ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως
Μια παρέα των τριών. Εγώ εσύ κι αυτός. Κινήσαμε για άγνωστο προορισμό με όπλο την ελπίδα. Δεν ξέραμε τι κάναμε κι αυτή ήταν συνταγή επιτυχίας απ' τις λίγες. Δεν ενημερώσαμε, δεν ρωτήσαμε, δεν συμβουλευτήκαμε. Δε θέλαμε να ξέρουμε τις πιθανότητες. Τι παράξενο, ε;
Το πρώτο μας εμπόδιο φάνηκε στην αρχή. Εγώ κι εσύ μπροστά και πίσω μας, αυτή. Απ' τον καθρέφτη είδα φώτα αστυνομίας, "άραγε το όνειρο έληξε πριν ξεκινήσει"; Ο έλεγχος δεν ήταν αυστηρός. Μας κοίταξε, τον κοίταξα κι εσύ απ' την ντροπή κοιτούσες το παράθυρο. Δεν ξέρω γιατί δεν ζήτησε το δίπλωμα που δεν είχαμε, απλά μας άφησε να συνεχίσουμε. Αυτό ήταν. Δε θα χάναμε ποτέ. Ποτέ!
Επόμενη στάση για φαΐ, βενζίνη για το άπειρο. Τότε αναρωτήθηκα για πρώτη φορά που πάμε; Που πάμε; Που πηγαίνουμε; Γιατί αυτοί που επιμένουν πως ξέρουν σε μια δεκαετία είναι άλλοι άνθρωποι με άλλο προορισμό, άλλη κατάληξη κι άλλη διαδρομή; Σου φαίνεται παράξενο, ε;
"Α! Κοίτα, μια αφίσα. Θα έχουν τσίρκο απόψε προς τα εκεί". Δεν θα είχαμε απομακρυνθεί πολύ κι έτσι δεν ήθελα, όμως ταξίδι χωρίς στάσεις, ομάδα χωρίς απόψεις, θα έκοβαν το νόημα αυτού του άγνωστου προορισμού. Στο τσίρκο ουρά πολύ. Όμως τι απογοήτευση που το λιοντάρι της αφίσας είναι άρρωστο; Δεν θα το δούμε. Έτσι δε γίνεται πάντα; Στο τσίρκο της ζωής όλα τα ασήμαντα ζώα βρίσκονται παντού ολόγυρα. Και το λιοντάρι; Αυτό δεν έχει νόημα να εμφανιστεί σε μια ζωή που σε έχει ήδη κατασπαράξει. Ακούγεται παράξενο, ε;
Επιτέλους ο δρόμος που μπήκαμε μετά, δεν είχε στροφές, δεν είχε φανάρια ή ταμπέλες. Ήταν μια ευθεία αχανή με ορίζοντα που ενωνόταν με τη θάλασσα. Εκείνη έλυσε το φουλάρι και το πέταξε απ' το τζάμι (πάντα ήθελε να το κάνει αυτό απ' την τηλεόραση), εκείνος έβαλε τα πόδια στο ταμπλό τεντώνοντας τα χέρια του ψηλά κι εγώ... πίεσα το πόδι μου στο γκάζι ως το τέρμα. Θες να μάθεις τα υπόλοιπα; Τι παράξενη ξέγνοιαστη ζωή! +Yanni Spiridakis
Το πρώτο μας εμπόδιο φάνηκε στην αρχή. Εγώ κι εσύ μπροστά και πίσω μας, αυτή. Απ' τον καθρέφτη είδα φώτα αστυνομίας, "άραγε το όνειρο έληξε πριν ξεκινήσει"; Ο έλεγχος δεν ήταν αυστηρός. Μας κοίταξε, τον κοίταξα κι εσύ απ' την ντροπή κοιτούσες το παράθυρο. Δεν ξέρω γιατί δεν ζήτησε το δίπλωμα που δεν είχαμε, απλά μας άφησε να συνεχίσουμε. Αυτό ήταν. Δε θα χάναμε ποτέ. Ποτέ!
Επόμενη στάση για φαΐ, βενζίνη για το άπειρο. Τότε αναρωτήθηκα για πρώτη φορά που πάμε; Που πάμε; Που πηγαίνουμε; Γιατί αυτοί που επιμένουν πως ξέρουν σε μια δεκαετία είναι άλλοι άνθρωποι με άλλο προορισμό, άλλη κατάληξη κι άλλη διαδρομή; Σου φαίνεται παράξενο, ε;
"Α! Κοίτα, μια αφίσα. Θα έχουν τσίρκο απόψε προς τα εκεί". Δεν θα είχαμε απομακρυνθεί πολύ κι έτσι δεν ήθελα, όμως ταξίδι χωρίς στάσεις, ομάδα χωρίς απόψεις, θα έκοβαν το νόημα αυτού του άγνωστου προορισμού. Στο τσίρκο ουρά πολύ. Όμως τι απογοήτευση που το λιοντάρι της αφίσας είναι άρρωστο; Δεν θα το δούμε. Έτσι δε γίνεται πάντα; Στο τσίρκο της ζωής όλα τα ασήμαντα ζώα βρίσκονται παντού ολόγυρα. Και το λιοντάρι; Αυτό δεν έχει νόημα να εμφανιστεί σε μια ζωή που σε έχει ήδη κατασπαράξει. Ακούγεται παράξενο, ε;
Επιτέλους ο δρόμος που μπήκαμε μετά, δεν είχε στροφές, δεν είχε φανάρια ή ταμπέλες. Ήταν μια ευθεία αχανή με ορίζοντα που ενωνόταν με τη θάλασσα. Εκείνη έλυσε το φουλάρι και το πέταξε απ' το τζάμι (πάντα ήθελε να το κάνει αυτό απ' την τηλεόραση), εκείνος έβαλε τα πόδια στο ταμπλό τεντώνοντας τα χέρια του ψηλά κι εγώ... πίεσα το πόδι μου στο γκάζι ως το τέρμα. Θες να μάθεις τα υπόλοιπα; Τι παράξενη ξέγνοιαστη ζωή! +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το