Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πριν μπω στον σημερινό προβληματισμό θα γράψω ένα γενικό σχόλιο για τον ενήλικα. Ενήλικα γονιό, ενήλικα δάσκαλο, ενήλικα πρότυπο ενός παιδιού. Και πριν γράψω γι' αυτούς, να παραδεχτώ εξ αρχής την εμπάθεια μου για αυτούς. Γιατί έχω δηλώσει πως δεν σέβομαι τον ενήλικα, όχι περισσότερο απ' ότι πρέπει για να είμαι κοινωνικά και πολιτικά αποδεκτός. Οι παραπάνω λοιπόν, τρεις κατηγορίες βλάπτουν σήμερα τα παιδιά.
Ναι, τα βλάπτουν γιατί μια μερίδα τους αποφασίζει για το συμφέρον τους χωρίς να αναλογιστεί τις αντοχές και τις ικανότητές τους, ειδικά δε, τις επιθυμίες του. Μια άλλη μερίδα, τα χρησιμοποιεί για να αυτοπροβληθεί, να ικανοποιήσει τις δικές του προσδοκίες ή να δώσει λύση στα δικά του απωθημένα. Και ύστερα είναι και η μερίδα των αδιάφορων. Αυτών που δεν θέλουν -ρε παιδί μου- και πολύ μελέτη, Είναι απλά, αδιάφοροι!
Πετάω τώρα εδώ στην μέση του κειμένου, την αφορμή του σημερινού κειμένου, που είναι μία απόφαση δικαστηρίου που με εξόργισε. Έχουμε λοιπόν:
1) Μια ανήλικη μάνα εθισμένη στο αλκοόλ που γέννησε και έδωσε το μωρό της για υιοθεσία, ενώ πήγε για απεξάρτηση.
2) Ένα ζευγάρι που υιοθέτησε τελικά το 18 μηνών παιδάκι.
3) Μία απόφαση δικαστηρίου που μετά από τρία χρόνια αφαιρεί με το "έτσι θέλω" την επιμέλεια τπυ παιδιού από τους νόμιμα θετούς γονείς και το επιστρέφει στη βιολογική μητέρα του.
Υποθέτω πως η μητέρα πέρασε την διαδικασία της απεξάρτησης επιτυχώς. Δεν το καταλαβαίνω, αλλά για να είναι απόφαση δικαστηρίου, υποθέτω πως η βιολογική μάνα έχει περισσότερα νομικά δικαιώματα από τους νόμιμους γονείς.
Το παιδί όμως. Το παιδί το σκέφτηκε κανείς σε όλη αυτήν την διαδικασία; Ότι έχει βρει ένα σταθερό περιβάλλον με αποδεκτές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες (ελπίζω να έχετε υπόψη σας πόσο αυστηρά είναι τα σχετικά κριτήρια υιοθεσίας) και είναι σε ηλικία που έχει πλέον δεθεί με αυτό το ζευγάρι και τους οικείους του, το σκέφτηκε κανείς; Το ρίσκο που παίρνει το κράτος επιστρέφοντας το παιδάκι σε μία γυναίκα που δεν μας έχει πείσει για την πορεία της, το γνωρίζει κανείς;
Όχι. Όπως πάντα, το παιδί είναι υποδεέστερο, ανήκει σε χαμηλότερη κατηγορία ενδιαφέροντος και σοβαρότητας και έτσι συνεχίζεται αυτή η φιλοσοφία που καταδικάζει εξ ορισμού το μέλλον της κοινωνίας.
