Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Αν υπάρχει μια ερώτηση την οποία
όλοι κάποτε απαντήσαμε, αυτή είναι η: «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Όμως, αν
υπάρχει μια ερώτηση στην οποία όλοι/οι περισσότεροι «πέσαμε έξω» όταν την
απαντήσαμε, αυτή είναι –πάλι- η: «Τι θα
γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Oh well…
Τι απέγινε εκείνη η επιθυμία όμως;
Το θυμάστε και εσείς; Ήταν, μάλλον, -εκεί γύρω- στην ηλικία των 5 με
10 χρόνων όταν κάποιος συγγενής-γνωστός της οικογένειας, μας έθεσε το παραπάνω
ερώτημα (μεταξύ σοβαρού και αστείου) και πήρε απαντήσεις όπως: «αστροναύτης, μπαλαρίνα, samurai, ηθοποιός, ποδοσφαιριστής, μοντέλο, τραγουδίστρια…»
κλπ. Το φανταχτερό και το εντυπωσιακό «τραβάει»
σε όλες τις ηλικίες, βλέπετε. Όσοι από εσάς διαβάζετε αυτό το κείμενο από
κάποιο διαστημικό σταθμό, κυκλοφορείτε στον δρόμο με κατάνα ή κάνετε πρόβες για
τον καινούργιο σας δίσκο σε studio... «συγχαρητήρια»!
Προφανώς πέσατε μέσα στις προβλέψεις σας. Για τους υπόλοιπους όμως, που, για τους
«χ» ή «ψ» λόγους (“παλιοζωή, δε βαριέσαι..”), ούτε πρωταγωνιστείτε σε κάποια
παράσταση στο θέατρο αυτή την στιγμή και ούτε ετοιμάζεστε για το Paris FashionWeek του
ερχόμενου Σεπτεμβρίου, έχω μια άλλη ερώτηση. Για να εξετάσουμε λίγο και το
σκεπτικό που είχαμε τότε ως παιδιά, αλλά και τώρα ως ενήλικες. (Και "αν" έχει
αλλάξει, ενδεχομένως)
Προτού φτάσουμε στην ερώτηση όμως,
έχουμε να κάνουμε μερικές “παύσεις” και να σκεφτούμε 1-2 πράγματα ακόμα, έτσι ώστε
να είμαστε σε θέση να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα, πριν απαντήσουμε, εν
τέλει.
Αρχικά, πρέπει να προβληματιστούμε
με το «ποιός/ποιά είμαι;» τώρα που… μεγάλωσα και «τι έχω γίνει;» τελικά. Και δεν
αναφέρομαι μόνο στο επαγγελματικό κομμάτι. Δηλαδή, πιο συγκεκριμένα: «Είμαστε
ικανοποιημένοι με τον εαυτό μας;» και ως επί το πλείστον «Είναι οι υπόλοιποι ικανοποιημένοι από
εμάς;» Αυτά τα δύο ερωτήματα ανέκαθεν μας ταλαιπωρούσαν και η αλήθεια είναι ότι,
τις περισσότερες φορές, είναι αδύνατο να ικανοποιήσουμε εξίσου και τις δύο
πλευρές (τον εαυτό μας και τους άλλους). Συνήθως προσπαθούμε να βρούμε μια «ισορροπία»
μεταξύ τους, έτσι ώστε να αισθανόμαστε ότι είμαστε «εντάξει» απέναντι σε «όλους». Όμως, ο άνθρωπος ο οποίος απαντάει
ειλικρινά «ναι» σε αυτά τα δύο ερωτήματα, είναι εκείνος ο οποίος έχει δύο (τουλάχιστον)
λόγους για να κοιμάται ξέγνοιαστος το βράδυ!
Έπειτα, πρέπει να αναλογιστούμε αν μας
αρέσει -ή όχι- αυτό που «είμαστε» τώρα, με το αυτό να περιλαμβάνει τομείς όπως π.χ.
η εργασία, οι προσωπικές σχέσεις, το εύρος κοινωνικού κύκλου, κοκ. Έχουμε φτάσει, πλησιάζουμε ή είμαστε στον
δρόμο προς τους στόχους μας; Είμαστε μακριά από αυτούς; Έχουν γίνει πλέον «άπιαστα
όνειρα»; Και μιας και μιλάμε για στόχους και όνειρά· το πιο λογικό θα ήταν να έχουμε
αλλάξει standards, συνεπώς και «προορισμό»,
από τότε που ήμασταν παιδιά, παρόλα αυτά, οι περισσότεροι οι οποίοι θα
ερωτηθούν αν τους δινόταν τώρα η
ευκαιρία να είναι κάποιος άλλος (ακόμα
και οι "ικανοποιημένοι"), θα επέλεγαν άτομα προερχόμενα από τις κατηγορίες που
αναφέραμε στην αρχή…
Περίεργο κάπως, ε;
Έχοντας λοιπόν τα παραπάνω κατά νου,
θα ήθελα να απαντήσετε στην ακόλουθη ερώτηση (συμβουλευόμενοι και τα παρακάτω quiz, αν
είστε αναποφάσιστοι!):
-Αν
δεν ήσασταν αυτός/ή που είστε, ποιός/ά θα θέλατε να είστε;-
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το