H ζωή μας είναι κάτι παραπάνω από συναρπαστική. Υπάρχει αυτή η έμφυτη αισιοδοξία και εκείνη η απαισιοδοξία που μας κάνει διακριτικά μοναδικούς στα μάτια των άλλων. Όταν όμως η αισιοδοξία επισκιάζεται από το σύνδρομο κατωτερότητας, που ενδεχομένως μας διακατέχει, τότε τα πράγματα περιπλέκονται.
Τι είναι αυτό που μας κάνει να χάνουμε το σεβασμό στον εαυτό μας;
Σε πρόσφατη συζήτηση που είχα με τον Α., νομίζω ότι φταίει η ουτοπία του μυαλού μας. Κυνηγάμε πάντα κάτι το οποίο θεωρούμε εμείς ιδανικό, και κάθε φορά το «ιδανικό» μας πετά, δεν είναι για εμάς.
Σε δεύτερο πλάνο, έχουμε αξιολογήσει τελείως λάθος τον εαυτό μας. Μας στοιχειώνουν ορισμένα λάθη του παρελθόντος και νιώθουμε ένοχοι. Μα υπάρχει η τελειότητα; Όχι βέβαια. Επίσης, η λύτρωση του εαυτού μας δε θα επέλθει μέσω της τιμωρίας από ερωτικές απογοητεύσεις. Όπως λέει και ένας γνωστός, «όλοι ψάχνουμε έναν καλό άνθρωπο».
Προκαλούμε με τη στάση μας τους άλλους να μας φερθούν άσχημα, να μας απορρίψουν, να μην μας έχουν μέσα στη ζωή τους. Βλέπουν ότι τους έχουμε ανάγκη και αυτομάτως γινόμαστε έρμαιο στα χέρια εκείνων που θεωρούμε «σωτήρες» της ψυχής μας. Όμως, όλα αυτά δεν είναι τίποτα όταν ένα πρωί ξυπνάμε, μετράμε την αξία τους εαυτού μας και λέμε «κάνω restart».
Ευγνώμων θα νιώσεις κάνοντας ένα ώριμο και συνειδητοποιημένο restart και όλα έρχονται στην ώρα τους χωρίς τύψεις και ταλαιπωρία. +Nastazia A
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το