κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: olympia
Η κινδυνολογία φυσικά τροφοδοτούσε και όλα τα υπερσενάρια συνωμοσίας, σενάρια που θα ζήλευε και ο καλύτερος συγγραφέας, όπου πάντα και για όλα έφταιγαν και φταίνε οι εβραίοι και οι μασώνοι, τόσο ώστε να χορταίνει η παγκόσμια ανάγκη για εξιλαστήρια θύματα και να γεμίζουν τα μάτια σκόνη μπροστά στην πραγματικότητα για να μπορούν να συνεχίζουν οι επιτήδειοι ανενόχλητοι τη δουλειά τους…
Σε όλο τον κόσμο το δημόσιο είχε φτιάξει το δικό του παρακράτος, οι τράπεζες το δικό τους, οι ιδιώτες των μεγάλων εταιριών κι επιχειρήσεων το δικό τους και όλοι μαζί ένα συνολικό παρακράτος που ξέπλενε τα προηγούμενα…
Γράφει ο Κλέαρχος Δημητριάδης
Καιρό τώρα η Deutsche Bank είχε ακολουθήσει το παράδειγμα της RBS, οι οποίες προέτρεπαν τους πελάτες τους να πουλήσουν τα πάντα κινδυνολογώντας ένα σίγουρο επερχόμενο κραχ, εξαιρώντας αποκλειστικά και μόνο τους κατόχους υψηλών επενδυτικών χαρτοφυλακίων (όπως καταθέσεων ή και αμοιβαίων κεφαλαίων) και να αγοράσουν αντίστοιχα προϊόντα αραβικών τραπεζών σε φθηνότερες τιμές, τα οποία φυσικά οι ίδιες τράπεζες είχαν ήδη αγοράσει εδώ και χρόνια με μεγαλύτερη απόδοση κέρδους που τα τοξικά προϊόντα τους δεν τους επέτρεπαν πια να έχουν. Και να ήταν οι μόνες…
.
Οι μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης βλέποντας να φεύγουν οι καταθέσεις των μεγαλοεπενδυτών τους μαζικά και σε υπέρογκα ποσά με κατεύθυνση τις αραβικές τράπεζες, διαπίστωσαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή… Στηρίζοντας μόνο η μία την άλλη αποτέλεσμα δεν θα υπήρχε για πολύ καιρό, αφού όλες όδευαν προς την ίδια χρεοκοπία. Τα προϊόντα τους ήταν τοξικά και μετά την χρεοκοπία της Lehman Brothers είχαν ήδη χαθεί πάρα πολλά δις σε επενδύσεις και οι πελάτες τους πια δεν τις εμπιστεύονταν, άρα έπρεπε να στραφούν για δανειακή στήριξη προς τις τράπεζες της Ανατολής, πράγμα που έγινε. Και εφόσον δανειοδότηση χωρίς αντάλλαγμα δεν υπάρχει, οι χρεοκοπημένες τράπεζες υποχρεώθηκαν να αγοράζουν τα δικά τους προϊόντα και να επενδύουν στα δικά τους χαρτοφυλάκια. Αυτά τα προϊόντα δεν ήταν δυνατόν να μένουν ανεκμετάλλευτα στα χέρια τους, έπρεπε να πουληθούν τόσο για να βγάλουν τη φύρα της καταστροφής και των δανείων στήριξης όσο και για επιπλέον κέρδη που θα τους επέτρεπε να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
.
Και εγένετο οικονομική κρίση με όλα τα παρελκόμενα… Η κινδυνολογία του παγκόσμιου κραχ βοηθούσε στην αγοραπωλησία αυτών των προϊόντων για τη χασούρα, η κινδυνολογία των υπερχρεωμένων κρατών βοηθούσε στα κέρδη και η Ελλάδα ήταν το καλύτερο χρυσωρυχείο των κερδοσκόπων, εφόσον οι προηγούμενες κυβερνήσεις φρόντισαν με περίτεχνη επιμέλεια να την υπερχρεώσουν τόσο ώστε να μην έχει καμία διέξοδο διαφυγής, τόσο στον κρατικό κορβανά όσο και στα νοικοκυριά των πολιτών. Η κινδυνολογία φυσικά τροφοδοτούσε και όλα τα υπερσενάρια συνωμοσίας, σενάρια που θα ζήλευε και ο καλύτερος συγγραφέας, όπου πάντα και για όλα έφταιγαν και φταίνε οι εβραίοι και οι μασώνοι, τόσο ώστε να χορταίνει η παγκόσμια ανάγκη για εξιλαστήρια θύματα και να γεμίζουν τα μάτια σκόνη μπροστά στην πραγματικότητα για να μπορούν να συνεχίζουν οι επιτήδειοι ανενόχλητοι τη δουλειά τους…
.
