κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: contra
Η δική μας γενιά μεγάλωνε με το παράπονο πως ο απόλυτος μπασκετικός ήρωας δεν τιμήθηκε ποτέ. Είναι η γενιά που άλλοι ασχολήθηκαν με το μπάσκετ για χάρη του, άλλοι τον θαύμασαν όντας ήδη στο σπορ από μικροί, άλλοι ακόμα και τον γιούχαραν σε κάποια αντίπαλη εξέδρα.
Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, άπαντες συμφωνήσαμε πως αν υπάρχει ένας άνθρωπος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που το σπορ να του οφείλει κάτι περισσότερο από όσα οφείλει εκείνος, είναι ο Νίκος Γκάλης. Κι ας χρυσοπληρώθηκε κι ας αγαπήθηκε κι ας χειροκροτήθηκε όσο κανείς, εκείνα τα οποία έκανε στο γήπεδο τράβηξαν τους σημαντικότερους γηγενείς (με την έννοια πως έμαθαν εδώ το μπάσκετ) παίκτες της εποχής του στον θρίαμβο που άλλαξε τις ζωές πολλών.
Ο ΑΡΗΣ ΕΣΒΗΣΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Η μεγάλη εισαγωγή είναι απαραίτητη και πάντα θα είναι για να γίνεται σαφές προς όλους τι σημαίνει και θα σημαίνει και θα πρέπει να σημαίνει το όνομα Νίκος Γκάλης. Μέχρι, λοιπόν, ο Άρης να βρει τρόπο να του δώσει τον... επίλογο που του χρωστούσαμε άπαντες, υπήρχε ένα παράπονο, μία απορία. Ακόμα ακόμα και μία οργή προς την Ομοσπονδία που εμφανώς απέφευγε τα πολλά πολλά με τον Γκάλη ή οποιονδήποτε άλλο φορέα.
Όχι μόνο αυτό, αλλά υπήρχε σαφής προσπάθεια από δύο-τρεις συγκεκριμένους συνοδοιπόρους του "γκάγκστερ", από διάφορα πεδία, να φανεί πως "ναι μεν, αλλά δεν ήταν μόνος και δεν πρέπει να τον ξεχωρίζουμε τόσο".
"Λογοκρισία" στα... Ημισκούμπρια
Το 2007, τα Ημισκούμπρια συμφώνησαν με το τμήμα μπάσκετ της ΕΡΤ να γυριστεί κάποιο διαφημιστικό για την Α1. Το καλύτερο από αυτά τελείωνε με την ατάκα "το μπάσκετ με τον Γκάλη".
Πανικός στον ΕΣΑΚΕ. Τηλέφωνα, ερωτήσεις, τι σημαίνει όλο αυτό και γιατί έπρεπε οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες να βάλουν τον... Γκάλη στην εξίσωση. Τότε, ο γράφων (ως αποδέκτης των αντιδράσεων λόγω πόστου) πίστεψε πως ήταν απλά ένα καπρίτσιο κάπου αντιφρονούντος.
"Ε ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ"
Τρία χρόνια μετά, ήρθαν τα αφιερώματα του ΣΚΑΙ για να λυθεί κάθε απορία. Από δύο συγκεκριμένους -σημαντικούς- ανθρώπους, καταλάβαινες πως έβγαζαν παράπονο "γιατί αυτός και όχι κι... εμείς". Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ως άνθρωπος των έργων, δεν είχε κανένα πρόβλημα να δείξει πως πρώτα θα είχε αυτός γήπεδο με το όνομά του και μετά ο Γκάλης.
Τα χρόνια περνούσαν. Η Ευρωλίγκα το 2007 τον τίμησε στον τελικό της Αθήνας με την συνδρομή του Παναθηναϊκού. Οι "πράσινοι" βρέθηκαν στην πιο δύσκολη θέση, αφού ήταν ο Πολίτης εκείνος που έδιωχνε με τον τρόπο του τον σούπερ σταρ. Το ελληνικό μπάσκετ, στην περιδήνισή του, δεν έβρισκε μία τιμή.
Ο Άρης, χάρη σε κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους, κατάφερε να αποκαταστήσει την τιμή όλων μας. Πέτυχε να δώσει το όνομα του κορυφαίου της ιστορίας στο "σπίτι" του. Και είναι υπέροχο. Εκεί που μεγαλούργησε, που δίδαξε, που ηγήθηκε, εκεί πάντα να τιμάται.
