κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: contra
ΡΗΓΑΣ ΔΑΡΔΑΛΗΣ
Λόγους να χαρούμε για το μέλλον έχουμε πολλούς. Η Εθνική διαθέτει ουκ ολίγα ταλαντούχα παιδιά που πληρούν τις προϋποθέσεις του σύγχρονου μπάσκετ και είναι μπολιασμένα με την σωστή Ελληνική μπασκετική νοοτροπία. Στο Τορίνο, όμως, πρέπει να ζήσουμε για το «παρών» και αυτό υπαγορεύει την άμεση επιτυχία. Υπό αυτό το πρίσμα, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να ενθουσιαστούμε με όσα είδαμε στο εναρκτήριο παιχνίδι του Προολυμπιακού τουρνουά. Ούτε φυσικά, πρέπει να είμαστε μίζεροι και να σταθούμε μόνο στα στοιχεία που χρήζουν βελτίωσης.
Πρώτα απ’ όλα είδαμε μια ομάδα γεμάτη «υγεία» και διάθεση. Είναι μια μόνιμη εικόνα της τελευταίας τριετίας και πιστώνεται στον Φώτη Κατσικάρη και το επιτελείο του. Πρέπει, ωστόσο, να συνδυαστεί και με την αγωνιστική επιτυχία.
Δεν είναι εύκολο, όχι μόνο γιατί οι απουσίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολλές και σημαντικές, αλλά και διότι οι οικοδεσπότες Ιταλοί έχουν δαπανήσει ένα σωρό λεφτά, για να εξασφαλίσουν το εισιτήριο που οδηγεί στο Ρίο.
Ενέργεια στο κόκκινο
Όλα αυτά τα γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Τορίνο. Αυτό που μάθαμε χθες (4/7) απέναντι στους Ιρανούς, είναι ότι φέτος η Εθνική μπορεί να παίζει με την ίδια ενέργεια από το πρώτο ως το 40ο λεπτό. Πράγμα που είναι αντικειμενικά δύσκολο, τόσο από σωματικής, όσο κυρίως από πνευματικής άποψης.
Ο Καλάθης, τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, ο Παπαπέτρου, ακόμα και ο Αθηναίου που δεν έχει το μέγεθος των προαναφερθέντων, έβαζαν συνεχώς τα χέρια τους πάνω στην μπάλα, προκαλώντας αλλεπάλληλα λάθη, στους αδύναμους αντιπάλους τους. Σίγουρα απέναντι στην Κροατία ή την Ιταλία δεν θα είναι σε θέση να κάνουν κάτι ανάλογο, λόγω της σαφώς μεγαλύτερης ποιότητας των αντιπάλων τους, αλλά θα πρέπει να παρουσιάσουν την ίδια διάρκεια στην αμυντική τους προσήλωση.
Έτσι ακόμα κι αν δεν πετύχουν τόσα πολλά κλεψίματα, θα μπορέσουν να «κουράσουν» τον αντίπαλο. Είναι δεδομένο πως οι Ιταλοί έχουν ανάλογα (ή και μεγαλύτερα) κορμιά, αλλά δεν διαθέτουν τα ίδια αθλητικά προσόντα. Φερ’ ειπείν ο Μπαρνιάνι και ο Ντατόμε είναι «μεγάλοι» για την θέση τους, όχι όμως αθλητικοί…
Η πίεση στην άμυνα με όλους τους τρόπους , λοιπόν, θα είναι ένα βασικό σημείο αναφοράς στο Τορίνο.
ΤΑ «ΕΛΕΥΘΕΡΑ» ΣΟΥΤ
Στην επίθεση, η εικόνα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, είναι διαφορετική, καθώς το παιχνίδι μέσα από Pick N Roll έχει περιορισθεί και προσπαθούμε με διαφορετικούς τρόπους να σκοράρουμε. Για παράδειγμα, είδαμε τον Μπουρούση να παίρνει πολλές φορές την μπάλα στο ποστ και να προσπαθεί να δημιουργήσει.
