Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Λίγο-πολύ όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Γρήγοροι ρυθμοί, άγχος, εκκρεμότητες, πίεση και πάμε πάλι απ' την αρχή. Φυσικά αυτό διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο ανάλογα με τα δεδομένα της ζωής του, το περιβάλλον, την εργασία του κλπ.
Όμως φέτος έκανα μία στάση σε όλα αυτά. Γνώρισα έναν άνθρωπο που με συγκλόνισε. Που κατάφερε να με στιγματίσει τόσο πολύ. Πρόκειται για τον μπάρμπα-Παναή. Συνταξιούχος πια, έχοντας ξεπεράσει τα 75 του χρόνια απολαμβάνει το υπόλοιπο της ζωής του στο σπίτι του στο χωριό. Μόνη του ασχολία ο κήπος στην αυλή του σπιτιού του εκεί που έχει φυτέψει ότι συνηθισμένο ή μη μπορείς να φανταστείς και το τσιγάρο. Ναι, το τσιγάρο που απολαμβάνει όσο ελάχιστοι άνθρωποι. Που το ρουφάει σα να είναι το τελευταίο της ζωής του και το ανάβει λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά το προηγούμενο που μόλις έσβησε. Έχοντας αρκετές περιπέτειες με την υγεία του δε θα έπρεπε να καπνίζει, αλλά λίγο πριν το νήμα της ζωής κοπεί για εκείνον, αλήθεια πιστεύετε ότι τον ενδιαφέρει;
Ο μπάρμπα-Παναής όμως έχει ένα άλλο στοιχείο που κατάφερε να με μαγνητίσει και τελικά να με εντυπωσιάσει -έναν άνθρωπο που δεν εντυπωσιάζεται πια... από τους ανθρώπους- και αυτό αφορά σε αυτά που δεν έκανε. Καθόταν στην καρέκλα του (πάντα με το τσιγάρο) άκουγε, ενίοτε έκανε μορφασμούς συμμετέχοντας έτσι στην όποια κουβέντα και ευγενέστατα απαντούσε αν και όταν χρειαζόταν, έστω και με λίγες κουβέντες ή εν πάση περιπτώσει, ακριβώς όσες χρειάζονταν.
Γράφοντας αυτήν την δημοσίευση παρατήρησα πως τόσες λέξεις κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να σας μεταφέρω την πραότητα και ηρεμία αυτού του σιωπηλού ανθρώπου. Τελικά εκείνος δεν περιγράφεται. Όχι με λόγια.
Όμως σκέφτομαι, πόσο μακριά από αυτό είμαστε; Πολυλογάδες, φλύαροι και γεμάτοι λόγια αντί για πράξεις και τα οποία συχνά πονάνε, πληγώνουν, γκρεμίζουν αντί να χτίζουν. Προφανώς λίγοι μπορούν να γίνουν σαν εκείνον -εγώ για παράδειγμα σε αυτή την τρελή φάση της ζωής μου, αδυνατώ πλήρως- όμως αν ο καθένας μας έκανε μία προσπάθεια να τον προσεγγίσει, ετούτος ο κόσμος θα ήταν λιγάκι καλύτερος.
Να είσαι καλά μπάρμπα, για όσο καιρό ο Θεός σου έχει πέψει. +Yanni Spiridakis
Ο μπάρμπα-Παναής όμως έχει ένα άλλο στοιχείο που κατάφερε να με μαγνητίσει και τελικά να με εντυπωσιάσει -έναν άνθρωπο που δεν εντυπωσιάζεται πια... από τους ανθρώπους- και αυτό αφορά σε αυτά που δεν έκανε. Καθόταν στην καρέκλα του (πάντα με το τσιγάρο) άκουγε, ενίοτε έκανε μορφασμούς συμμετέχοντας έτσι στην όποια κουβέντα και ευγενέστατα απαντούσε αν και όταν χρειαζόταν, έστω και με λίγες κουβέντες ή εν πάση περιπτώσει, ακριβώς όσες χρειάζονταν.
Γράφοντας αυτήν την δημοσίευση παρατήρησα πως τόσες λέξεις κι ακόμα δεν έχω καταφέρει να σας μεταφέρω την πραότητα και ηρεμία αυτού του σιωπηλού ανθρώπου. Τελικά εκείνος δεν περιγράφεται. Όχι με λόγια.
Όμως σκέφτομαι, πόσο μακριά από αυτό είμαστε; Πολυλογάδες, φλύαροι και γεμάτοι λόγια αντί για πράξεις και τα οποία συχνά πονάνε, πληγώνουν, γκρεμίζουν αντί να χτίζουν. Προφανώς λίγοι μπορούν να γίνουν σαν εκείνον -εγώ για παράδειγμα σε αυτή την τρελή φάση της ζωής μου, αδυνατώ πλήρως- όμως αν ο καθένας μας έκανε μία προσπάθεια να τον προσεγγίσει, ετούτος ο κόσμος θα ήταν λιγάκι καλύτερος.
Να είσαι καλά μπάρμπα, για όσο καιρό ο Θεός σου έχει πέψει. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Ωραίος τύπος!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι..
ΔιαγραφήΔε μας εξηγείς πολλά για το χαρακτήρα του ανθρώπου αλλά εμένα μου αρέσει το μουστάκι του.
ΔιαγραφήΒάκης
δεν χρειάζεται να γράψω κάτι περισσότερο από την ηρεμία του. Το μουστάκι έρχεται extra
Διαγραφή