Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
... παρά για κάτι που δεν έκανες.
Πιο παλιά, συνήθιζα να χρησιμοποιώ αυτή την φράση, απλά λέγοντας την σε περιπτώσεις όπου χρειαζόταν να αναφερθεί ένα τέτοιου είδους... "γνωμικό". Δεν μπορούσα να αντιληφθώ στο 100% το νόημα και την ερμηνεία της, καθώς και το που ακριβώς επικεντρωνόταν, Πρόσφατα (πολύ πρόσφατα όμως) συνειδητοποίησα το πόσο σωστή και ορθή είναι, αλλά και το πόσο σημαντικό είναι να κάνεις αυτό που σε φοβίζει, σε τρομάζει και να μην τα παρατάς.
Γενικά, θεωρώ ότι είμαι άτομο το οποίο δεν το βάζει εύκολα κάτω και δεν παραδίδει τα όπλα με την πρώτη δυσκολία ή το πρώτο εμπόδιο, όμως παρόλα αυτά, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει "ίσως, τότε, να έπρεπε να το είχα κάνει αυτό" ή "μάλλον θα έπρεπε να είχα κάνει εκείνη την κίνηση τελικά". Νομίζω ότι και οι περισσότεροι από εσάς το έχετε κάνει. Είναι περιπτώσεις που, κάποιος θα έλεγε ότι σκέψεις και λογισμοί μας εμφανίζονται ως... "απωθημένα". Περιπτώσεις που μας κάνουν να αμφιβάλουμε για τις επιλογές μας (ακόμα και το να μην κάνεις τίποτα θεωρείται επιλογή) και σκεφτόμαστε το πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μας τώρα αν είχαμε πράξει διαφορετικά ή αντιδράσει εν γένει.
Και φτάνουμε γρήγορα-γρήγορα στο "τώρα" και στην στιγμή που συνειδητοποιώ την έννοια της έκφρασης που αναφέραμε στην αρχή. Έκφραση η οποία μπορεί να μην έχει απόλυτη ισχύ σε όλες τις καταστάσεις, όμως σε ορισμένες από αυτές (στις περισσότερες ίσως) είναι κάτι σαν χρυσός κανόνας. Στην δική μου περίπτωση νομίζω λειτούργησε και ως προσωπική μετάνοια-εξιλέωση, για όλα όσα δεν είχα πει και κάνει το διάστημα που προηγήθηκε πριν την "τόλμη" στην οποία -γενικολογώντας τόση ώρα- αναφέρομαι. Τι ακριβώς ήταν αυτό; Ένα απλό μήνυμα το οποία ένιωθα ότι έπρεπε/όφειλα/ήθελα να στείλω και που αν δεν το έκανα, θα το μετάνιωνα μια ζωή.
Αναμφίβολα, κάποιες φορές, θεωρούμε ότι με το να αποφεύγουμε κάποιες ενέργειες προστατεύουμε τον εαυτό μας και τα συναισθήματα μας, όμως καλό θα είναι να ρίχνουμε και μια κλεφτή ματιά στο κοντινό/μακρινό μέλλον που διαμορφώνεται, ανάλογα με την κάθε μας επιλογή. Προσωπικά, όταν το μέλλον μου γίνει παρόν μου, προτιμώ να βλέπω "πίσω" μου και να χαμογελάω. Θέλω να είμαι "ο πραγματικός Βαγγέλης που τόλμησε" (και που τελικά δεν μετάνιωσε).
Γενικά, θεωρώ ότι είμαι άτομο το οποίο δεν το βάζει εύκολα κάτω και δεν παραδίδει τα όπλα με την πρώτη δυσκολία ή το πρώτο εμπόδιο, όμως παρόλα αυτά, έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να λέει "ίσως, τότε, να έπρεπε να το είχα κάνει αυτό" ή "μάλλον θα έπρεπε να είχα κάνει εκείνη την κίνηση τελικά". Νομίζω ότι και οι περισσότεροι από εσάς το έχετε κάνει. Είναι περιπτώσεις που, κάποιος θα έλεγε ότι σκέψεις και λογισμοί μας εμφανίζονται ως... "απωθημένα". Περιπτώσεις που μας κάνουν να αμφιβάλουμε για τις επιλογές μας (ακόμα και το να μην κάνεις τίποτα θεωρείται επιλογή) και σκεφτόμαστε το πόσο αλλιώτικη θα ήταν η ζωή μας τώρα αν είχαμε πράξει διαφορετικά ή αντιδράσει εν γένει.
Και φτάνουμε γρήγορα-γρήγορα στο "τώρα" και στην στιγμή που συνειδητοποιώ την έννοια της έκφρασης που αναφέραμε στην αρχή. Έκφραση η οποία μπορεί να μην έχει απόλυτη ισχύ σε όλες τις καταστάσεις, όμως σε ορισμένες από αυτές (στις περισσότερες ίσως) είναι κάτι σαν χρυσός κανόνας. Στην δική μου περίπτωση νομίζω λειτούργησε και ως προσωπική μετάνοια-εξιλέωση, για όλα όσα δεν είχα πει και κάνει το διάστημα που προηγήθηκε πριν την "τόλμη" στην οποία -γενικολογώντας τόση ώρα- αναφέρομαι. Τι ακριβώς ήταν αυτό; Ένα απλό μήνυμα το οποία ένιωθα ότι έπρεπε/όφειλα/ήθελα να στείλω και που αν δεν το έκανα, θα το μετάνιωνα μια ζωή.
Αναμφίβολα, κάποιες φορές, θεωρούμε ότι με το να αποφεύγουμε κάποιες ενέργειες προστατεύουμε τον εαυτό μας και τα συναισθήματα μας, όμως καλό θα είναι να ρίχνουμε και μια κλεφτή ματιά στο κοντινό/μακρινό μέλλον που διαμορφώνεται, ανάλογα με την κάθε μας επιλογή. Προσωπικά, όταν το μέλλον μου γίνει παρόν μου, προτιμώ να βλέπω "πίσω" μου και να χαμογελάω. Θέλω να είμαι "ο πραγματικός Βαγγέλης που τόλμησε" (και που τελικά δεν μετάνιωσε).
Εσείς;
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Όλοι κουβαλάμε στο εσωτερικό μας τον μικρούλη, κλαψιάρη δειλό που χτυπιέται και λέει «αχ αν είχα κάνει εκείνο…». Είναι το κλασσικό πρόβλημα του «ψυχολογικού τραγουδιού». Λες στον εαυτό σου ή στους άλλους για τα βάσανα και τις χαμένες ευκαιρίες της ζωής σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μικρούλης, κλαψιάρης δειλός πρέπει να μπει στην άκρη.
Το «κόλπο» είναι, είτε τολμήσεις είτε όχι να κάνεις κάτι, να το σκεφτείς πρώτα. Αναλύεις αυτό που θέλεις να κάνεις και βλέπεις «αν σε συμφέρει». Μετά κάνεις αυτό που αποφάσισες, γνωρίζοντας ότι μπορεί να κάνεις λάθος δράση και έχοντας την διάθεση να παραδεχθείς ότι έκανες λάθος και να αλλάξεις.
Ο μικρούλης, κλαψιάρης δειλός μέσα σου δεν θα παραδεχθεί ποτέ ότι έκανε λάθος. Θα λέει μόνο «αχ αν είχα κάνει αυτό…».