ΚΥΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΙΟΥΝΙΟΥ ~ η σκοτεινή οπτασία

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Μια καλοκαιρινή βροχή μούσκευε τα πλατιά πράσινα φύλλα και πιτσιλούσε ρυθμικά πάνω στο πλακόστρωτο της αυλής μέσα στη νύχτα. Με τα μάτια ανοιχτά και χωρίς καμία διάθεση για ύπνο παρακολουθούσα μέσα στο μισοσκόταδο τον τρελό χορό του νερού. Η βροχή είναι ένας γλυκός σύντροφος μέσα στη βουβή νύχτα και το σκοτάδι κρύβει τον γκρίζο ουρανό που πάντα καταπλακώνει την ψυχική μου διάθεση. Κάπου στο βάθος του ορίζοντα μια βροντή ακούστηκε να διασχίζει τον απέραντο ουρανό σαν ένα άρμα με τέσσερα άλογα που περνάει βιαστικά σε μακρινή απόσταση. Κάπως έτσι βιαστικά πέρασαν κι από το νου μου κάποιες άσχημες σκέψεις που έκαναν το κορμί μου ν’ ανατριχιάσει.

Είχα βρεθεί λέει μόνος μου μέσα στον κόσμο μακριά από το πιο σημαντικό πρόσωπο της ζωής μου, εκείνο που πάνω του βασίζονταν η χαρά, η θλίψη μα κι όλη η ουσία και νοστιμάδα της ζωής. Ήταν εκείνο το χέρι που μ’ είχε σηκώσει από το λάκκο της αβύσσου και μου ‘χε προσφέρει το δροσερό νερό που έδωσε και πάλι χρώμα στα χείλη μου. Ήταν εκείνο το χαμόγελο και το γαργαριστό γέλιο που καταπολεμούσε σαν χρυσή ηλιαχτίδα τη μαύρη ομίχλη της καταποντισμένης μου ζωής.  Ήταν ο γλυκός λόγος που μπορούσε να ξανακτίσει πέτρα με πέτρα το κάστρο της αυτοπεποίθησής μου, εκείνο που είχαν γκρεμίσει τα κουρσάρικα χαστούκια της ζωής. Ναι, ήταν η αγκαλιά που ζέσταινε το κορμί μου με κύματα αισιοδοξίας και που βαλσάμωνε της ανοιχτές πληγές του. Ήταν το πρόσωπο του αγγέλου μου που με οδήγησε από το χείλος του γκρεμού πάνω στη σταθερή γη κι ακούμπησε τις πατούσες μου στο δροσερό γρασίδι. Μαζί περπατήσαμε με μάτια ορθάνοιχτα καρφωμένα στον ουρανό που είχε αρχίσει να καθαρίζει από τη μαύρη συννεφιά του και μαζί είδαμε τον ήλιο της νέας μου ζωής ν’ ανατέλλει γεμάτος αισιοδοξία.  Και τώρα; Απελπισμένος έψαχνα να βρω αυτό το πρόσωπο μέσα σ’ ένα πλήθος ανθρώπων χωρίς χαρακτηριστικά. Μέσα σε βιαστικούς κι αδιάφορους άγνωστους, ήμουν σαν μικρό παιδί χαμένο από το μητρικό χέρι.

Ένα εκτυφλωτικό φως έκανε τα μάτια μου να κλείσουν από τον πόνο και με μιας η φλογερή αστραπή έσβησε από το νου μου εκείνη την σκοτεινή οπτασία. Γύρισα το κεφάλι και πάνω στο κρεβάτι ήρεμα και αθόρυβα, με τα σγουρά μαλλιά χυτά πάνω στο προσκέφαλο, κοιμόταν ο άγγελός μου. Χώθηκα βιαστικά κάτω από τα σκεπάσματα κι έβαλα το χέρι μου γύρω από τους αγαπημένους όμως. Ναι, ήταν εκεί, όπως πάντα, η καλύτερή μου φίλη, ο άγγελός μου. +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