Κι έτσι ερχόμαστε στα μνημόνια, στις συνεχόμενες δανειακές συμβάσεις δηλαδή με ιδιαίτερα σκληρούς όρους, ξεκινώντας από την Ιρλανδία και φτάνοντας στην Ελλάδα, όπου από το 2009 και μετά, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου «ανακάλυψε με «έκπληξη» την εξοντωτική κρατική υπερδανειοδότηση, ξεκίνησε και το παιχνίδι των κερδοσκόπων που περίμεναν καιρό, έτσι κι αλλιώς. Από εκεί και πέρα, κάθε διαπραγμάτευση χρέους που έπεφτε στο τραπέζι ήταν μια μοναδική ευκαιρία για στοιχήματα που έδιναν κ έπαιρναν μέσα από μεγάλα οικονομικά sites, στοιχήματα για μνημόνια, για μέτρα, για πτώχευση της χώρας ή όχι… Sites μεγάλων στοιχημάτων, όπως το William Hill είχαν την ευκαιρία να μετρούν αρκετά πακέτα χρημάτων σε κάθε αναγγελία του όποιου διοικητή τράπεζας περί χρεοκοπίας της χώρας με αντίστοιχη χρονική πρόβλεψη, με τρανταχτό παράδειγμα τον πρώην διοικητή της RBS Sir Fred Goodwin και την περίφημη πρόβλεψη του για ελληνική χρεοκοπία μέχρι τον Γενάρη του 2011 με αντίτοιμο 2,500,000 βρετανικές λίρες…
.
Οι διαπραγματεύσεις δεν κρατούσαν πολύ… δεν έπρεπε να κρατούν πολύ… Έπρεπε να κρατούν τόσο όσο να «χτυπηθούν» τα στοιχήματα μέσα από αυτά τα περίφημα sites και να ρολάρουν τα επόμενα, αλλιώς κάθε λεπτό παραπάνω καθυστέρησης χάνονταν δις, πολλά δις…
.
Η αντιπολίτευση που χτυπιέται για τις καθυστερήσεις των διαπραγματεύσεων έχει δίκιο, έχουν χάσει και χάνουν λεφτά και οι ίδιοι… Οι κερδοσκόποι των στοιχημάτων δεν είναι μόνο κάποιοι «μεγάλοι» κάπου «εκεί ψηλά», είναι «οποιοσδήποτε» έχει αρκετά χρήματα από πολιτικό, αξιωματούχο, τραπεζίτη, καναλάρχη, εκδότη, δημοσιογράφο, καλλιτέχνη μέχρι τον υπεράνω υποψίας άνθρωπο της διπλανής πόρτας που ξέρει και γνωρίζει «απ΄αυτά» και υποδύεται τον αγανακτισμένο πατριώτη, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι «στο κόλπο» αυτού του τζόγου είναι όλοι όσοι έχουν χρήματα, ωστόσο είναι περισσότεροι από όσους φανταζόμαστε, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας και σίγουρα ούτε το μαύρο χρήμα είναι μόνο από φοροδιαφυγή, ούτε το ξέπλυμα του είναι μόνο σε offshore companies… Το παρακράτος έχει πολλά πλοκάμια και ένα είναι αυτό των οικονομικών στοιχημάτων…
.
Σε όλο τον κόσμο το δημόσιο είχε φτιάξει το δικό του παρακράτος, οι τράπεζες το δικό τους, οι ιδιώτες των μεγάλων εταιριών κι επιχειρήσεων το δικό τους και όλοι μαζί ένα συνολικό παρακράτος που ξέπλενε τα προηγούμενα… Απλά στην Ελλάδα το παρακράτος ήταν μεγαλύτερο και δούλευε καλύτερα από τους άλλους και φυσικά όχι μόνο για τα στοιχήματα…
.
