ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΥ ~ παραλίες των χανίων: αναμνήσεις και συναισθήματα

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis!

Οι μαγικές παραλίες του νομού Χανίων είναι αμέτρητες. Η καθεμία ξεχωριστή, ιδιαίτερη, πρωτότυπη και τόσο μα τόσο ερωτεύσιμη! Διανύουμε το καλοκαίρι, την εποχή που ούτως ή άλλως νιώθουμε πιο ξέγνοιαστοι, πιο ελεύθεροι, πιο αυθόρμητοι στην έκφρασή μας, στις αντιδράσεις μας, στις σκέψεις μας… Έτσι λοιπόν, οι σημερινές Σπίθες Αισιοδοξίες είναι και πιο προσωπικές. Ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων, προσωπικών εμπειριών και αποτυπώσεων. Μία εξιστόρηση γεγονότων και εξωτερίκευση ενδόμυχων σκέψεων από τη δική μου οπτική, με τον τρόπο που εγώ η ίδια έζησα αυτές τις παραλίες, πώς στιγματίστηκαν στη μνήμη μου και τα συναισθήματα που μου μετέφεραν και κουβαλάνε μαζί τους… 

Πάμε λοιπόν να "ταξιδέψουμε" σε μαγικές παραλίες των Χανίων με πυξίδα μας προσωπικές εντυπώσεις που τελικά τις διαμόρφωσαν!

Μπάλος

Μπάλος, 2012

Έχω επισκεφτεί τον Μπάλο μία μόνο φορά και αυτή μέσω της δύσβατης και όχι κλασικής διαδρομής, δηλαδή οδικώς και όχι με το καραβάκι. Είχαμε ξεκινήσει αργά το απόγευμα, χωματόδρομος, κανένα άλλο αυτοκίνητο γύρω μας. Από τη μία πλευρά βουνό από την άλλη γκρεμός και θάλασσα. Δέος και φόβος για το γεμάτο αντιθέσεις τοπίο που διασχίζουμε. Μετά από αρκετή ώρα "περιπλάνησης", ο δρόμος τελειώνει και η συνέχεια για την πρόσβαση στην παραλία είναι υποχρεωτικά με τα πόδια, μέσω ενός εξίσου δύσβατου μονοπατιού. Ανέγγιχτη φύση, τα, "παραδοσιακά" θα έλεγε κανείς, κρι-κρι γύρω μας και μοναχά εμείς. Η λαχτάρα μου να φτάσω στην ξακουστή παραλία του Μπάλου ήταν τόση που σχεδόν έτρεχα, αγνοώντας τα μικρο-εμπόδια γύρω μου. Μοναδική στάση, το πρώτο σημείο από το οποίο άρχισε πλέον να διακρίνεται ο πολυπόθητος προορισμός. Αναγκαστική, αυθόρμητη στάση, τόσο λόγω του πρώτου ξαφνιάσματος όσο και της πρώτης αποτύπωσης του μαγευτικού "πλαισίου" που μας περιέλαβε. Οι πρώτες αναμνήσεις δημιουργούνται… Όταν ο ήλιος έδυε, φτάσαμε στον προορισμό μας. Ένας άδειος από κόσμο Μπάλος, όλος δικός μας. Λευκή άμμος, μικρές νησίδες να εμφανίζονται απρόοπτα μπροστά μας και ένα αίσθημα ελευθερίας να με κυριαρχεί. Δε μείναμε πολύ, νύχτωνε, έπρεπε να προλάβουμε να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο. Έτσι, ξεκινήσαμε γρήγορα για το δρόμο του γυρισμού. Κατά την ανάβαση, ρίχναμε κλεφτές ματιές πίσω μας. Χαζεύαμε το ηλιοβασίλεμα και τα χρώματα που άλλαζαν τα νερά από γαλάζια σε πορτοκαλί και μετά από πολύ λίγο, βαθύ μπλε. Ο δρόμος του γυρισμού άρχισε μόλις απλώθηκε το σκοτάδι γύρω μας. Η ίδια δύσβατη και τόσο "διχασμένη" λόγω του τοπίου διαδρομή, μοιάζει πλέον επικίνδυνη, αλλά παράλληλα, αποτελεί άλλη μία ευκαιρία εξερεύνησης, αφού πλέον έχει μεταμορφωθεί… Η αγωνία για το πότε θα φτάσουμε η ίδια με την πρώτη φορά. Μόλις αντικρίσαμε το τερματικό σημείο, η αγωνία τελειώνει, μαζί της και η τόσο μαγική περιπέτειά μας!

Φαλάσαρνα

Φαλάσαρνα, 2016

Απεραντοσύνη… Η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό και ίσως να μην χρειάζεται άλλη για να περιγράψει αυτήν την παραλία. Απέραντη αμμώδης παραλία, απέραντη Μεσόγειος θάλασσα, απέραντο λοφώδες τοπίο γύρω μας. Το μόνο όριο; Ο ορίζοντας. Δείχνει ένα τέλος, αλλά και ένα χάος παράλληλα. Ένα όμορφο χάος όμως, από αυτά που θέλεις να τα κοιτάς και να χαθείς εκεί για πάντα. Στα Φαλάσαρνα, χρειάζεται χρόνος. Χρόνος για να νιώσεις αυτήν την απεραντοσύνη που τονίζεται ακόμα περισσότερο με την ύπαρξη του ορίου. Αν δεν υπήρχε ο ορίζοντας, τόσο ξεκάθαρος απέναντί σου, δε θα μπορούσες να την αντιληφθείς στο μέγιστο βαθμό. Χρειάζεται χρόνος για να περιπλανηθείς στα ταξίδια του μυαλού που ξεκινούν αυθόρμητα σε αυτό το μέρος, μόνο κοιτάζοντας τη θάλασσα. Η θάλασσα… Καταγάλανα νερά, κρυστάλλινα, διάφανα. Μια βουτιά αρκεί για να αναζωογονηθείς, δε φτάνει όμως για να την χορτάσεις. Ηρεμία, όνειρα και απεραντοσύνη… Ατέλειωτη απεραντοσύνη…

