας, παραμένουν το ίδιο έντονες με τα πιο όμορφα και χαρούμενα χρώματα που φωτίζουν τις μαύρες νύχτες της καρδιάς μου…
Το μόνο που προσμένω είναι να μπορούσες να με κρατήσεις κοντά σου, δεν θα αντιστεκόμουν, θα παραδινόμουν άνευ όρων στην γνώριμη αίσθηση της αγκαλιάς σου, τρυφερή και ταυτόχρονα δυνατή καθώς γίνεται τόσο κτητική, και χωρίς να ρωτάω τι θα γίνει μετά, ας κρατούσε μόνο δύο μέρες ξανά..
Αντίο ανεκπλήρωτε και ιδανικέ έρωτα μου ,θα συναντιόμαστε από εδώ και πέρα μονάχα στα όνειρα μας, έτσι αυτό που ζήσαμε δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ ούτε να το αλλάξει βίαια η στυγνή καθημερινότητα της ζωής.
Ζήσαμε ένα όνειρο και έτσι θα παραμείνει… +maria karantai
Το μόνο που προσμένω είναι να μπορούσες να με κρατήσεις κοντά σου, δεν θα αντιστεκόμουν, θα παραδινόμουν άνευ όρων στην γνώριμη αίσθηση της αγκαλιάς σου, τρυφερή και ταυτόχρονα δυνατή καθώς γίνεται τόσο κτητική, και χωρίς να ρωτάω τι θα γίνει μετά, ας κρατούσε μόνο δύο μέρες ξανά..
Αντίο ανεκπλήρωτε και ιδανικέ έρωτα μου ,θα συναντιόμαστε από εδώ και πέρα μονάχα στα όνειρα μας, έτσι αυτό που ζήσαμε δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ ούτε να το αλλάξει βίαια η στυγνή καθημερινότητα της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το