Επομένως…, οι καθυστερήσεις είναι ζημιά, τα αιφνίδια δημοψηφίσματα είναι ζημιά, τα μη αρεστά αποτελέσματα τους επίσης, τα χρήματα που βγήκαν έξω και πρέπει να γυρίσουν πίσω είναι ζημιά, τα σκληρά μέτρα λιτότητας (για τα μάτια του κόσμου «είναι λάθος το ξέρουν», στην πραγματικότητα τους συμφέρουν από κάθε άποψη τραπεζικής κυριαρχίας, ελέγχου των μαζών, φτηνού εργατικού δυναμικού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού) που δεν επιβάλλονται είναι ζημιά, οι αριστερές κυβερνήσεις είναι ζημιά… Κάπου εκεί εμφανίζονται τα περίφημα sites οικονομικής ενημέρωσης για να σκορπίσουν τον πανικό κινδυνολογίας και να καλύψουν όσο μπορούν αυτή τη ζημιά, sites όπως το Capital ή το MNI, κάπου εκεί εμφανίζονται οι ακροδεξιές τάσεις και οι νεφιλελεύθερες πολιτικές για να ελέγχξουν τη ζημιά κάνοντας μικροπολιτική αντιπολίτευση κορωνάτων αντιδράσεων και κάπου εκεί εμφανίζονται τα επί δεκαετίες ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα ΜΜΕ…
.
Μια αριστερή κυβέρνηση είναι μια ζημιογόνα, σ αυτά τα σχέδια, κυβέρνηση και η πραγματική αντιπρόταση του νεοφιλελευθερισμού είναι ακριβώς αυτό που λένε και πλέον λένε την αλήθεια, ανοιχτά, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τα ψέματα έχουν τελειώσει… Περικοπές δαπανών… Η λέξη «ανακατανομή» του πλούτου είναι μία λέξη που φέρνει σύγκρυο στα συμφέροντα του νεοφιλελευθερισμού και η «μεσαία» τάξη για την οποία κόπτονται είναι ακριβώς η τάξη που οι ίδιοι έχουν συνθλίψει τόσο ώστε να μετατραπεί στο εξαθλιωμένο φτηνό εργατικό δυναμικό στήριξης του πλούτου… Οι «περικοπές δαπανών» είναι η μοναδική λύση για να μην καταρρεύσουν οι ήδη χρεοκοπημένες τράπεζες τους που κρέμονται από μία κλωστή, είναι η μοναδική λύση να μην καταρρεύσουν οι υπερχρεωμένες πολυεθνικές που νοσούν από το τοξικά τραπεζικά προϊόντα, είναι η μοναδική λύση να μην χρεοκοπήσουν οι μεγαλομέτοχοι και οι μεγαλοεπενδυτές τους…
.
Ελάφρυνση του χρέους σημαίνει και ελάφρυνση των μέτρων, αφού μειώνεται το οφειλούμενο ποσό… Σημαίνει και η ευκαιρία ανάκαμψης της χώρας, αφού τα βάρη δεν θα είναι τόσο μεγάλα και τόσο πιεστικά… Σημαίνει και η ευκαιρία να ακολουθήσουν και άλλες ταλαιπωρημένες ευρωπαϊκές χώρες (ειδικά του Νότου) και να σταθούν κι αυτές ξανά στα πόδια τους…
.
Ξέσκισμα της διαπλοκής σημαίνει να μην υπάρχει η δυνατότητα για μια νέα δημιουργία σχεδίων…
.
Η τιμωρία που έχει αρχίσει να υφίσταται και γκρεμίζει μία προς μία τις απυρόβλητες πόρτες τους, διαλύει και κάθε προοπτική αναζωπύρωσης ίδιων ή παρόμοιων σχεδίων…
.