Στο δεύτερο μέρος, «βγήκαν» πολλά ελεύθερα τρίποντα, τα οποία δεν αξιοποιήσαμε. Παράλληλα είδαμε ότι με την έφεση που έχουμε στον αιφνιδιασμό, θα προκύψουν και από εκεί, αρκετά «ανοιχτά» σουτ. Ο Περπέρογλου έβαλε δύο από αυτά…
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να μπορέσουμε να τα αξιοποιήσουμε, έστω κι αν μας λείπουν οι καλοί σουτέρ. Δεν λέμε να τα βάλει ο Θανάσης, καθώς αυτό εξ’ ορισμού είναι δύσκολο.
ΙΩΑΝΝΗΣ... ΑΓΡΑΒΑΝΗΣ
Ένας παίκτης που θα μπορούσε να κάνει την διαφορά, έστω κι αν είναι ρούκι, είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Έχει το καλύτερο κορμί που έχουμε δει σε (λευκό) Έλληνα παίκτη και διαθέτει την ικανότητα να παίζει τόσο με πρόσωπο, όσο και με πλάτη στο καλάθι. Απλά θα πρέπει να πιστέψει στον εαυτό του και να μην έχει άγχος.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, θα πρέπει να έχει την άγνοια κινδύνου του Δημήτρη Αγραβάνη. Στον τελευταίο αξίζουν συγχαρητήρια για την αγωνιστική πρόοδο που έχει παρουσιάσει, πλην όμως οφείλει να σταματήσει να αδικεί τον εαυτό του. Πλέον είναι 22 ετών, έχει βρεθεί πολλές φορές στο… εδώλιο και δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις. Έχει ταλέντο, καρδιά και πρέπει (επιτέλους) να προσθέσει το μυαλό.
Από την άλλη πλευρά, ο «Πάπι» πρέπει να… αφαιρέσει σκέψη. Τα χαρίσματα του σπανίζουν και μπορεί να τα αξιοποιήσει, όπως έπραξε με την περίτεχνη ενέργεια του στην δεύτερη περίοδο, όταν έβαλε την μπάλα στο παρκέ και την άφησε με ένα υπέροχο finger roll στο καλάθι των Ιρανών.
Ναι είναι αλήθεια ότι βάζουμε μεγάλη πίεση σε αυτά τα παιδιά, αλλά φέτος έχουν μια μοναδική ευκαιρία να γίνουν άντρες. Αν την αρπάξουν, τότε τα οφέλη θα είναι πολλαπλά.
Οι ίδιοι θα μπουν στον δρόμο του stardom και η Εθνική στο αεροπλάνο για το Ρίο…
ΡΗΓΑΣ ΔΑΡΔΑΛΗΣ
Πρώτα απ’ όλα είδαμε μια ομάδα γεμάτη «υγεία» και διάθεση. Είναι μια μόνιμη εικόνα της τελευταίας τριετίας και πιστώνεται στον Φώτη Κατσικάρη και το επιτελείο του. Πρέπει, ωστόσο, να συνδυαστεί και με την αγωνιστική επιτυχία.
Δεν είναι εύκολο, όχι μόνο γιατί οι απουσίες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι πολλές και σημαντικές, αλλά και διότι οι οικοδεσπότες Ιταλοί έχουν δαπανήσει ένα σωρό λεφτά, για να εξασφαλίσουν το εισιτήριο που οδηγεί στο Ρίο.
Ενέργεια στο κόκκινο
Όλα αυτά τα γνωρίζουμε από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο Τορίνο. Αυτό που μάθαμε χθες (4/7) απέναντι στους Ιρανούς, είναι ότι φέτος η Εθνική μπορεί να παίζει με την ίδια ενέργεια από το πρώτο ως το 40ο λεπτό. Πράγμα που είναι αντικειμενικά δύσκολο, τόσο από σωματικής, όσο κυρίως από πνευματικής άποψης.
Ο Καλάθης, τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, ο Παπαπέτρου, ακόμα και ο Αθηναίου που δεν έχει το μέγεθος των προαναφερθέντων, έβαζαν συνεχώς τα χέρια τους πάνω στην μπάλα, προκαλώντας αλλεπάλληλα λάθη, στους αδύναμους αντιπάλους τους. Σίγουρα απέναντι στην Κροατία ή την Ιταλία δεν θα είναι σε θέση να κάνουν κάτι ανάλογο, λόγω της σαφώς μεγαλύτερης ποιότητας των αντιπάλων τους, αλλά θα πρέπει να παρουσιάσουν την ίδια διάρκεια στην αμυντική τους προσήλωση.
