ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ~ επιχειρώντας να τσακαλώσουμε τους πολιτικούς όπως στο τόκιο

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Σήμερα θέλω να ξεκινήσουμε... πατώντας play εδώ:

Αν αυτός ο ήχος δεν σας θυμίζει τίποτα, τότε δεν είναι καμία προσβολή να προσπεράσετε το κείμενο αυτό και να ασχοληθείτε με κάτι άλλο (εκτός κι αν θέλετε μία δεύτερη ευκαιρία:

Αν όμως τον αναγνωρίσατε, τότε θέλω να σας γράψω για μία τυπική μου μέρα κάπου το 1989 όπου οι παραπάνω ήχοι ακουγόντουσαν σπίτι για ακόμα και δέκα ώρες την ημέρα (το έχω τερματίσει δις για όποιον ενδιαφέρεται). Εποχές...

Το Mario Bros. δεν είναι ένα τυχαίο παιχνίδι, αλλά πρόκειται για ένα από τα πιο εθιστικά στην ιστορία και αυτό σημάδεψε μια εποχή χωρίς σκοτωμούς, όπλα και βία. Πρόκειται για ένα από τα σύμβολα μίας εποχής ξεγνοιασιάς και αθωότητας. Μιας εποχής που όλοι μας νοσταλγούμε, αλλά δεν κάνουμε τίποτα στο να επιστρέψουμε σε αυτή...

Προκύπτει πάντως ότι αυτό δεν είναι εντελώς αλήθεια. Βλέπετε, κάποιος, κάπου, προσπαθεί να μας θυμίσει εκείνη την εποχή, έστω και για δικό του συμφέρον. Πριν σας πω ποιος είναι, δείτε το παρακάτω:

Και επειδή ο σημερινός προβληματισμός αυτός δεν έχει καμία σχέση με ηλεκτρονικά παιχνίδια, αθλητισμό και ότι άλλο φανταστήκατε παραπάνω, μπαίνω αμέσως στο θέμα.

Ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας όχι μόνο στηρίζει την Ολυμπιάδα στην χώρα του, όχι μόνο έχει φέρει το Τόκιο να είναι τέσσερα χρόνια πριν, σχεδόν έτοιμο για την διοργάνωση αυτή, αλλά αποφάσισε να "τσαλακώσει" την εικόνα του και υποδυόμενος τον Super Mario να γίνει ένα εικονογραφημένο διαφημιστικό ζωντανά στο κοινό του Ρίο και μάλιστα υπό καταρρακτώδη βροχή! Το αποτέλεσμα είναι όλος ο κόσμος να περιμένει την Ολυμπιάδα στο Τόκιο και γενικά να επικρατεί τεράστιος θαυμασμός για την συγκεκριμένη διαφήμιση.

Λίγο πιο μακριά από την Ιαπωνία -δηλαδή στον υπόλοιπο κόσμο, ένα πράγμα- η κατάσταση είναι τραγικά διαφορετική. Οι πολιτικοί εκτός ψεύτες, ανίκανοι και ανεύθυνοι, είναι και τρομερά βαρετοί ή για να είμαι λίγο πιο "ορθός" θα γράψω, αντιεπικοινωνιακοί.

Ξέρετε στις μέρες μας, παντού στα αναπτυγμένα κράτη (και στην Ελλάδα) υπάρχουν ειδικοί επικοινωνιολόγοι που συμβουλεύουν τους πολιτικούς για το τι πρέπει να κάνουν, πως να το κάνουν, τι να πουν κλπ. Κάποιοι τα καταφέρνουν καλά σε αυτό και κάποιοι απλά όχι. Οξύμωρο, αν σκεφτείτε πως παλαιότερα που δεν υπήρχαν αυτοί, οι πολιτικοί τύγχαναν σπουδαίας αποδοχής. Οι λεγόμενοι ηγέτες που πλέον, απλά δεν υπάρχουν. Εκτός κι αν γι' αυτό ευθύνεται ο λαός που μάλλον πλέον έχει αποκτήσει γνώση, κρίση και... καχυποψία!

Δεν θέλω όμως να αναλύσουμε σήμερα την ποιότητα των πολιτικών μας. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εξετάσουμε το αν θα μας άρεσε να βλέπουμε τους πολιτικούς μας να "τσακαλώνονται" που και που για να έρχονται λίγο πιο κοντά στα ενδιαφέροντα και την καθημερινότητά μας. Μια βόλτα στο πάρκο με τα παιδιά τους, μια βόλτα στο γήπεδο της ομάδας τους και άλλα παρόμοια.

Κι αν αυτό γινόταν, εμείς -σαν λαός- είμαστε ώριμοι να το δεχτούμε; Θα το επικροτούσαμε ή θα το καταδικάζαμε με σχόλια του τύπου "αντί να λύσει κάνα πρόβλημα, κάθεται και κάνει βόλτες στο πάρκο"; Γιατί ας μην ξεχνάμε πως... έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, ε; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