Με δυο λόγια, κάθε κίνηση ανατροπής του αρχικού σχεδίου σημαίνει παταγώδη αποτυχία και ολική οικονομική καταστροφή για όλους όσους έφτιαχναν θησαυροφυλάκια σε βάρος των λαών και σήμερα πάνω που πάνε να βγάλουν ένα δις ευρώ, λίρες ή δολάρια παραπάνω, χάνουν δέκα ή εκατό… Τώρα που το πουλόβερ τους πια ξηλώνεται, οι καρέκλες τους ροκανίζονται και οι θρόνοι τους γίνονται ερείπια… Και ναι, φυσικά, φοβούνται… πολύ…
Σε όλο τον κόσμο το δημόσιο είχε φτιάξει το δικό του παρακράτος, οι τράπεζες το δικό τους, οι ιδιώτες των μεγάλων εταιριών κι επιχειρήσεων το δικό τους και όλοι μαζί ένα συνολικό παρακράτος που ξέπλενε τα προηγούμενα…
Γράφει ο Κλέαρχος Δημητριάδης
Καιρό τώρα η Deutsche Bank είχε ακολουθήσει το παράδειγμα της RBS, οι οποίες προέτρεπαν τους πελάτες τους να πουλήσουν τα πάντα κινδυνολογώντας ένα σίγουρο επερχόμενο κραχ, εξαιρώντας αποκλειστικά και μόνο τους κατόχους υψηλών επενδυτικών χαρτοφυλακίων (όπως καταθέσεων ή και αμοιβαίων κεφαλαίων) και να αγοράσουν αντίστοιχα προϊόντα αραβικών τραπεζών σε φθηνότερες τιμές, τα οποία φυσικά οι ίδιες τράπεζες είχαν ήδη αγοράσει εδώ και χρόνια με μεγαλύτερη απόδοση κέρδους που τα τοξικά προϊόντα τους δεν τους επέτρεπαν πια να έχουν. Και να ήταν οι μόνες…
.
Οι μεγάλες τράπεζες της Ευρώπης βλέποντας να φεύγουν οι καταθέσεις των μεγαλοεπενδυτών τους μαζικά και σε υπέρογκα ποσά με κατεύθυνση τις αραβικές τράπεζες, διαπίστωσαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή… Στηρίζοντας μόνο η μία την άλλη αποτέλεσμα δεν θα υπήρχε για πολύ καιρό, αφού όλες όδευαν προς την ίδια χρεοκοπία. Τα προϊόντα τους ήταν τοξικά και μετά την χρεοκοπία της Lehman Brothers είχαν ήδη χαθεί πάρα πολλά δις σε επενδύσεις και οι πελάτες τους πια δεν τις εμπιστεύονταν, άρα έπρεπε να στραφούν για δανειακή στήριξη προς τις τράπεζες της Ανατολής, πράγμα που έγινε. Και εφόσον δανειοδότηση χωρίς αντάλλαγμα δεν υπάρχει, οι χρεοκοπημένες τράπεζες υποχρεώθηκαν να αγοράζουν τα δικά τους προϊόντα και να επενδύουν στα δικά τους χαρτοφυλάκια. Αυτά τα προϊόντα δεν ήταν δυνατόν να μένουν ανεκμετάλλευτα στα χέρια τους, έπρεπε να πουληθούν τόσο για να βγάλουν τη φύρα της καταστροφής και των δανείων στήριξης όσο και για επιπλέον κέρδη που θα τους επέτρεπε να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
.
Και εγένετο οικονομική κρίση με όλα τα παρελκόμενα… Η κινδυνολογία του παγκόσμιου κραχ βοηθούσε στην αγοραπωλησία αυτών των προϊόντων για τη χασούρα, η κινδυνολογία των υπερχρεωμένων κρατών βοηθούσε στα κέρδη και η Ελλάδα ήταν το καλύτερο χρυσωρυχείο των κερδοσκόπων, εφόσον οι προηγούμενες κυβερνήσεις φρόντισαν με περίτεχνη επιμέλεια να την υπερχρεώσουν τόσο ώστε να μην έχει καμία διέξοδο διαφυγής, τόσο στον κρατικό κορβανά όσο και στα νοικοκυριά των πολιτών. Η κινδυνολογία φυσικά τροφοδοτούσε και όλα τα υπερσενάρια συνωμοσίας, σενάρια που θα ζήλευε και ο καλύτερος συγγραφέας, όπου πάντα και για όλα έφταιγαν και φταίνε οι εβραίοι και οι μασώνοι, τόσο ώστε να χορταίνει η παγκόσμια ανάγκη για εξιλαστήρια θύματα και να γεμίζουν τα μάτια σκόνη μπροστά στην πραγματικότητα για να μπορούν να συνεχίζουν οι επιτήδειοι ανενόχλητοι τη δουλειά τους…
.
