Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Λένε πως κάθε άνθρωπος έχει κάποια όρια και από φυσικής απόψεως το βρίσκω πολύ λογικό αυτό, όμως θεωρώ πως είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε τα όρια αυτά για τον καθένα ακριβώς διότι πολύ σπάνια κάποιο θα φτάσει σε αυτά -όχι φαινομενικά- αλλά ουσιαστικά. Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα παρομοιάζω με ένα τόξο το οποίο ο τοξοβόλος το τραβάει ολοένα και περισσότερο, φλερτάροντας έντεχνα με το σπάσιμο, με σκοπό να πετάξει το βέλος όλο και πιο μακριά.
Στοιχηματίζω πως κι εσείς, όπως εγώ, έχετε έρθει πολλές φορές στο σημείο να νομίσετε πως ξεπεράσατε τα όρια σας. Όμως κοιτάξτε; Είστε εσείς εκεί κι εγώ εδώ. Και είμαστε ζωντανοί να προσπαθούμε ακόμα. Και παρά τις διαμαρτυρίες μας ή το ενδεχόμενο διαφαινόμενης αποτυχίας, τελικά βγαίνουμε νικητής παρά την όποια φθορά.
Και μπορεί ο σημερινός προβληματισμός να ακούγεται γενικός όμως δεν υπάρχουν καλούπια στα όρια του ανθρώπου κι έτσι τα όποια παραδείγματα μάλλον δε θα ευσταθούσαν. Κάπως έτσι κι εγώ συμπληρώνω σήμερα 40 ώρες στη δουλειά κι ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που ξεπερνώ τις 15, μένω σήμερα να αναρωτιέμαι αν όλος αυτός ο κόπος, όλη αυτή η προσπάθεια, όλος αυτός ο μόχθος... ευσταθεί, αν πρόκειται ποτέ να αποδώσει καρπούς, αν θα μπορούσε καν να είναι ανάλογος της ανταμοιβής, της αναγνώρισης αυτής της προσπάθειας.
Απ' την άλλη δεν είναι μόνο αυτή η σκέψη. Είναι το σημείο της οριοθέτησης. Πότε κλείνεις τον υπολογιστή λέγοντας "φτάνει για απόψε, το πρωί πάλι"; Πότε σταματάς την προσπάθεια αυτή; Κι αν βρεθεί η στιγμή, την τηρείς; Δηλώνεις το τέρμα των εργασιών ή συνεχίζεις να τραβάς το σκοινί κι ας έχει αρχίσει αυτό να τρέμει; Μήπως συνεχίζεις σαν το αχόρταγο για γλυκά παιδί που δεν παραδέχεται ποτέ στη μαμά του ότι δεν μπορεί άλλο, προκειμένου να φάει όσο το δυνατό περισσότερα, ικανοποιώντας απλά τον οισοφάγο του ή αλλιώς υστεροφημία του;
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που τους δίνεις να φάνε κάτι και απαντάνε πως δεν τους αρέσει χωρίς πρώτα να έχουν δοκιμάσει. Είναι οι ίδιοι που δεν εξωθούν τον εαυτό τους στα όρια και φυσικά ποτέ δεν πρόκειται να τα μάθουν και μαζί να γνωρίσουν τις δυνατότητες τους. Όχι, όχι εγώ. Προσπαθώ να πεθάνω προσπαθώντας, παρά να μείνω να αναρωτιέμαι. Και όσοι με ξέρουν από κοντά, αυτό θα δουν από εμένα αυτόν και τον επόμενο μήνα... +Yanni Spiridakis
Στοιχηματίζω πως κι εσείς, όπως εγώ, έχετε έρθει πολλές φορές στο σημείο να νομίσετε πως ξεπεράσατε τα όρια σας. Όμως κοιτάξτε; Είστε εσείς εκεί κι εγώ εδώ. Και είμαστε ζωντανοί να προσπαθούμε ακόμα. Και παρά τις διαμαρτυρίες μας ή το ενδεχόμενο διαφαινόμενης αποτυχίας, τελικά βγαίνουμε νικητής παρά την όποια φθορά.
