ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ το βλασταρι της ελπιδας

Λένε πως η καρδιά της Ελλάδας χτυπά μακριά από τα αγαπημένα εδάφη της και πιστεύω κάθε μέρα πως αυτό είναι αλήθεια. Οι εντυπώσεις που μου δίνει ο σημερινός Έλληνας είναι πως έχει πια πάψει να πονάει τον τόπο του, νιώθει πως το ένδοξο παρελθόν είναι πολύ μακριά για να τον αγγίξει πια και μένει εγκλωβισμένος στη μιζέρια και την παρακμή που τον περιτριγυρίζει, ζητώντας συνεχώς να δώσει ευθύνες και να κατακρίνει κάποιους άλλους. Η γκρίνια και το συνεχές παράπονο, το απελπιστικό σύνδρομο που κατακλύζει την ελληνική κοινωνία έχουν γίνει το τραγούδι που έχουν όλοι μάθει να τραγουδούν και να παπαγαλίζουν πρωί και βράδυ. Τώρα βέβαια μπορεί ο κύριος Έλληνας να μου πει πως όντως έτσι έχουν τα πράγματα και δικαιολογείται να συμπεριφέρεται με αυτόν το τρόπο και ως ένα ορισμένο σημείο θα συμφωνήσω μαζί του. Υπάρχει όμως κι ένας καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων και της αδικίας που μαστίζει τον απλό λαό.

Στην Αμερική λένε πως όταν η ζωή σου δώσει λεμόνια ας κάνεις λεμονάδα, για μας τους Έλληνες θα έλεγα καλύτερα να κάνουμε και λεμονάδα και κανένα αυγολέμονο, ας ρίξουμε και λαδολέμονο στο ψαράκι ή στη μπριζόλα μας. Υπάρχει πάντα τρόπος να αξιοποιείς τα έστω και λίγα που σου δίνονται και να ζεις φτωχικά αλλά με αξιοπρέπεια και περηφάνια. Όλα τα εμπόδια στη ζωή έρχονται για κάτι καλύτερο έλεγαν οι σοφοί πρόγονοί μας κι εμείς φαίνεται ή το έχουμε ξεχάσει ή απλά συνηθίσαμε να μας προσφέρουν το φαΐ στο πιάτο κάτι που μας οδήγησε στην αδράνεια και ουσιαστικά στην τεμπελιά. Ίσως να είναι οδυνηρό να χρειάζεται να ξαναχτίζεις από την αρχή και να προσπαθείς να επιζήσεις κάτω από δυσμενείς και αντίξοες συνθήκες, μα πάντα υπάρχει τρόπος. Και για να μην πηγαίνουμε και πολύ μακριά, ας θυμηθούμε πως ξαναχτίσαμε την Ελλάδα μετά από τον καταστροφικό εμφύλιο και πως σηκώσαμε το κεφάλι ψηλά για να συνεχίσουμε μέσα από τις δικές μας διχόνοιες.

Μπορεί να νομίζουμε πως είμαστε αδικημένοι, πως δεν έχουμε τον έλεγχο της πατρίδας μας και πως τα ινία τα κρατούν άλλοι, μα είναι καιρός να σταθούμε στα πόδια μας και να ξεκινήσουμε να καλυτερεύουμε τη ζωή μας με τα λίγα που έχουμε, βάζοντας τη βάση για ένα καλύτερο μέλλον. Η σημερινή κρίση δεν είναι τα 400 χρόνια της σκλαβιάς, είναι μια περίοδος που μπορούμε να ξεπεράσουμε και να αποδείξουμε πως αυτή η μικρή χώρα που χρόνια είναι έρμαιο των μεγάλων συμφερόντων κατοικείται από ευφυείς, περήφανους και δημιουργικούς ανθρώπους. Αρκετά πια η γκρίνια και η απελπισία, αυτά δεν οδήγησαν ποτέ κανένα στο λυτρωμό. Ας βάλουμε το μυαλό να δουλέψει κι ο καθένας ξεχωριστά και σιγά σιγά όλοι μαζί μπορούμε να βρούμε την αξιοπρέπεια. Η ελπίδα είναι ένα μικρό βλαστάρι στο αφυδατωμένο χώμα του καλοκαιριού, μα με λίγες σταγόνες μπορεί να επιζήσει μέχρι τα πρωτοβρόχια την κάνουν και πάλι να θεριέψει… +Niko Spiridakis