Κι έτσι ερχόμαστε στα μνημόνια, στις συνεχόμενες δανειακές συμβάσεις δηλαδή με ιδιαίτερα σκληρούς όρους, ξεκινώντας από την Ιρλανδία και φτάνοντας στην Ελλάδα, όπου από το 2009 και μετά, όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου «ανακάλυψε με «έκπληξη» την εξοντωτική κρατική υπερδανειοδότηση, ξεκίνησε και το παιχνίδι των κερδοσκόπων που περίμεναν καιρό, έτσι κι αλλιώς. Από εκεί και πέρα, κάθε διαπραγμάτευση χρέους που έπεφτε στο τραπέζι ήταν μια μοναδική ευκαιρία για στοιχήματα που έδιναν κ έπαιρναν μέσα από μεγάλα οικονομικά sites, στοιχήματα για μνημόνια, για μέτρα, για πτώχευση της χώρας ή όχι… Sites μεγάλων στοιχημάτων, όπως το William Hill είχαν την ευκαιρία να μετρούν αρκετά πακέτα χρημάτων σε κάθε αναγγελία του όποιου διοικητή τράπεζας περί χρεοκοπίας της χώρας με αντίστοιχη χρονική πρόβλεψη, με τρανταχτό παράδειγμα τον πρώην διοικητή της RBS Sir Fred Goodwin και την περίφημη πρόβλεψη του για ελληνική χρεοκοπία μέχρι τον Γενάρη του 2011 με αντίτοιμο 2,500,000 βρετανικές λίρες…
.
Οι διαπραγματεύσεις δεν κρατούσαν πολύ… δεν έπρεπε να κρατούν πολύ… Έπρεπε να κρατούν τόσο όσο να «χτυπηθούν» τα στοιχήματα μέσα από αυτά τα περίφημα sites και να ρολάρουν τα επόμενα, αλλιώς κάθε λεπτό παραπάνω καθυστέρησης χάνονταν δις, πολλά δις…
.
Η αντιπολίτευση που χτυπιέται για τις καθυστερήσεις των διαπραγματεύσεων έχει δίκιο, έχουν χάσει και χάνουν λεφτά και οι ίδιοι… Οι κερδοσκόποι των στοιχημάτων δεν είναι μόνο κάποιοι «μεγάλοι» κάπου «εκεί ψηλά», είναι «οποιοσδήποτε» έχει αρκετά χρήματα από πολιτικό, αξιωματούχο, τραπεζίτη, καναλάρχη, εκδότη, δημοσιογράφο, καλλιτέχνη μέχρι τον υπεράνω υποψίας άνθρωπο της διπλανής πόρτας που ξέρει και γνωρίζει «απ΄αυτά» και υποδύεται τον αγανακτισμένο πατριώτη, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι «στο κόλπο» αυτού του τζόγου είναι όλοι όσοι έχουν χρήματα, ωστόσο είναι περισσότεροι από όσους φανταζόμαστε, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας και σίγουρα ούτε το μαύρο χρήμα είναι μόνο από φοροδιαφυγή, ούτε το ξέπλυμα του είναι μόνο σε offshore companies… Το παρακράτος έχει πολλά πλοκάμια και ένα είναι αυτό των οικονομικών στοιχημάτων…
.
Σε όλο τον κόσμο το δημόσιο είχε φτιάξει το δικό του παρακράτος, οι τράπεζες το δικό τους, οι ιδιώτες των μεγάλων εταιριών κι επιχειρήσεων το δικό τους και όλοι μαζί ένα συνολικό παρακράτος που ξέπλενε τα προηγούμενα… Απλά στην Ελλάδα το παρακράτος ήταν μεγαλύτερο και δούλευε καλύτερα από τους άλλους και φυσικά όχι μόνο για τα στοιχήματα…
.