Και μπορεί ο σημερινός προβληματισμός να ακούγεται γενικός όμως δεν υπάρχουν καλούπια στα όρια του ανθρώπου κι έτσι τα όποια παραδείγματα μάλλον δε θα ευσταθούσαν. Κάπως έτσι κι εγώ συμπληρώνω σήμερα 40 ώρες στη δουλειά κι ενώ δεν είναι η πρώτη φορά που ξεπερνώ τις 15, μένω σήμερα να αναρωτιέμαι αν όλος αυτός ο κόπος, όλη αυτή η προσπάθεια, όλος αυτός ο μόχθος... ευσταθεί, αν πρόκειται ποτέ να αποδώσει καρπούς, αν θα μπορούσε καν να είναι ανάλογος της ανταμοιβής, της αναγνώρισης αυτής της προσπάθειας.
Απ' την άλλη δεν είναι μόνο αυτή η σκέψη. Είναι το σημείο της οριοθέτησης. Πότε κλείνεις τον υπολογιστή λέγοντας "φτάνει για απόψε, το πρωί πάλι"; Πότε σταματάς την προσπάθεια αυτή; Κι αν βρεθεί η στιγμή, την τηρείς; Δηλώνεις το τέρμα των εργασιών ή συνεχίζεις να τραβάς το σκοινί κι ας έχει αρχίσει αυτό να τρέμει; Μήπως συνεχίζεις σαν το αχόρταγο για γλυκά παιδί που δεν παραδέχεται ποτέ στη μαμά του ότι δεν μπορεί άλλο, προκειμένου να φάει όσο το δυνατό περισσότερα, ικανοποιώντας απλά τον οισοφάγο του ή αλλιώς υστεροφημία του;
Σιχαίνομαι τους ανθρώπους που τους δίνεις να φάνε κάτι και απαντάνε πως δεν τους αρέσει χωρίς πρώτα να έχουν δοκιμάσει. Είναι οι ίδιοι που δεν εξωθούν τον εαυτό τους στα όρια και φυσικά ποτέ δεν πρόκειται να τα μάθουν και μαζί να γνωρίσουν τις δυνατότητες τους. Όχι, όχι εγώ. Προσπαθώ να πεθάνω προσπαθώντας, παρά να μείνω να αναρωτιέμαι. Και όσοι με ξέρουν από κοντά, αυτό θα δουν από εμένα αυτόν και τον επόμενο μήνα... +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Υπάρχουν δύο όρια:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ) Το όριο του να έχεις τόσα όσα χρειάζεσαι.
Β) Το όριο του να έχεις τόσα όσα ονειρεύεσαι.
Το όριο Α είναι πολύ πιο εύκολο να το φτάσει ένας άνθρωπος, από ότι το όριο Β.
Όμως, η απληστία, η πολύ καλά μεταμφιεσμένη με τον νεοταξικού μανδύα της «εργατικότητας και της προόδου», μετατρέπει τους ανθρώπους σε δούλους του «θέλω ΠΙΟ πολλά».
μην μετατρέπεις τα πάντα σε υλικά αγαθά.
Διαγραφήκάθε προσπάθεια, κάθε καταπόνηση.. δεν γίνεται με στόχο αποκλειστικά αυτά
Ά, δεν τα μετατρέπω εγώ. Τα έχει μετατρέψει ο παγκόσμιος διεστραμμένος ανθρώπινος ψυχισμός (ή Σύστημα ή Νέα Τάξη όπως συνηθίζω να λεω).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά έτσι κι αλλιώς τα πάντα υπακούουν στους δύο κανόνες.
Όπως λέει και ένας σοφός «υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν με απληστία να μην είναι άπληστοι».
Το θέμα είναι η κατανόηση, πρέπει να γνωρίσει κάποιος πότε ξεπερνάει τα όρια είτε στον υλικό είτε στον διανοητικό/ψυχολογικό/πνευματικό τομέα.