σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε
Πόσες φορές έχετε νιώσει ότι διανύετε μία "θολή" περίοδο
της ζωή σας; Μία περίοδο που μοιάζει με ομιχλώδες τοπίο, δεν μπορείτε να
διακρίνετε ούτε τι συμβαίνει γύρω σας ούτε την ίδια την πορεία σας. Μία κατάσταση
που δεν μπορείτε να την προσδιορίσετε, ούτε έχετε και διάθεση να ασχοληθείτε ιδιαίτερα μαζί της γιατί δεν βρίσκεται κάποιο νόημα, κάποια ανάγκη, μία περιέργεια να
μπείτε στον κόπο…
Πολλές φορές νιώθω ότι βρίσκομαι σε μία "νεκρή ζωνή". Όχι δεν
είναι σκοτεινά, είναι κάτι ακόμα πιο δύσκολο να το διαχειριστείς… Είναι άτονα.
Το σκοτεινό θα έδειχνε ίσως μία διαβάθμιση, μία ένταση, έστω μία ταυτότητα. Το
άτονο, το μόνο που καταφέρνει να δείξει, είναι κενό. Μία κατάσταση που δεν
ορίζεται, δεν φέρει χαρακτηρισμούς ή ιδιότητες. Ψάχνει να βρει όνομα αλλά
μάταια.. Το παρατηρώ ότι συμβαίνει συχνά στη ζωή μου. Είναι το λεγόμενο και ως "ενδιάμεσο".
Κοντινή λέξη του ενδιάμεσου: το "ανάμεσα". Ανάμεσα σε δύο διαφορετικές φάσεις,
ανάμεσα σε διαφορετικές περιόδους-καταστάσεις, ανάμεσα σε επιλογές, σε
αποφάσεις, σε αλλαγές. Πώς θα μπορούσαμε να περιγράψουμε άραγε αυτό το
περιβόητο "ανάμεσα";
Για εμένα, είναι ένα χρονικό διάστημα, που έπεται μετά και
ακολουθεί πριν από έντονες και ενδιαφέρουσες περιόδους. Άλλες φορές ευχάριστες,
άλλες δυσάρεστες, πάντως σίγουρα όχι χλιαρές. Είναι τότε που η αδράνεια
επικρατεί με τη μορφή, όχι της έλλειψης δράσης-αφού οι ρυθμοί και οι
υποχρεώσεις της καθημερινότητας συνεχίζουν να τρέχουν και να μας κυνηγούν-αλλά της
ύποπτης ηρεμίας. Μιας ηρεμίας που σε βάζει σε σκέψεις, σε προβληματισμούς και
ανησυχίες. Δε νιώθεις ότι ενεργείς, αλλά ότι βρίσκεσαι στον "αυτόματο πιλότο" και όλα γύρω σου κυλούν αργά, νωχελικά, δίχως σκοπό, έως και αδιάφορα. Η φαινομενική
(ίσως) ηρεμία μοιάζει σαν αποχαιρετισμός του προηγούμενου και κάποιου είδους
προετοιμασίας για την υποδοχή του επόμενου. Οι δύο αυτές καταστάσεις, ωστόσο,
συμβαίνουν ταυτόχρονα με αποτέλεσμα να αντιδρούν κατά κάποιο τρόπο μεταξύ τους και
να εξουδετερώνει η μία την άλλη. Έτσι,
καταλήγουν στο σημείο μηδέν, στο απόλυτο τίποτα, στο κενό. Ανάμεσα στο παρελθόν
και το μέλλον, δίχως όμως να είναι παρόν..!
Αν η περίοδος αυτή ήταν χώρος θα μπορούσε να ήταν ένα χωλ. Ίσως και ο
κοινόχρηστος χώρος μιας πολυκατοικίας. Αυτός ο βουβός, μοναχικός αλλά τόσο
απαραίτητος διάδρομος που σε οδηγεί από το «έξω» στο «μέσα» και το αντίστροφο. Για
να περάσεις από τον έναν χώρο στον άλλον, από τη δημόσια είσοδο της πολυκατοικίας
στο ιδιωτικό σου διαμέρισμα (από τη μία φάση της ζωής σου στην επόμενη), πρέπει
υποχρεωτικά και οπωσδήποτε να διασχίσεις τον άδειο, ψυχρό, άχαρο, αλλά συνήθως,
σύντομο διάδρομο.