Επομένως…, οι καθυστερήσεις είναι ζημιά, τα αιφνίδια δημοψηφίσματα είναι ζημιά, τα μη αρεστά αποτελέσματα τους επίσης, τα χρήματα που βγήκαν έξω και πρέπει να γυρίσουν πίσω είναι ζημιά, τα σκληρά μέτρα λιτότητας (για τα μάτια του κόσμου «είναι λάθος το ξέρουν», στην πραγματικότητα τους συμφέρουν από κάθε άποψη τραπεζικής κυριαρχίας, ελέγχου των μαζών, φτηνού εργατικού δυναμικού, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού) που δεν επιβάλλονται είναι ζημιά, οι αριστερές κυβερνήσεις είναι ζημιά… Κάπου εκεί εμφανίζονται τα περίφημα sites οικονομικής ενημέρωσης για να σκορπίσουν τον πανικό κινδυνολογίας και να καλύψουν όσο μπορούν αυτή τη ζημιά, sites όπως το Capital ή το MNI, κάπου εκεί εμφανίζονται οι ακροδεξιές τάσεις και οι νεφιλελεύθερες πολιτικές για να ελέγχξουν τη ζημιά κάνοντας μικροπολιτική αντιπολίτευση κορωνάτων αντιδράσεων και κάπου εκεί εμφανίζονται τα επί δεκαετίες ελεγχόμενα και κατευθυνόμενα ΜΜΕ…
.
Μια αριστερή κυβέρνηση είναι μια ζημιογόνα, σ αυτά τα σχέδια, κυβέρνηση και η πραγματική αντιπρόταση του νεοφιλελευθερισμού είναι ακριβώς αυτό που λένε και πλέον λένε την αλήθεια, ανοιχτά, δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τα ψέματα έχουν τελειώσει… Περικοπές δαπανών… Η λέξη «ανακατανομή» του πλούτου είναι μία λέξη που φέρνει σύγκρυο στα συμφέροντα του νεοφιλελευθερισμού και η «μεσαία» τάξη για την οποία κόπτονται είναι ακριβώς η τάξη που οι ίδιοι έχουν συνθλίψει τόσο ώστε να μετατραπεί στο εξαθλιωμένο φτηνό εργατικό δυναμικό στήριξης του πλούτου… Οι «περικοπές δαπανών» είναι η μοναδική λύση για να μην καταρρεύσουν οι ήδη χρεοκοπημένες τράπεζες τους που κρέμονται από μία κλωστή, είναι η μοναδική λύση να μην καταρρεύσουν οι υπερχρεωμένες πολυεθνικές που νοσούν από το τοξικά τραπεζικά προϊόντα, είναι η μοναδική λύση να μην χρεοκοπήσουν οι μεγαλομέτοχοι και οι μεγαλοεπενδυτές τους…
.
Ελάφρυνση του χρέους σημαίνει και ελάφρυνση των μέτρων, αφού μειώνεται το οφειλούμενο ποσό… Σημαίνει και η ευκαιρία ανάκαμψης της χώρας, αφού τα βάρη δεν θα είναι τόσο μεγάλα και τόσο πιεστικά… Σημαίνει και η ευκαιρία να ακολουθήσουν και άλλες ταλαιπωρημένες ευρωπαϊκές χώρες (ειδικά του Νότου) και να σταθούν κι αυτές ξανά στα πόδια τους…
.
Ξέσκισμα της διαπλοκής σημαίνει να μην υπάρχει η δυνατότητα για μια νέα δημιουργία σχεδίων…
.
Η τιμωρία που έχει αρχίσει να υφίσταται και γκρεμίζει μία προς μία τις απυρόβλητες πόρτες τους, διαλύει και κάθε προοπτική αναζωπύρωσης ίδιων ή παρόμοιων σχεδίων…
.
Με δυο λόγια, κάθε κίνηση ανατροπής του αρχικού σχεδίου σημαίνει παταγώδη αποτυχία και ολική οικονομική καταστροφή για όλους όσους έφτιαχναν θησαυροφυλάκια σε βάρος των λαών και σήμερα πάνω που πάνε να βγάλουν ένα δις ευρώ, λίρες ή δολάρια παραπάνω, χάνουν δέκα ή εκατό… Τώρα που το πουλόβερ τους πια ξηλώνεται, οι καρέκλες τους ροκανίζονται και οι θρόνοι τους γίνονται ερείπια… Και ναι, φυσικά, φοβούνται… πολύ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το