Έτσι ακόμα κι αν δεν πετύχουν τόσα πολλά κλεψίματα, θα μπορέσουν να «κουράσουν» τον αντίπαλο. Είναι δεδομένο πως οι Ιταλοί έχουν ανάλογα (ή και μεγαλύτερα) κορμιά, αλλά δεν διαθέτουν τα ίδια αθλητικά προσόντα. Φερ’ ειπείν ο Μπαρνιάνι και ο Ντατόμε είναι «μεγάλοι» για την θέση τους, όχι όμως αθλητικοί…
Η πίεση στην άμυνα με όλους τους τρόπους , λοιπόν, θα είναι ένα βασικό σημείο αναφοράς στο Τορίνο.
ΤΑ «ΕΛΕΥΘΕΡΑ» ΣΟΥΤ
Στην επίθεση, η εικόνα σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, είναι διαφορετική, καθώς το παιχνίδι μέσα από Pick N Roll έχει περιορισθεί και προσπαθούμε με διαφορετικούς τρόπους να σκοράρουμε. Για παράδειγμα, είδαμε τον Μπουρούση να παίρνει πολλές φορές την μπάλα στο ποστ και να προσπαθεί να δημιουργήσει.
Στο δεύτερο μέρος, «βγήκαν» πολλά ελεύθερα τρίποντα, τα οποία δεν αξιοποιήσαμε. Παράλληλα είδαμε ότι με την έφεση που έχουμε στον αιφνιδιασμό, θα προκύψουν και από εκεί, αρκετά «ανοιχτά» σουτ. Ο Περπέρογλου έβαλε δύο από αυτά…
Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να μπορέσουμε να τα αξιοποιήσουμε, έστω κι αν μας λείπουν οι καλοί σουτέρ. Δεν λέμε να τα βάλει ο Θανάσης, καθώς αυτό εξ’ ορισμού είναι δύσκολο.
ΙΩΑΝΝΗΣ... ΑΓΡΑΒΑΝΗΣ
Ένας παίκτης που θα μπορούσε να κάνει την διαφορά, έστω κι αν είναι ρούκι, είναι ο Ιωάννης Παπαπέτρου. Έχει το καλύτερο κορμί που έχουμε δει σε (λευκό) Έλληνα παίκτη και διαθέτει την ικανότητα να παίζει τόσο με πρόσωπο, όσο και με πλάτη στο καλάθι. Απλά θα πρέπει να πιστέψει στον εαυτό του και να μην έχει άγχος.
Για να το θέσουμε διαφορετικά, θα πρέπει να έχει την άγνοια κινδύνου του Δημήτρη Αγραβάνη. Στον τελευταίο αξίζουν συγχαρητήρια για την αγωνιστική πρόοδο που έχει παρουσιάσει, πλην όμως οφείλει να σταματήσει να αδικεί τον εαυτό του. Πλέον είναι 22 ετών, έχει βρεθεί πολλές φορές στο… εδώλιο και δεν χρειάζεται περισσότερες συστάσεις. Έχει ταλέντο, καρδιά και πρέπει (επιτέλους) να προσθέσει το μυαλό.
Από την άλλη πλευρά, ο «Πάπι» πρέπει να… αφαιρέσει σκέψη. Τα χαρίσματα του σπανίζουν και μπορεί να τα αξιοποιήσει, όπως έπραξε με την περίτεχνη ενέργεια του στην δεύτερη περίοδο, όταν έβαλε την μπάλα στο παρκέ και την άφησε με ένα υπέροχο finger roll στο καλάθι των Ιρανών.
Ναι είναι αλήθεια ότι βάζουμε μεγάλη πίεση σε αυτά τα παιδιά, αλλά φέτος έχουν μια μοναδική ευκαιρία να γίνουν άντρες. Αν την αρπάξουν, τότε τα οφέλη θα είναι πολλαπλά.
Οι ίδιοι θα μπουν στον δρόμο του stardom και η Εθνική στο αεροπλάνο για το Ρίο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το