Υπάρχει μία Ιαπωνική φιλοσοφία που αγγίζει τη θεωρία του "ενδιάμεσου" με όρους που επεκτείνονται από τον χώρο, την τέχνη, μέχρι την
καθημερινή ζωή.. Είναι το λεγόμενο "Ma" που μπορεί να μεταφραστεί ως "κενό", ως "χώρος", ως "παύση" ή "το
διάστημα μεταξύ δύο δομικών στοιχείων". Είναι ο λεγόμενος "αρνητικός χώρος". Οι καλλιτέχνες
κατανοούν εύκολα αυτόν τον όρο, αφού ο αρνητικός χώρος είναι αυτός που περιβάλλει
ένα αντικείμενο σε έναν πίνακα και καθορίζει τη διάθεση και τον τόνο του
τελικού έργου. Είναι εκεί που "το λιγότερο
γίνεται περισσότερο"(“Less is More”,
όπως λένε στον μινιμαλισμό). Είναι εκεί που το κενό σε βοηθάει να αντιληφθείς τι
είναι αυτό που ξεχωρίζει. Το Ma είναι σαν ένα κενό γεμάτο δυνατότητες, σαν μία υπόσχεση που
πρέπει να εκπληρωθεί. Στην καθημερινή ζωή, είναι το διάλειμμα για μία κούπα
τσάι σε ένα ήσυχο μέρος, μακριά από την ρουτίνα μας, ώστε να απολαύσει κανείς
την ηρεμία του Ma, πριν
γυρίσει πίσω στην πολυάσχολη ζωή.
Το ενδιάμεσο υπάρχει, είναι χρήσιμο και οφείλουμε να
αναγνωρίσουμε την σημασία του. Μη το φοβάσαι. Δε θα μείνεις για πολύ εκεί. Αν μείνεις
για πολύ, τότε κάτι κάνεις λάθος. Αν όμως, έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και
στη ζωή, θα συνειδητοποιήσεις ότι είναι χάρης του ενδιάμεσου ό,τι κατακτάς ή
ό,τι έρχεται απροσδόκητα…
Αξίζει;
Αξίζει… Ναι, όσο το βιώνεις, νιώθεις αδρανής, ότι δεν
προχωράς, ότι απλά υπάρχεις και είσαι στάσιμος. Καμιά φορά, αισθάνεσαι ένα
αδιέξοδο να σε κυριεύει, άλλες φορές μία ανεξήγητη μελαγχολία και άλλες, μια
απάθεια. Όμως, είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για να λέμε ότι ζούμε και όχι
ότι απλά επιβιώνουμε. Είναι μία κατάσταση στην οποία σίγουρα θα μπεις και στη
συνέχεια, όχι μόνο θα βγεις πιο δυνατός αλλά και έτοιμος να αποδεχτείς τις αλλαγές
στη ζωή σου, να καλωσορίσεις το νέο και να βρεις τη συνέχεια στο μονοπάτι σου. Είναι
ο χρόνος που οφείλεις να δώσεις απλόχερα στον εαυτό σου ώστε να ανασυγκροτηθεί,
να επανακτήσει δυνάμεις και αντοχές, να ξαναβρεί τις ισορροπίες που τόσο εύκολα
χάνουμε και να επαναπροσδιορίσει τους στόχους που τόσο συχνά ξεχνάμε. Μη φοβάσαι
αυτό το φαινομενικά κενό διάστημα στη ζωή σου. Αναγνώρισέ το όταν σου συμβεί
και αποδέξου το. Άφησέ το να κάνει αθόρυβα τη δουλειά του, αλλά ποτέ μην
επαναπαύεσαι σε αυτό. Να θυμάσαι: είναι απαραίτητο αλλά και παροδικό.
Αν γενικεύσουμε και απλοποιήσουμε τον προβληματισμό, θα
παρομοιάζαμε το καλοκαίρι με ένα καλό παράδειγμα ενδιάμεσης περιόδου στη ζωή μας.
Σηματοδοτεί το τέλος μίας σεζόν, το βήμα πριν την καινούρια που ετοιμαζόμαστε
να υποδεχτούμε το Σεπτέμβρη. Καιρός για φόρτωση δυνάμεων, αναθεώρηση στόχων,
άδειασμα μυαλού από άσκοπες και ανήσυχες σκέψεις και… αναμονή!
Η επανεκκίνηση απαιτεί μία παύση.
Οι σωστές αλλαγές στη ζωή
σου, οι επόμενες προτάσεις στην ιστορία σου, ακολουθούν μετά από μία τελεία.
Μην το φοβάσαι, μην το αγνοείς, μην το
χαραμίζεις. Απλά ζήσε το και φρόντισε να είσαι "παρών" όταν συμβεί! +Elina Ioannou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το