ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ και το oscar πάει... στην πολιτική, στις διακρίσεις, στον ρατσισμό

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Ολοκληρώθηκε ο διασημότερος διαγωνισμός τέχνης, αυτός των Oscars. Ξέρετε... το κόκκινο χαλί που περπατάνε όλοι οι διάσημοι καλλιτέχνες και συντελεστές με τα πιο φοβερά και τρομερά ενδύματα που έχουν ραφτεί ειδικά για αυτούς, ειδικά για αυτήν την μέρα. Όλα τόσο εντυπωσιακά, όλα τόσο διασκεδαστικά και όλα τόσο απρόσιτα, για εμάς τους κοινούς θνητούς.

Φέτος όμως, αξίζει να προβληματιστούμε με την βραδιά αυτή γιατί δεν ήταν όλο χαμόγελα, χαζόλογα και κενότητες. Επειδή τυχαίνει να γνωρίζω από κοντά την κουλτούρα των αμερικανών που έχουν την ελευθερία και τον πλούτο να εκφράζονται επισκιάζοντας τους αδύναμους, πρέπει να σας πω πως τα χθεσινά oscars απέδειξαν πόσο ευαίσθητο είναι το Hollywood απέναντι στο τι συμβαίνει στην Αμερική. Μην ξεχνάτε -λόγου χάρη- πως στις Ηνωμένες Πολιτείες ετοιμάζονται για εκλογές.

Έτσι λοιπόν, είχαμε την αντίδραση της ακαδημίας απέναντι στον σάλο που εξαπλώθηκε για την μη ύπαρξη μαύρων υποψηφίων στα φετινά Oscars. Στην αρχή οι έγχρωμοι καλλιτέχνες και συντελεστές δήλωσαν ότι δεν θα παραστούν στα φετινά Oscars ως ένδειξη διαμαρτυρίας και αν θέλετε την άποψη μου αυτό απέδειξε πόσο κομπλεξικοί είναι με το χρώμα τους την ίδια ώρα που είναι εξίσου πλούσιοι, εξίσου διάσημοι, εξίσου αποδεκτοί στο ευρύ κοινό. Αν συνεχίζετε να θέλετε τη γνώμη μου, θεωρώ πως η φετινή ανακοίνωση υποψηφίων χωρίς μαύρο διεκδικητή, ήταν μία καθαρή σύμπτωση με κριτήρια καθαρά καλλιτεχνικά. Δεν ξέρω αν οι κριτές είναι οι καλύτεροι και οι πιο αδιάφθοροι, σίγουρα όμως δεν είναι χαζοί ώστε να υποπέσουν σε ένα τέτοιο κοινωνικό ατόπημα σε μία χώρα που ακόμα και σήμερα υποφέρει από τον φυλετικό ρατσισμό.

Η λύση που δόθηκε είναι να γίνει παρουσιαστής ο διάσημος κωμικός Chris Rock o οποίος πέρα από το χρώμα του δέρματός του έφερε εις πέρας μία παράσταση με σαφή ειρωνικά σχόλια και για την ακαδημία -ναι, ο αυτοσαρκασμός είναι η καλύτερη άμυνα- και για τους μαύρους συντελεστές, αλλά και για τους άσπρους. Κάποιοι γέλασαν, κάποιοι ένιωσαν άβολα/αμήχανα. Η ακαδημία έδειξε ότι ήθελε να επανορθώσει (ε;) οπότε για μένα το θέμα κλείνει εδώ.

Το επόμενο που αξίζει να σχολιαστεί είναι η νίκη του Di Caprio. O Leonardo δεν είναι το παλικαράκι που βλέπαμε πίσω στο 1997 τυπωμένο στις μπλούζες των κοριτσιών. Ναι, το μεγάλο σπρώξιμο στην εισπρακτική του καριέρα έγινε μετά την ταινία "Τιτανικός" ωστόσο έκτοτε ο νεαρός έγινε άντρας και χωρίς να είμαι κριτικός κινηματογράφου, εκτιμώ πως έκανε εξαιρετικές ερμηνείες. Δεν ήταν τυχαία έξι φορές υποψήφιος για Oscar. Ομολογώ πως την φετινή του ταινία δεν την είδα (ακόμα) αλλά το ότι φέτος σήκωσε το αγαλματάκι, δεν πιστεύω πως έγινε χαρισματικά. Γιατί τέτοιος σάλος ρε παιδιά; Θα σας πω γιατί: Λόγω εμπάθειας. Εμπάθειας για έναν άνθρωπο που μπορεί να είναι όμορφος και σκληρός, να παίζει σε ρομαντικές ταινίες και σε περιπέτειες, να ενσαρκώνει πολιτικούς και εγκληματίες και να έχει μια φοβερή καριέρα χωρίς καν να χρειαστεί να παίξει σε ταινία με υπερήρωες...

Τα Oscars συνήθως δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από ψεύτικα χαμόγελα και τυπικές ευχαριστίες, τουλάχιστον για εμάς το κοινό που δεν ζούμε από κοντά την προσπάθεια των ανθρώπων αυτών και δεν την καταλαβαίνουμε δεδομένων των χρημάτων με τα οποία αμείβονται. Φέτος όμως το σκηνικό ήταν άλλο και θέλησα να προβληματιστώ απ' αυτό μαζί σας. +Yanni Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