ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣIΟΔΟΞIΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ οι εντυπώσεις μίας εθελοντικής εμπειρίας

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους αισιόδοξους του +yannidakis! 

Είναι ωραίο το αίσθημα της συμμετοχής, της συνεισφοράς, πόσο μάλλον, υπό τη μορφή του εθελοντισμού. Ο εθελοντισμός συνδέεται άμεσα με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Μπορεί να εκφραστεί με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με τη φυσιογνωμία και τη μορφή της δράσης. Ωστόσο, ο στόχος παραμένει πάντα ο ίδιος: να βοηθήσεις χωρίς να σκέφτεσαι τι θα πάρεις σαν αντάλλαγμα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για το καλύτερο αποτέλεσμα. Το μοντέλο, λοιπόν, του εθελοντισμού μπορεί να είναι ο ακτιβισμός, η άμισθη εργασία, η ανιδιοτελής προσφορά, ακόμα και, η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου ή όλα τα παραπάνω μαζί.

Προσωπικά είχα πρόσφατα την χαρά να συμμετέχω εθελοντικά σε μία δράση και το μοντέλου της εθελοντικής εργασίας που κλήθηκα να υπηρετήσω είχε την έννοια της ανιδιοτελούς προσφοράς. Επρόκειτο για  Διημερίδα επαγγελματικού προσανατολισμού και προσπάθησα, αν μη τι άλλο, να ενημερώσω και να διαφωτίσω νέα παιδιά που καλούνται να αποφασίσουν για το μέλλον τους σχετικά με τον τομέα μου, την αρχιτεκτονική και με αυτόν, τον τόσο απλό τρόπο να λύσω απορίες τους ή έστω να τους δώσω μία ιδέα για μία πιθανή επαγγελματική επιλογή. Μέσα από αυτήν την εμπειρία μου λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη με δύο ζητήματα, ένα άμεσο και ένα έμμεσο.

Το άμεσο ζήτημα αφορά το γεγονός της εθελοντικής δράσης. Ναι αξίζει να συνεισφέρουμε σε μία κοινωνική δράση. Οφείλουμε να μοιραζόμαστε τις όποιες γνώσεις μας και να βοηθάμε με όποιον τρόπο μπορούμε. Και αν το αίσθημα της ικανοποίησης, της ανάλαφρης, ευχάριστης διάθεσης που με κατέκλυζε κάθε φορά που έφερνα εις πέρας το έργο μου και έδινα πλήρεις απαντήσεις αναιρεί την ανιδιοτέλεια της πράξης μου τότε ας είναι. Άλλωστε, όταν μιλάμε για τέτοιου είδους θέματα, η ανιδιοτέλεια δεν έγκειται στην χαρά που θα πάρεις από την χαρά του άλλου. Κάθε άλλο, αποδεικνύει την αρχική πρόθεσή σου. 

Περνώντας στο δεύτερο και έμμεσο ζήτημα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αντίδραση των παιδιών-γονέων. Γυρνώντας πίσω στον χρόνο και συγκρίνοντάς τη με τους δικούς μου προβληματισμούς και ανησυχίες την ίδια περίοδο, διέκρινα μεγάλες διαφορές. Για εμένα, η επιλογή του επαγγέλματος αφορούσε πρωτίστως κάτι που να μου αρέσει, να με εξιτάρει και να έχω την ικανότητα να το ασκήσω. Το ζήτημα της επαγγελματικής αποκατάστασης ήταν περισσότερο ένα θέμα που έθιγαν οι γονείς μου, ως ωριμότεροι και ήδη "ζυμωμένοι" από τις απαιτήσεις και δυσκολίες της ζωής. Ξαφνιάστηκα όταν έφηβοι δεκαπέντε ετών με ρωτούσαν για τις επαγγελματικές ευκαιρίες, την άμεση ή μη άμεση επαγγελματική αποκατάσταση, καθώς και τους πιθανούς εναλλακτικούς δρόμους που μπορεί να ανοίξει ο τομέας της αρχιτεκτονικής, σε περίπτωση ανεύρεσης εργασίας. Υπήρχε ανησυχία, υπήρχε άγχος, υπήρχε προβληματισμός για το μέλλον. Και μάλιστα πρόωρος. Καλώς ή κακώς, η κρίση φαίνεται να επηρεάζει την ψυχολογία των νέων, αφού από την προσωπική μου εμπειρία τουλάχιστον, τα προβλήματα που φέρνει δεν είναι μόνο θέμα των "μεγάλων". Η έννοια των ευθυνών και των απαιτήσεων που προστάζει η εποχή μας περνάει και στους "μικρότερους". Ως αποτέλεσμα, καλούνται να σκέφτονται και να λαμβάνουν αποφάσεις μέσω φίλτρων, όχι αυθόρμητα. Καλούνται να ωριμάσουν νωρίτερα ώστε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα χωρίς παράπλευρες απώλειες…

Κλείνοντας το σημερινό θέμα, οι εντυπώσεις μου από την εθελοντική εμπειρία την οποία κλήθηκα να φέρω εις πέρας, είναι διχασμένες. Από τη μία, προβληματίστηκα από το βαθμό επιρροής των εφήβων από την μεσαιωνική πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Δεν επηρεάζονται μόνο όσοι καλούνται να φέρουν εις πέρας τις υποχρεώσεις στην πράξη αλλά και όλοι όσοι βρίσκονται στο ευρύτερο περιβάλλον και, μάλιστα, στην ίδια κλίμακα, απλά με μία διαφοροποιημένη μορφή. Από την άλλη, η ικανοποίηση του να βοηθάς και να συνεισφέρεις σε έναν σκοπό δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο. Εκτός από το γεγονός, λοιπόν, ότι συνειδητοποίησα την πολυδιάστατη κοινωνική επίδραση της κρίσης, ένιωσα μία πληρότητα. Επειδή αυτό ακριβώς σου προσφέρει η εθελοντική εμπειρία. Συμβάλεις σε κάτι συλλογικό, ο καθένας προσθέτει ένα κομμάτι του εαυτού του ώστε να προκύψει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, το οποίο αφορά τη βοήθεια των συνανθρώπων μας και, κατ’ επέκταση, βάζει ένα ακόμα λιθαράκι ώστε να χτιστούν κοινωνικές σχέσεις και δομές σε πιο γερά θεμέλια… 

Γιατί ο εθελοντισμός δεν είναι μία μεμονωμένη δράση, είναι στάση ζωής. 

Δούναι και λαβείν λοιπόν, για μία πιο δυνατή κοινωνία, δούναι και λαβείν για ένα πιο αισιόδοξο μέλλον! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