Γιατί ο ενήλικας είναι εγωιστής και κοιτάζει το δικό του συμφέρον. Δηλαδή το σήμερα. Το μέλλον δεν βρίσκεται στους διαστημικούς σταθμούς, στα εργαστήρια των ερευνητικών κέντρων και τα χρηματιστήρια. Το μέλλον βρίσκεται στα σχολεία, στις παιδικές χαρές και στα παιδικά υπνοδωμάτια των σπιτιών μας. Αν ξέραμε ότι το μέλλον ολόκληρου του κόσμου κρύβεται ακριβώς δίπλα μας και αν πράγματι μας ενδιέφερε αυτό, τότε θα αφιερώναμε περισσότερα χρήματα, περισσότερο χρόνο και περισσότερη προσοχή εκεί. +Yanni Spiridakis
Ναι, τα βλάπτουν γιατί μια μερίδα τους αποφασίζει για το συμφέρον τους χωρίς να αναλογιστεί τις αντοχές και τις ικανότητές τους, ειδικά δε, τις επιθυμίες του. Μια άλλη μερίδα, τα χρησιμοποιεί για να αυτοπροβληθεί, να ικανοποιήσει τις δικές του προσδοκίες ή να δώσει λύση στα δικά του απωθημένα. Και ύστερα είναι και η μερίδα των αδιάφορων. Αυτών που δεν θέλουν -ρε παιδί μου- και πολύ μελέτη, Είναι απλά, αδιάφοροι!
Πετάω τώρα εδώ στην μέση του κειμένου, την αφορμή του σημερινού κειμένου, που είναι μία απόφαση δικαστηρίου που με εξόργισε. Έχουμε λοιπόν:
1) Μια ανήλικη μάνα εθισμένη στο αλκοόλ που γέννησε και έδωσε το μωρό της για υιοθεσία, ενώ πήγε για απεξάρτηση.
2) Ένα ζευγάρι που υιοθέτησε τελικά το 18 μηνών παιδάκι.
3) Μία απόφαση δικαστηρίου που μετά από τρία χρόνια αφαιρεί με το "έτσι θέλω" την επιμέλεια τπυ παιδιού από τους νόμιμα θετούς γονείς και το επιστρέφει στη βιολογική μητέρα του.
Υποθέτω πως η μητέρα πέρασε την διαδικασία της απεξάρτησης επιτυχώς. Δεν το καταλαβαίνω, αλλά για να είναι απόφαση δικαστηρίου, υποθέτω πως η βιολογική μάνα έχει περισσότερα νομικά δικαιώματα από τους νόμιμους γονείς.
Το παιδί όμως. Το παιδί το σκέφτηκε κανείς σε όλη αυτήν την διαδικασία; Ότι έχει βρει ένα σταθερό περιβάλλον με αποδεκτές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες (ελπίζω να έχετε υπόψη σας πόσο αυστηρά είναι τα σχετικά κριτήρια υιοθεσίας) και είναι σε ηλικία που έχει πλέον δεθεί με αυτό το ζευγάρι και τους οικείους του, το σκέφτηκε κανείς; Το ρίσκο που παίρνει το κράτος επιστρέφοντας το παιδάκι σε μία γυναίκα που δεν μας έχει πείσει για την πορεία της, το γνωρίζει κανείς;
Όχι. Όπως πάντα, το παιδί είναι υποδεέστερο, ανήκει σε χαμηλότερη κατηγορία ενδιαφέροντος και σοβαρότητας και έτσι συνεχίζεται αυτή η φιλοσοφία που καταδικάζει εξ ορισμού το μέλλον της κοινωνίας.
Γιατί ο ενήλικας είναι εγωιστής και κοιτάζει το δικό του συμφέρον. Δηλαδή το σήμερα. Το μέλλον δεν βρίσκεται στους διαστημικούς σταθμούς, στα εργαστήρια των ερευνητικών κέντρων και τα χρηματιστήρια. Το μέλλον βρίσκεται στα σχολεία, στις παιδικές χαρές και στα παιδικά υπνοδωμάτια των σπιτιών μας. Αν ξέραμε ότι το μέλλον ολόκληρου του κόσμου κρύβεται ακριβώς δίπλα μας και αν πράγματι μας ενδιέφερε αυτό, τότε θα αφιερώναμε περισσότερα χρήματα, περισσότερο χρόνο και περισσότερη προσοχή εκεί. +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το