Χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Τι κι αν ο Γιαν Φαμπρ αποτελεί παρελθόν για το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου; Τα "Παλλόμενα Πέη" του θα μας μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη! Δε θα μπούμε σε μία δαιδαλώδη συζήτηση σχετικά με το τι είναι τέχνη, μιας και είναι απ' τα ζητήματα αυτά που είναι καταδικασμένα να μένουν μετέωρα. Απλά αποδεχόμαστε ότι ο καθένας έχει μία γνώμη διαφορετική. Δε θα αναφερθούμε ούτε στη "βελγική χροιά" του Φεστιβάλ, ούτε και στην πολιτική ευθύνη για τα όσα διαδραματίστηκαν. Ο προβληματισμός σήμερα αφορά απλά (;) μία επίπονη διαπίστωση.
Η κρίση που ταλανίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια έχει ήδη σημαδέψει την ιστορική της πορεία για το α' μισό του 21ου αιώνα, και αναμφίβολα θα συνεχίσει να το κάνει. Η ίδια η λέξη "κρίση", έχει εύλογα ταυτιστεί στο νου μας με έννοιες κυρίως οικονομικές. Με φορολογία, Δ.Ν.Τ., μνημόνια, αβάσταχτα μέτρα και συναφείς ομορφιές.
Εύλογα; Όχι και τόσο! Φαίνεται να έχουμε λησμονήσει πως, η οικονομική κρίση, είθισται διαχρονικά να συνοδεύεται από μία άλλη ανάλογη: την πολιτισμική κρίση. Παρουσιάζουν μάλιστα οι δύο αυτές τόσο μεγάλη συνάφεια, που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ποια εμφανίζεται πρώτη.
Στο ελληνικό παράδειγμα: Φταίει η οικονομική κρίση και οι μειωμένοι προϋπολογισμοί που εκλείπουν (αν όντως εκλείπουν...) οι σημαντικές παραγωγές; Μήπως η λεγόμενη "ποιότητα" δεν πουλάει τόσο όσο το ελαφρύ και εύπεπτο, άρα το κέρδος μειώνεται, άρα, αφού ζούμε και σε τόσο δύσκολες εποχές, επιδιώκουμε κάτι πιο επικερδές θυσιάζοντας κάτι από την καλλιτεχνική αξία; Ή το αντίθετο; Δηλαδή, αφού διαπιστώνουμε ότι το κοινό αρέσκεται στα ευτελή και εύπεπτα, του τα δίνουμε σε τεράστιες ποσότητες, με συνέπεια αυτά να γίνουν καθεστώς; Και μήπως, αυτό το καθεστώς, καλλιέργησε μία γενικότερη νοοτροπία στο κοινό με ποικίλες εκφράσεις και στην οικονομική ζωή (διακοποδάνεια, λογική της "βούτας", φορολογικές ατασθαλείες);
Απόλυτη απάντηση στα παραπάνω δύσκολα μπορεί να δοθεί... Ωστόσο, οφείλουμε να έρθουμε ως πολίτες αντιμέτωποι με τις ευθύνες μας. Αν είναι δύσκολο απ' το μετερίζι μας να αλλάξουμε τις οικονομικές συνθήκες μιας και το ζήτημα έχει ξεφύγει απ' τα χέρια μας, τότε μπορούμε να στραφούμε στον άλλο πόλο του διπόλου. Μπορούμε να επιλέξουμε σοφότερα αναφορικά με τις τέχνες και τα γράμματα. Να σταματήσουμε να απαξιώνουμε καλλιτέχνες/είδη τέχνης/χώρους κ.τ.λ. Μπορούμε να βρούμε εκείνους (τους ταλαντούχους, τους νέους, τους λιγότερο νέους, μα πάντα εκείνους, εκείνους που έχουν να δώσουν) που μας περιμένουν εκεί έξω. Γιατί οι αξιόλογες φωνές είναι πολλές. Αρκεί να τους δώσουμε μία ευκαιρία. Και που ξέρετε; Ίσως γίνει η αρχή μίας αντίστροφης πορείας.
+Κωνσταντίνα Πορφυρού
Η κρίση που ταλανίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια έχει ήδη σημαδέψει την ιστορική της πορεία για το α' μισό του 21ου αιώνα, και αναμφίβολα θα συνεχίσει να το κάνει. Η ίδια η λέξη "κρίση", έχει εύλογα ταυτιστεί στο νου μας με έννοιες κυρίως οικονομικές. Με φορολογία, Δ.Ν.Τ., μνημόνια, αβάσταχτα μέτρα και συναφείς ομορφιές.