Ο κύκλος έκλεισε. Τα κάναμε όλα λάθος, όμως στο τέλος της ημέρας μεγάλο μέρος της αδικίας αποκαταστάθηκε. Τώρα; Τώρα με χρονοκαθυστέρηση, έρχεται ένας κυβερνητικός παράγοντας να δώσει το όνομα του Γκάλη στο ΟΑΚΑ. Ποτέ δεν τιμάς... πολύ έναν Γκάλη, αλλά από την στιγμή που ήδη τιμήθηκε, μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Ή πίσω.
Το ΟΑΚΑ δεμένο με συλλόγους αλλά δεν τους ανήκει
Το ΟΑΚΑ είναι ένα γήπεδο που έχει συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες. Καταρχάς, ανήκει και θα ανήκει στο Δημόσιο, οπότε αυτό αποφασίζει. Έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον Παναθηναϊκό και τις επιτυχίες του τα τελευταία 18 χρόνια. Ακόμα και η ΑΕΚ εκεί σήκωσε το τελευταίο πρωτάθλημα, ενώ το χρησιμοποιεί ως έδρα πολλά χρόνια.
Παράλληλα, έχουν δοξαστεί και άλλοι αθλητές, ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πολύ λογικά, οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα ήθελαν να δώσουν στο γήπεδο το όνομα του μεγάλου ηγέτη τους, Δημήτρη Διαμαντίδη. Λογικά, το μπάσκετ έχει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι αξίζουν τιμής, από θρύλους του παρελθόντος όπως ο Φαίδωνας Ματθαίου, όπως ο Κώστας Μουρούζης, όπως ο Αμερικάνος, όπως ων ουκ έστιν αριθμός. Όπως ο μεγάλος στρατιώτης-στρατηγός, Παναγιώτης Γιαννάκης.
Το Τζάντε και το... μπάσκετ
Επειδή στο Τζάντε έχουν παράδοση περισσότερο στο ποδόσφαιρο, ο Σταύρος Κοντονής μάλλον τον Γκάλη έχει ακούσει, αυτόν θέλει να τιμήσει. Είναι μία απόφαση αρκετά... ΠΑΣΟΚ.
Αν πάτε σε οποιαδήποτε πολιτιστική αίθουσα ή κλειστό χώρο που κτιζόταν στα 80ς, ονομαζόταν "Μελίνα Μερκούρη". Ουδείς από τους κολοσσούς ηθοποιούς αυτής της χώρας έχει τιμηθεί όσο η υπουργός πολιτισμού, που είναι η αλήθεια έδωσε μεγάλη μάχη, αλλά... όλες οι αίθουσες;
Είμαστε της υπερβολής. Ναι, το γήπεδο ανήκει το κράτος και ας το ονομάσει όπως πιστεύει, αλλά είναι λάθος. Όπως λάθος θα ήταν ο Παναθηναϊκός, εφόσον μπορεί να αποχωρήσει οποτεδήποτε, να ζητήσει να ονομαστεί από έναν δικό του ήρωα. Αν το αγοράσει ή το επινοικιάσει για πολλά χρόνια, τότε ναι, θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΓΚΑΛΗ
Ο Νίκος Γκάλης έχει τιμηθεί και το σημαντικότερο, θα τιμάται όσο η πορτοκαλί μπάλα θα συναντά το παρκέ, το ταρτάν, το τσιμένο ακόμα και το χώμα. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Ταπεινή γνώμη, δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο, διότι θα νομίζουμε (όπως κάποτε με τη συγχωρεμένη την Μερκούρη), πως δεν πρωταγωνιστούσε άλλος ηθοποιός σε κινηματογράφο και θέατρο. Το μπάσκετ, ο ελληνικός αθλητισμός, έχει αποπληρώσει τις οφειλές του και πάντα θα αποτίει φόρο τιμής, όμως πλέον πρέπει να πούμε πως υπήρχαν και άλλοι ήρωες.
Πριν ληφθεί απόφαση που λογικά θα μείνει για γενιές και είναι προφανώς προσωπική (και ας ελήφθη τυπικά ομοφώνως από κάποιο διορισμένο διοικητικό συμβούλιο), καλό θα είναι να βρίσκεται ένας τρόπος να ρωτούνται και άνθρωποι του αθλητισμού, όχι μόνο από το μπάσκετ, να καταθέσουν και να αιτιολογήσουν τις προτάσεις τους.