Σεϊτάν Λιμάνι

Σεϊτάν Λιμάνι, 2015

Εκεί απλά νιώθεις πόσο μικρός είσαι απέναντι στη φύση. Ο δύσκολος, απότομος και γεμάτος εμπόδια δρόμος που πρέπει να διασχίσεις για να φτάσεις στην παραλία δε σε εμποδίζει καθόλου στο να την επισκεφτείς. Αποτελεί και αυτός κομμάτι της νέας εξόρμησης. Κάνοντας το πρώτο βήμα στην παραλία, αντιλαμβάνεσαι πόσο μικροσκοπική είναι. "Μυτερές" βουνοκορφές απλώνονται γύρω σου και ορίζουν το μέρος στο οποίο επιτρέπεται να καθίσεις. Μπροστά θάλασσα, ένας μικρός και απότομα βαθύς κολπίσκος περικυκλωμένος από ψηλά βράχια. Πίσω σου μία δύσβατη περιοχή, μοιάζει με μικρό φαράγγι. Σε προκαλεί να την διασχίσεις, να τρυπώσεις στα κρυφά σημεία της και να ανακαλύψεις τις ομορφιές του τόσο αντισυμβατικού τοπίου της. Το όλο τοπίο αλλάζει ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού. Όταν επικρατεί άπνοια, γίνεται λίγο πιο γλυκό και φιλικό προς εσένα. Όταν έχει αέρα, όλα γίνονται δυσκολότερα έως και επικίνδυνα. Τα δυνατά θαλάσσια ρεύματα σε τραβάνε όλο και πιο βαθειά, με αποτέλεσμα τα «άγρια» βράχια δίπλα σου να μοιάζουν η μόνη σωτηρία σου για να μην παρασυρθείς εκτός του κόλπου. Είναι αντιφατικό μέρος… Από τη μία, νιώθεις πως όταν βρίσκεσαι εκεί, γίνεσαι δέσμιος του τόπου αυτού. Δε σε αφήνει να φύγεις. Σε περικυκλώνει από παντού  βάζοντάς σου στενά όρια σε όποια πλευρά και αν κοιτάξεις. Από την άλλη, μοιάζει να σε διώχνει κάποιες φορές…Όχι φανερά, αλλά ύπουλα… Είτε με τα τεράστια κύματα της θάλασσας, είτε με τους απότομους, τόσο σε μορφή όσο και σε χαρακτήρα βράχους… Υπάρχει κάτι το απρόσιτο σε αυτήν την παραλία και ίσως, αυτό το απρόσιτο είναι που, τελικά, την κάνει ασυγκράτητα γοητευτική…

Ελαφονήσι

Ελαφονήσι, 2015

Ποικιλομορφία… Το να περπατά κανείς στο Ελαφονήσι είναι μία περιπέτεια γεμάτη κρυμμένους θυσαυρούς. Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα συναντήσω! Αρχικά, βλέπω την απέραντη παραλία με τις νησίδες με την ρόζ άμμο και τα κρυστάλλινα, σαν από παραμύθι βγαλμένα νερά… Κόσμος, ομπρέλες και ξαπλώστρες γεμάτες, κίνηση, ένταση, ενέργεια. Κάποια στιγμή φτάνω στους αμμώδεις λοφίσκους με τα κέδρα και τα προστατευμένα διάφορων ειδών φυτά να σχηματίζουν μονοπάτια. Ξεκινώ να περιηγούμαι, ώσπου το ήδη διαμορφωμένο μονοπάτι σε οδηγεί στην άλλη πλευρά. Μία άθικτη παραλία, σαν από θαύμα, σαν μυστήριο το πώς έφτασα εκεί, με καλοσωρίζει και με καλεί να μείνω εκεί για την υπόλοιπη μέρα. Η θάλασσα; Ακόμα πιο παγωμένη, ακόμα πιο κρυστάλλινη, ακόμα πιο αναζωογονητική! Ξαπλώνω στη ροζ άμμο και ο καυτός ήλιος με καίει μέχρι να… συνειδητοποιήσω ότι κάτι έχω παραλείψει. Κοιτάζω γύρω μου με μια πιο προσεχτική ματιά. Ένα πλήθος από λοφίσκους με περιμένει να το εξερευνήσω. Ξεκινώ να περπατάω και να ανεβαίνω από λόφο σε λόφο μέχρι που αντιλαμβάνομαι το μέγεθος του τοπίου που προσπαθώ να εξερευνήσω. Δέος… Άπειροι λοφίσκοι, κέδρα παντού και όλα μοιάζουν τόσο που δεν μπορώ να προσανατολιστώ… Όμως, να! Κάποια στιγμή, διακρίνω τις γνωστές αμμώδεις νησίδες που χωρίζουν την πανέμορφη αυτή παραλία σε επιμέρους τμήματα και ακριβώς από πίσω;

 Η Κρήτη, επιβλητική και εντυπωσιακή, δεσπόζει απέναντί μου και μου αποδεικνύει τη δύναμη, την ομορφιά και την υπεροχή της, που δεν μπορώ να βρω αλλού…+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