Εύλογα; Όχι και τόσο! Φαίνεται να έχουμε λησμονήσει πως, η οικονομική κρίση, είθισται διαχρονικά να συνοδεύεται από μία άλλη ανάλογη: την πολιτισμική κρίση. Παρουσιάζουν μάλιστα οι δύο αυτές τόσο μεγάλη συνάφεια, που πολλές φορές δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε ποια εμφανίζεται πρώτη.
Στο ελληνικό παράδειγμα: Φταίει η οικονομική κρίση και οι μειωμένοι προϋπολογισμοί που εκλείπουν (αν όντως εκλείπουν...) οι σημαντικές παραγωγές; Μήπως η λεγόμενη "ποιότητα" δεν πουλάει τόσο όσο το ελαφρύ και εύπεπτο, άρα το κέρδος μειώνεται, άρα, αφού ζούμε και σε τόσο δύσκολες εποχές, επιδιώκουμε κάτι πιο επικερδές θυσιάζοντας κάτι από την καλλιτεχνική αξία; Ή το αντίθετο; Δηλαδή, αφού διαπιστώνουμε ότι το κοινό αρέσκεται στα ευτελή και εύπεπτα, του τα δίνουμε σε τεράστιες ποσότητες, με συνέπεια αυτά να γίνουν καθεστώς; Και μήπως, αυτό το καθεστώς, καλλιέργησε μία γενικότερη νοοτροπία στο κοινό με ποικίλες εκφράσεις και στην οικονομική ζωή (διακοποδάνεια, λογική της "βούτας", φορολογικές ατασθαλείες);
+Κωνσταντίνα Πορφυρού
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Α) Δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς αντίστοιχο πνευματικό, ηθικό και λογικό επίπεδο.. Η όποια ηθική και πνευματική εξαθλίωση του κάθε εγωπαθούς και εκφυλισμένου ανθρωποειδούς δεν μπορεί να περνάει για τέχνη. Παλιότερα ένας «καλλιτέχνης» (προφανώς ίδιας ράτσας με τον Φάμπρ) είχε ζωγραφίσει έναν πίνακα στον οποίο ένα πέος εκσπερμάτωνε επάνω σε έναν εσταυρωμένο. Πόσο νερό πρέπει να βάλεις στο κρασί σου για να θεωρήσεις τέχνη την νεοταξική προσβολή ΟΠΟΙΟΥΔΗΠΟΤΕ θρησκευτικού συμβόλου;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒ) Το θέμα που αναφέρεις έχει δύο παραμέτρους:
-Πολιτισμός χωρίς χρήμα ΔΕΝ υπάρχει. Κάποιος που πεινάει σκέπτεται το φαγητό και μόνο όταν χορτάσει θα σκεφτεί πολιτιστικά. Έτσι πολιτισμό «παράγουν» μόνο οι πλούσιες και χορτασμένες χώρες. Οι πειναλέοι έχουν μόνο ήθη και έθιμα. Αν ο καλοπληρωμένος και καλοζωισμένος Φάμπρ γεννιόταν σαν φτωχός μαύρος στις βελγικές αποικίες δεν θα προλάβαινε να το παίζει αγανακτισμένος καλλιτέχνης. Θα έτρεχε για να βρει κάτι να φάει.
-Η ηθική εξαθλίωση του κόσμου εξαρτάται από τις εταιρείες που προτιμούν τα εύπεπτα και φθηνά προϊόντα. Αυτό παράγει νέες γενιές συνηθισμένες σε όλο και περισσότερο σανοποιημένη «πνευματική» τροφή.
Αν σε αυτό συμπληρώσουμε τον παγκόσμιο άκρατο εγωισμό (που είναι η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ λεπτομέρεια) θα έχουμε την όλη εικόνα. Έτσι μπορώ να κάνω την πρόβλεψη: η «παραγωγή» πολιτισμού στην Ελλάδα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο ακόμα και αν βγούμε από την κρίση. Γιατί αν αρκούσε να έχεις λεφτά (χωρίς συνείδηση) τότε οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι θα είχαν κάτι από πολιτισμό, κάτι που εγώ προσωπικά ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ.