ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ προετοιμαζόμαστε για τον απρόοπτο θάνατο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis 

Παραδέχομαι πως το σημερινό κείμενο είναι κάπως μακάβριο, όμως ως κομμάτι της ζωής θα το θίξουμε με την φιλοσοφία πως κάποια στιγμή θα το αντιμετωπίσουμε όλοι μας. Θάνατος! Αρχικά να σημειώσω πως αφορμή για τον σημερινό προβληματισμό αποτέλεσε ο ξαφνικός χαμός δύο άξιων εργαζομένων του ΕΚΑΒ.

Και η ερώτηση είναι απλή: Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για τον θάνατο; Σίγουρα δεν ήταν οι δύο εργαζόμενοι στο ΕΚΑΒ που πήγαιναν σε ένα συνέδριο στο Ρέθυμνο. Πρόλαβαν να χαιρετίσουν τα τέσσερα παιδιά τους που άφησαν ορφανά; Πρόλαβαν να ζητήσουν συγγνώμη από τους γονείς τους που ίσως αδίκησαν ή από τη γυναίκα τους που της μίλησαν απότομα το πρωί; Ξέρετε τώρα… απλά καθημερινά πράγματα. Η αλήθεια δεν κολακεύει. Στην πραγματικότητα αν απλώσουμε σε έναν μεγάλο πίνακα την ζωή μας θα βρούμε πολλές-πάρα πολλές εκκρεμότητες. Δεν θα αναλωθώ σε παραδείγματα, απλά αναλογιστείτε πόσα μικρά πράγματα έχετε αφήσει για το μέλλον. Για ένα άμεσο μέλλον που όμως ποτέ δεν έρχεται επειδή δεν βρίσκετε την κατάλληλη ευκαιρία. Μόλις διαπίστωσα πως κι εγώ ανήκω σε αυτήν την κατηγορία, οπότε στο εξής θα χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό πρόσωπο.

Συνεχίζοντας προοδευτικά τον προβληματισμό καταλήγω σε ένα δεύτερο επίσης απλό ερώτημα: Τι θα κάνατε αν γνωρίζατε την ημερομηνία του θανάτου σας η οποία θα ήταν σε λιγότερο από ένα μήνα; Ξέρω πως τώρα έκανα τα πράγματα πιο περίπλοκα. Η εύκολη απάντηση θα ήταν: “τι θα πρωτόκανα;” όμως η ουσία της ερώτησης παραμένει αναπάντητη και εντελώς υποκειμενική στον καθέναν μας. Οι έχοντες πρέπει να τρέξουν για την διαθήκη τους. Είναι πραγματικά οδυνηρό ο θάνατος μας να συνεπάγεται με τσακωμούς και χρόνιες διαφορές ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας μας, απλά και μόνο επειδή δεν υπήρξαμε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Αρχίστε τις συγγνώμες. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που δεν έχουν καλή άποψη για εσάς και για τους περισσότερους τα αισθήματα είναι αμοιβαία, όμως πολλοί από αυτούς κατέληξαν σε αυτήν την εντύπωση από κάποιο γεγονός. Είτε φταίτε, είτε όχι, δεν έχετε –πλέον- να χάσετε τίποτα! Πηγαίνετε και συμβιβαστείτε. Πείτε στους δικούς σας ανθρώπους πόσο τους αγαπάτε και βγείτε εκτός προγράμματος. Κάντε αυτό που πάντα θέλατε να κάνετε, αλλά μπορούσατε και την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο μήνα, τον επόμενο χρόνο…

Μην πείτε πως αργεί αυτή η μέρα για εσάς. Οι δύο άνθρωποι (του παραδείγματός μας) δεν σκόπευαν να πεθάνουν εκείνη την ημέρα. Ίσως το βράδυ να είχαν κανονίσει φαγητό με φίλους ή να είχαν νοικιάσει μία ταινία για να δουν οικογενειακά στο σπίτι. Δεν ήταν αστυνομικοί ή στρατιώτες που έπεσαν στο καθήκον. Ήταν άνθρωποι σαν εμάς που είχαν την ρουτίνα τους και που ενδεχομένως δεν πρόλαβαν να βγουν από αυτήν για να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητές τους, για να προετοιμαστούν για αυτήν την ημέρα. Γιατί ευτυχώς ή δυστυχώς κανείς δεν μας προειδοποιεί για το πότε θα πεθάνουμε.

Ας το κάνουμε σήμερα. Από σήμερα μάλλον. Ας απλώσουμε σε έναν πίνακα, σε ένα τετράδιο την ζωή μας, ας τακτοποιήσουμε τις εκκρεμότητές μας και ας αρχίζουμε να τις τακτοποιούμε σα να προετοιμαζόμαστε για τον θάνατο. Το πιθανότερο είναι πως δεν θα πεθάνουμε, θα έχουμε γίνει όμως καλύτεροι άνθρωποι για να απολαύσουμε την ζωή. Όσο αυτή κρατήσει. +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΨΤΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