ΚΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΙΟΥ ~ το σταθερό στη ζωή

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις 

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ένα απόκρυφο μυστικό φως έκανε την εμφάνισή του ανατολικά και μέσα στην απόλυτη σιγαλιά του πρωινού μόνο τα κελαηδίσματα των πουλιών ακούγονταν. Τα νεαρά φύλλα έμοιαζαν ιδρωμένα από την υγρασία και σταγόνες έπεφταν ρυθμικά πάνω στο ξύλο της αυλής. Το γλυκό ξημέρωμα της Άνοιξης έμοιαζε μαγικό μέσα στην κοιμισμένη πόλη και ο θόρυβος της ανθρώπινης καθημερινότητας ήταν μια μακρινή ανάμνηση. Περπάτησε μέσα στην αυλή και ακόμα μέσα στο αμυδρό φως κοίταξε στοργικά τις βιολέτες, τις γλαδιόλες, τα χρυσάνθεμα και τα γαρύφαλλά που είχαν ανοίξει τα πέταλά τους ευχαριστημένα μέσα στο υγρό πρωινό. Με μια βαθιά αναπνοή πήρε μέσα του όλες τις ευωδίες και κάθισε στον πάγκο να απολαύσει τον ερχομό του χρυσού άρχοντα της ημέρας.

Λίγες πια ήταν οι στιγμές που μπορούσε να ηρεμήσει και ν' απολαύσει τη φύση κι όλα όσα έκαναν το πνεύμα του να στροβιλίζεται ελεύθερα μέσα σε μια ξενοιασιά σκέψεων. Το βάρος των υποχρεώσεων και η παγερή πραγματικότητα της ζωής έκλεβαν το ρομαντισμό, την αθωότητα, το αυθόρμητο χαμόγελο και όλα όσα είχε αγαπήσει σαν παιδί. Το παιδί μεγάλωσε και τα φτερά της φαντασίας και της ξεγνοιασιάς μάδησαν σαν πούπουλα στο βορειά μα δεν είχε μετανιώσει ποτέ του για την πορεία του μέσα στη ζωή. Ήταν όμως κάποιες στιγμές που ήθελε να ζήσει τη ζεστασιά την παιδική εκείνη που δεν είχε ευθύνες κι ήξερε πως κάποιος άλλος τις αναλάμβανε. Ήταν εκείνο το αστέρευτο χαμόγελο και το στοργικό χέρι που πάντα χάιδευε τα μαλλιά του κι έβγαζε το τσουλούφι του από το πρόσωπό του. Ήταν εκείνο το στόμα που έβγαζε τα όμορφα γλυκόλογα που τον έκαναν να νιώθει όμορφος και ικανός να κατορθώσει τα πάντα! Ήταν εκείνο το πρόσωπο που του έδεινε σιγουριά και νικούσε όλες του τις ανασφάλειες με τα μάτια που τον κοίταζαν λες και ήταν το κέντρο του σύμπαντος. Ήταν η φωνή που γλυκά του τραγουδούσε κι επούλωνε τις πληγές της ψυχής και των ματωμένων γονάτων.

Άνοιξε τα μάτια του και το φως ήταν τώρα δυνατό καθώς ο ήλιος ανηφόριζε πάνω από τις οροφές των σπιτιών και οι ηλιαχτίδες αναβόσβηναν παιχνιδιάρικα ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων. Η μέρα προχωρούσε σαν τη ζωή που δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Πόσα όνειρα έμειναν απραγματοποίητα, και πόσες υποσχέσεις δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα. Φλογεροί και χλιαροί έρωτες ήρθαν σαν καταιγίδες και χάθηκαν σαν το τελευταίο φως του σούρουπου. Πρόσωπα και πράγματα ήρθαν κi έφυγαν σαν τους επιβάτες των πλοίων της γραμμής. Τι μένει επιτέλους σταθερό σ' αυτήν την ανεμοθύελλά που λέμε ζωή; Ποιο είναι αυτό το σταθερό χέρι που μας καθοδηγεί και η φωνή που πάντα αντηχεί μέσα στις πτυχές του νου; Ποια είναι η αγάπη που δεν πεθαίνει ποτέ; Έκλεισε και πάλι τα μάτια του και μπροστά του ήταν αυτή, η μοναδική, η αστέρευτη πηγή της ζωής, η ΜΗΤΕΡΑ του.

Εμείς οι τυχεροί που έχουμε της μητέρες μας ακόμα μαζί μας ας εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας σ' αυτήν που έδωσε ζωή σε μας κι όσοι πια δεν έχουν το στοργικό χέρι μαζί τους ας θυμηθούν αυτήν που ήταν πάντα στο πλευρό τους και σαν άγγελος τους κοιτάζει από ψηλά.

Χαρούμενη γιορτή της μητέρας σε όλες τις μητέρες του κόσμου! +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