KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ το γελαστό παιδί

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ήταν ένα συννεφιασμένο πρωινό του Μάρτη, ένα από ‘κείνα που η Άνοιξη μοιάζει τόσο κοντά μα ταυτόχρονα τόσο μακριά μια που ο γερο-χειμώνας αρνείται να παραδώσει τα ηνία και να ξεψυχήσει ήρεμα στο βάθος του ορίζοντα. Ο νεαρός με τα κολλητά τζιν και τ’ αθλητικά του παπούτσια περπατούσε αεράτος μέσα στους δρόμους της πόλης αψηφώντας την κίνηση και το θόρυβό της. Τα μαύρα πυκνά μαλλιά του κυμάτιζαν στον βοριά μα αυτός δεν ένιωθε τον ψυχρό αέρα γιατί η καρδιά του ξεχείλιζε από ανυπομονησία και μια παράξενη λαχτάρα, έντονα συναισθήματα που μόνο ο δεκαπεντάχρονος έφηβος μπορεί να νιώσει. Στο κέντρο, εκεί στο συνηθισμένο σημείο έλαμψε το χαμόγελό του καθώς είδε την όμορφη κοπελιά του να τον περιμένει με τα λεπτά της χέρια μπροστά της το ένα να κρατάει τον καρπό του άλλου. Τα σγουρά μαλλιά της πάνω στους ώμους της και τα γλυκά καστανά της μάτια να τον κοιτάζουν με ανυπομονησία. Μ’ ένα θερμό φιλί και μια σφιχτή αγκαλιά της ανήγγειλε: «γέννησε!» Κι αυτή μ’ ένα γλυκό χαμόγελο και μεγάλο ενθουσιασμό τον αγκάλιασε και τον φίλησε ακόμα πιο θερμά. Κι αφού ανταλλάξαν ευχές, ο νέος αποχαιρέτησε την αγαπημένη του και πήρε το δρόμο για την κλινική όπου θα έβλεπε επιτέλους για πρώτη φορά τον νέο μικρό αδερφό του.

Μέσα στην ψυχρή κλινική ένα ροδοκόκκινο μωρό με μελαχρινά μαλλιά κοιμόταν ήρεμα στην αγκαλιά της μητέρας του. Ο νεαρός έσκυψε και φίλησε το μικρό θαύμα στο τρυφερό μέτωπο και η καρδιά του ξεχείλισε από αναρίθμητα συναισθήματα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια ιστορία παράξενη αλλά γεμάτη αγάπη, πόνο νοσταλγία αλλά και αμέτρητες αναμνήσεις. Εκείνο το μικρό μωρό που ο νεαρός νανούρισε στην αγκαλιά του και άλλαξε τις πάνες του και τάισε κι αγάπησε, μεγάλωσε και στα δυο του χρόνια ήταν το αγοράκι με το χαμόγελο που δεν έσβηνε ποτέ από τα χείλη και εκείνες τις υπέροχες καστανόξανθες μπούκλες. Εκείνο το μικρό παιδί που προσπαθούσε να βρει τη θέση του ανάμεσα σε δυο πολύ μεγαλύτερα αδέρφια που είχαν διαφορετικά ενδιαφέροντα και άλλες ασχολίες από τα playmobil  και τ’ αυτοκινητάκια. Και η μοιραία χρονιά ήρθε που ο μεγάλος αδερφός έφυγε μακριά κι άφησε το γελαστό παιδί μακριά του. Ο χωρισμός δεν είναι ποτέ εύκολος αλλά μέσα από την πικρή έλλειψη γεννήθηκε μια αλλιώτικη συναισθηματική σχέση. Τα χρόνια περάσαν και τα’ αδέλφια βρέθηκαν κοντά τα καλοκαίρια τότε πια που το γελαστό παιδί είχε χάσει πια τις μπούκλες του μα συνέχιζε να κάνει το μεγάλο του αδερφό να γελάει και να τον αγαπάει ακόμα πιο πολύ.

«Είσαι η άγκυρά μου στην πατρίδα» του είχε πει ο ξενιτεμένος και το πίστευε με όλη του την καρδιά. Ο οικογενειάρχης πια μεγάλος αδερφός σκεφτόταν το μικρό παιδί που έστω και για λίγο μπόρεσε να κρατήσει στα χέρια του σαν στοργικός πατέρας αλλά είχε τώρα δικά του παιδιά να τον απασχολούν. Τα χρόνια περάσαν και το γελαστό παιδί αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο με μεγάλη επιτυχία κι έκανε τα πνευμόνια του μεγάλου αδερφού να φουσκώνουν με περηφάνια. Κι όταν πια οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες του μεγάλου έδωσαν ένα τέλος στο δικό του γάμο, η πολύ αναμενόμενη συνάντηση πίσω στην πατρίδα ήρθε με τις χαρές του γάμου του γελαστού παιδιού. Μια ραγισμένη οικογένεια ένιωσε ολόκληρη και πάλι. Κι εδώ μια νέα σχέση άρχισε μεταξύ των χωρισμένων αδερφών. Μια σχέση αγάπης σεβασμού και αλληλοκατανόησης.

Και πάλι τα χρόνια περάσαν μα μέσα στις καταιγίδες και τ’ αναπάντεχα της ζωής τα δυο αδέρφια έμειναν για πάντα δεμένα μ’ εκείνο τον ξεχωριστό δεσμό που μόνο αδέρφια με μεγάλη διαφορά ηλικίας μπορούν να το καταλάβουν. Ο μεγάλος δεν ξεχνά ποτέ την στιγμή της πρώτης συνάντησης και ο μικρός συνεχίζει να νιώθει κοντά στον μακρινό αδερφό ακόμα και τώρα που η ζωή πήρε μακριά το χαμόγελο του γελαστού παιδιού… +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