μία μητέρα περι-γράφει πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Χριστός Ανέστη. Την προηγούμενη εβδομάδα καθώς έπαιρνα την κόρη μου από το κολυμβητήριο, μέσα στα αποδυτήρια άκουγα μια μαμά να λέει στο κοριτσάκι της, οκτώ χρονών περίπου, βιάσου έχουμε φροντιστήριο Αγγλικών, μετά έχουμε μπαλέτο, μετά έχουμε διάβασμα για το σχολείο κοκ.
Πολλές φορές σκέφτομαι την τάση της εποχή μας. Παιδιά που βλέπω συνεχώς αγχωμένα, πιεσμένα, να τρέχουν να προλάβουν το ένα φροντιστήριο μετά το άλλο, την μία δραστηριότητα μετά την άλλη.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν φορτώνουμε πολύ τα παιδιά μας με πολλές δραστηριότητες, με τα δικά μας θέλω, με τα δικά μας πρέπει με το κλίμα που προστάζει η εποχή μας. Ένα κλίμα που θέλει τα παιδιά να είναι ρομπότ, να τρέχουν ασταμάτητα, να μην ζουν την παιδική τους ηλικία και ο ελεύθερος χρόνος τους είναι περιορισμένος έως ανύπαρκτος.
Η όμορφη Ελλάδα μας εκπαιδεύει τα παιδιά μας πολύ σωστά σε γνώσεις, δεν είναι τυχαίο που στο εξωτερικό ειδικά σε επαγγέλματα ιατρικής μας προτιμούν. Όμως δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι αρκετά για την διεύρενση του πνεύματός τους. Η ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων, οι εργασίες σε γενικά θέματα όπως σε φυτολογία, σε ζωολογία, σε αρχαιότητες, οι εκθέσεις ιδεών θα έπρεπε να έχουν πρωταρχικό ρόλο στην εκπαίδευσή μας στο σχολείο και να μην παραμένουμε στην στυγερή γνώση που ενδεχομένως μετά από κάποια χρόνια ξεχνιέται.
Ας μείνουμε στην ουσία μιας και τα παιδιά αυτή την περίοδο δίνουν είτε εισαγωγικές εξετάσεις είτε απλές εξετάσεις για την μετάβαση στην επόμενη σχολική τάξη. Η ουσία είναι να μεγαλώνουμε ευτυχισμένα παιδιά με αυτοπεποίθηση, με όμορφες αναμνήσεις και χωρίς καταπίεση για το διάβασμα. Τι νόημα έχει να καταλήγουν μαθητές στο νοσοκομείο από περισσό άγχος στην περίπτωση αποτυχίας. Να μην ξεχνάμε να διασκεδάζουμε μαθαίνοντας και να μαθαίνουμε διασκεδάζοντας. Καλό μεσημέρι. +Ioanna Mpourdouvali
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι γονείς πρακτικά επιβάλλουν τις εγωικές επιθυμίες τους στα παιδιά.
Τρελλαμένοι γονείς τρελλαμένα παιδιά.
Νομίζω ότι άθελά μας το κάνουμε αυτο. Θέλουμε το καλύτερο για εκεινα και τρεχουμε στους ρυθμους τους δικούς μας τα παιδιά μας. Βγάζουμε τα απωθημένα μας, τα δικά μας θέλω και αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα τι τα κάνει πραγματικά ευτυχισμένα. Ισως γιατι νομίζουμε οτι αν είναι καλοί μαθητές η πρώτα σε κάποιο άθλημα, αν γίνουν γιατροί η οτιδήποτε τοπ επαγγελμα ειναι και χαρουμενα. Και νομίζω επίσης ότι αυτό το άγχος το εισπραττουν απο πολύ μικρή ηλικία και για αυτό αντιδρούν περισσότερο από ότι οι παλιοτερες γενιές. Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σας.
ΑπάντησηΔιαγραφή