Τόσο απλά, τόσο δίκαια, τόσο δημοκρατικά
Η δική μας γενιά μεγάλωνε με το παράπονο πως ο απόλυτος μπασκετικός ήρωας δεν τιμήθηκε ποτέ. Είναι η γενιά που άλλοι ασχολήθηκαν με το μπάσκετ για χάρη του, άλλοι τον θαύμασαν όντας ήδη στο σπορ από μικροί, άλλοι ακόμα και τον γιούχαραν σε κάποια αντίπαλη εξέδρα.
Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας, άπαντες συμφωνήσαμε πως αν υπάρχει ένας άνθρωπος στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού που το σπορ να του οφείλει κάτι περισσότερο από όσα οφείλει εκείνος, είναι ο Νίκος Γκάλης. Κι ας χρυσοπληρώθηκε κι ας αγαπήθηκε κι ας χειροκροτήθηκε όσο κανείς, εκείνα τα οποία έκανε στο γήπεδο τράβηξαν τους σημαντικότερους γηγενείς (με την έννοια πως έμαθαν εδώ το μπάσκετ) παίκτες της εποχής του στον θρίαμβο που άλλαξε τις ζωές πολλών.
Ο ΑΡΗΣ ΕΣΒΗΣΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Η μεγάλη εισαγωγή είναι απαραίτητη και πάντα θα είναι για να γίνεται σαφές προς όλους τι σημαίνει και θα σημαίνει και θα πρέπει να σημαίνει το όνομα Νίκος Γκάλης. Μέχρι, λοιπόν, ο Άρης να βρει τρόπο να του δώσει τον... επίλογο που του χρωστούσαμε άπαντες, υπήρχε ένα παράπονο, μία απορία. Ακόμα ακόμα και μία οργή προς την Ομοσπονδία που εμφανώς απέφευγε τα πολλά πολλά με τον Γκάλη ή οποιονδήποτε άλλο φορέα.
Όχι μόνο αυτό, αλλά υπήρχε σαφής προσπάθεια από δύο-τρεις συγκεκριμένους συνοδοιπόρους του "γκάγκστερ", από διάφορα πεδία, να φανεί πως "ναι μεν, αλλά δεν ήταν μόνος και δεν πρέπει να τον ξεχωρίζουμε τόσο".
"Λογοκρισία" στα... Ημισκούμπρια
Το 2007, τα Ημισκούμπρια συμφώνησαν με το τμήμα μπάσκετ της ΕΡΤ να γυριστεί κάποιο διαφημιστικό για την Α1. Το καλύτερο από αυτά τελείωνε με την ατάκα "το μπάσκετ με τον Γκάλη".
Πανικός στον ΕΣΑΚΕ. Τηλέφωνα, ερωτήσεις, τι σημαίνει όλο αυτό και γιατί έπρεπε οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες να βάλουν τον... Γκάλη στην εξίσωση. Τότε, ο γράφων (ως αποδέκτης των αντιδράσεων λόγω πόστου) πίστεψε πως ήταν απλά ένα καπρίτσιο κάπου αντιφρονούντος.
"Ε ΚΑΛΑ, ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ"
Τρία χρόνια μετά, ήρθαν τα αφιερώματα του ΣΚΑΙ για να λυθεί κάθε απορία. Από δύο συγκεκριμένους -σημαντικούς- ανθρώπους, καταλάβαινες πως έβγαζαν παράπονο "γιατί αυτός και όχι κι... εμείς". Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ως άνθρωπος των έργων, δεν είχε κανένα πρόβλημα να δείξει πως πρώτα θα είχε αυτός γήπεδο με το όνομά του και μετά ο Γκάλης.
Τα χρόνια περνούσαν. Η Ευρωλίγκα το 2007 τον τίμησε στον τελικό της Αθήνας με την συνδρομή του Παναθηναϊκού. Οι "πράσινοι" βρέθηκαν στην πιο δύσκολη θέση, αφού ήταν ο Πολίτης εκείνος που έδιωχνε με τον τρόπο του τον σούπερ σταρ. Το ελληνικό μπάσκετ, στην περιδήνισή του, δεν έβρισκε μία τιμή.
Ο Άρης, χάρη σε κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους, κατάφερε να αποκαταστήσει την τιμή όλων μας. Πέτυχε να δώσει το όνομα του κορυφαίου της ιστορίας στο "σπίτι" του. Και είναι υπέροχο. Εκεί που μεγαλούργησε, που δίδαξε, που ηγήθηκε, εκεί πάντα να τιμάται.
