KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ οριστικό αντίο

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ρυθμικά οι σταγόνες της βροχής χτυπούσαν το τζάμι του παραθύρου ψιθυρίζοντας το μυστικό τους τραγούδι, μέσα στο μουντό και γκρίζο απόγευμα του Φλεβάρη. Δεκάδες μικροσκοπικά ρυάκια φίδιαζαν  καθώς το νερό κυλούσε πάνω στο ψυχρό γυαλί και μαζί τους παρέσυραν τη σκέψη μου σε θλιβερές αναμνήσεις που για μια στιγμή έκαναν την καρδιά μου να σφιχτεί. Όλα τα σημάδια της κάποτε φλογερής αγάπης μου για ‘σένα μπροστά μου να τραβούν επίμονα το νου μου μακριά εκεί στο αρχαίο πέλαγο της ζωής μου που σε είχα θαμμένη. Το φάντασμά σου ήρθε να με στοιχειώσει αναδυόμενο μέσα από τον αχνό του χιονιού καθώς η βροχή το έλειωνε ανελέητα.

Η μορφή σου που πάντα αλάφρωνε τα βάρη μου κι εξασθενούσε τους καημούς και τη σκληρότητα της καθημερινότητας, μόνο πικρό πόνο έφερε στην καρδιά μου, ένα πόνο του παρελθόντος που είχα πασχίσει πάρα πολύ να ξεχάσω. Το δέντρο που είχαμε φυτέψει έχει πια ρίξει όλα τα φύλλα του και τα γυμνά κλαδιά του μοιάζουν σαν σκιές από τρομακτικό θρίλερ μέσα στη νύχτα. Όχι, το δέντρο δεν πρόκειται να ανθήσει και πάλι την Άνοιξη… Ο πικρός χειμώνας της απελπισίας το σκότωσε και το καταδίκασε να στέκει έτσι για πάντα γυμνό μέσα στους βοριάδες και τις μπόρες του αιώνα.

Κάποτε σ’ ένα όνειρο είχαμε χορέψει μέσα στη βροχή και τα πόδια μας δεν ακουμπούσαν πια τη γη, θυμάσαι; Ήταν αλήθεια έτσι τότε, εκεί μακριά στην παραμυθένια ξενοιασιά της αγκαλιάς σου δεν υπήρχε ποτέ λόγος για ν’ ακουμπούμε στη γη, μια και είμασταν μόνιμοι κάτοικοι των σύννεφων που ταξίδευαν εκείνα τα υπέροχα υπερατλαντικά ταξίδια. Και δίπλα από τη θράκα με τις ροδοκόκκινες φλόγες να γλύφουν αχόρταγα καστανόξανθα κούτσουρα κάναμε αμίλητο έρωτα σαν άγρια ζώα που βρίσκουν καταφύγιο μέσα σε στενές σπηλιές στων βουνών τις πλαγιές.

Φωτογραφίες με χαμόγελα και δακρυσμένα μάτια μπροστά από γκρίζα ποτάμια και γαλανές παραλίες παραμένουν κρυμμένες κάπου μα δεν μιλούν πια. Έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα που με την κοφτερή σου λεπίδα έκοψες την καρωτίδα του έρωτά μας και μ’ άφησες μισό, ποδοπατημένο  στο χείλος του γκρεμού να ισορροπώ πάνω στα κατακάθια της γκρεμισμένης ζωής μου. Μόνος, με σύντροφο την απελπισία, είπα πως το τέλος είχε έρθει πια. Τα δάκρυα σαν τις σταγόνες της βροχής πάνω στο τζάμι μου δεν στέρεψαν για χρόνια, μα είμαι ακόμα εδώ… Ένας Άγγελος με έσωσε την τελευταία στιγμή και σαν ταραγμένο βρέφος με τύλιξε στοργικά μέσα στις φτερούγες του και βαλσάμωσε τις πληγές μου.

Θέλω να σου πω αντίο αγάπη μου, μια και δεν μπόρεσα να σου το πω ως τώρα. Αντίο, κι εύχομαι πάντα να είσαι ευτυχισμένη στο δρόμο που διάλεξες. Κακό ποτέ δε σου ευχήθηκα και ποτέ η αγάπη μου δεν θα μπορέσει να αλλάξει σε μίσος. Θέλω να ξέρεις πως ο άγγελος που με έσωσε είναι πάντα μαζί μου και τώρα έμαθα κι εγώ να τον αγαπώ πραγματικά. Άλλωστε αυτός πάντα ήταν εκεί κι εγώ απλώς εθελοτυφλούσα δέσμιος του έρωτά σου και των ονείρων μου.

Αντίο, η βροχή δυνάμωσε μα τα φαντάσματα ξορκιστήκαν και τώρα νιώθω και πάλι ευτυχισμένος μέσα στην αγκαλιά του αγγέλου μου. Ένα νέο δέντρο ανθίζει μα οι ρίζες του είναι βαθιές και η Άνοιξη όσο θα έρχεται θα το κάνει να θεριεύει και να ομορφαίνει. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