Ο κύκλος έκλεισε. Τα κάναμε όλα λάθος, όμως στο τέλος της ημέρας μεγάλο μέρος της αδικίας αποκαταστάθηκε. Τώρα; Τώρα με χρονοκαθυστέρηση, έρχεται ένας κυβερνητικός παράγοντας να δώσει το όνομα του Γκάλη στο ΟΑΚΑ. Ποτέ δεν τιμάς... πολύ έναν Γκάλη, αλλά από την στιγμή που ήδη τιμήθηκε, μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά. Ή πίσω.
Το ΟΑΚΑ δεμένο με συλλόγους αλλά δεν τους ανήκει
Το ΟΑΚΑ είναι ένα γήπεδο που έχει συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες. Καταρχάς, ανήκει και θα ανήκει στο Δημόσιο, οπότε αυτό αποφασίζει. Έχει συνδεθεί άρρηκτα με τον Παναθηναϊκό και τις επιτυχίες του τα τελευταία 18 χρόνια. Ακόμα και η ΑΕΚ εκεί σήκωσε το τελευταίο πρωτάθλημα, ενώ το χρησιμοποιεί ως έδρα πολλά χρόνια.
Παράλληλα, έχουν δοξαστεί και άλλοι αθλητές, ιδιαίτερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Πολύ λογικά, οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα ήθελαν να δώσουν στο γήπεδο το όνομα του μεγάλου ηγέτη τους, Δημήτρη Διαμαντίδη. Λογικά, το μπάσκετ έχει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι αξίζουν τιμής, από θρύλους του παρελθόντος όπως ο Φαίδωνας Ματθαίου, όπως ο Κώστας Μουρούζης, όπως ο Αμερικάνος, όπως ων ουκ έστιν αριθμός. Όπως ο μεγάλος στρατιώτης-στρατηγός, Παναγιώτης Γιαννάκης.
Το Τζάντε και το... μπάσκετ
Επειδή στο Τζάντε έχουν παράδοση περισσότερο στο ποδόσφαιρο, ο Σταύρος Κοντονής μάλλον τον Γκάλη έχει ακούσει, αυτόν θέλει να τιμήσει. Είναι μία απόφαση αρκετά... ΠΑΣΟΚ.
Αν πάτε σε οποιαδήποτε πολιτιστική αίθουσα ή κλειστό χώρο που κτιζόταν στα 80ς, ονομαζόταν "Μελίνα Μερκούρη". Ουδείς από τους κολοσσούς ηθοποιούς αυτής της χώρας έχει τιμηθεί όσο η υπουργός πολιτισμού, που είναι η αλήθεια έδωσε μεγάλη μάχη, αλλά... όλες οι αίθουσες;
Είμαστε της υπερβολής. Ναι, το γήπεδο ανήκει το κράτος και ας το ονομάσει όπως πιστεύει, αλλά είναι λάθος. Όπως λάθος θα ήταν ο Παναθηναϊκός, εφόσον μπορεί να αποχωρήσει οποτεδήποτε, να ζητήσει να ονομαστεί από έναν δικό του ήρωα. Αν το αγοράσει ή το επινοικιάσει για πολλά χρόνια, τότε ναι, θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΓΚΑΛΗ
Ο Νίκος Γκάλης έχει τιμηθεί και το σημαντικότερο, θα τιμάται όσο η πορτοκαλί μπάλα θα συναντά το παρκέ, το ταρτάν, το τσιμένο ακόμα και το χώμα. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Ταπεινή γνώμη, δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο, διότι θα νομίζουμε (όπως κάποτε με τη συγχωρεμένη την Μερκούρη), πως δεν πρωταγωνιστούσε άλλος ηθοποιός σε κινηματογράφο και θέατρο. Το μπάσκετ, ο ελληνικός αθλητισμός, έχει αποπληρώσει τις οφειλές του και πάντα θα αποτίει φόρο τιμής, όμως πλέον πρέπει να πούμε πως υπήρχαν και άλλοι ήρωες.
Πριν ληφθεί απόφαση που λογικά θα μείνει για γενιές και είναι προφανώς προσωπική (και ας ελήφθη τυπικά ομοφώνως από κάποιο διορισμένο διοικητικό συμβούλιο), καλό θα είναι να βρίσκεται ένας τρόπος να ρωτούνται και άνθρωποι του αθλητισμού, όχι μόνο από το μπάσκετ, να καταθέσουν και να αιτιολογήσουν τις προτάσεις τους.
Τόσο απλά, τόσο δίκαια, τόσο δημοκρατικά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το