ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως
[0:01-1:05] Η ζωή, είναι σα μία λευκή κόλλα. Δεν είναι απλά άμορφη και κοινή με όλες τις άλλες, είναι απλή και έτοιμη να υποδεχτεί οποιαδήποτε διαμόρφωση. Η ίδια, μοιάζει τόσο πολύ με κάθε άλλη, θαρρείς πως σου δόθηκε χωρίς καμία προοπτική, χωρίς κανένα σχέδιο για το μέλλον ή εφόδια για να ξεχωρίσεις ή να αναδειχθείς.
[1:06-2:10] Δεν είναι όμως τελικά έτσι. Αρκεί μία απλή γραμμή πάνω της, μία μικρή τσάκιση, για να αλλάξουν τα πάντα. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Κι αν η αρχή γίνει, όλα αλλάζουν και συνεχίζουν να αλλάζουν στο άπειρο. Η γραμμή μπορεί να γίνει ένα υπέροχο σχέδιο, ένα αληθινό έργο τέχνης ή απλά η πρόωρη διαγραφή κάποιου αντικειμένου. Μπορεί να γίνει το τμήμα ενός γράμματος που θα ακολουθείται από άλλο κι άλλο, ώσπου ένα σημείωμα να δώσει νόημα στην ύπαρξη της κόλλας αυτής. Ένα σημείωμα που μπορεί να ενώσει, να χωρίσει, να προσπαθήσει ή να στεναχωρήσει. Είναι ανίκητη η δύναμη μιας γραμμής, σκέψου πόσο θα είναι μιας κόλλας χαρτί, της ζωής.
Κι αν το χαρτί ζαρώσει, αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί κανείς δεν έχει να σου πει καλύτερες ιστορίες όσο ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος κι αν το χαρτί κιτρινίσει είναι επειδή η ταλαιπωρία του σχετίζεται με το πέρασμα του χρόνου. Κι αν το τσαλάκωμα τεντώθηκε για να ισιώσει ξανά, φαντάσου πόσες συγγνώμες κρυβόντουσαν σ' αυτήν εδώ την πράξη. Κι άμα σκιστεί; Μήπως έτσι δεν είναι η ζωή; Ένα μοτίβο από φθορές και ελλείψεις που συνεχίζονται ως το τέρμα της.
Κι ύστερα το χαρτί μπορεί να λερωθεί, γιατί καμιά ζωή δεν παραμένει αγνή. Το άσπρο θα μπορούσε να γίνει μαύρο, πιστεύεις όμως αλήθεια πως δεν υπάρχουν τόσα και τόσα χρώματα λεκέ ενδιάμεσα; Το λέρωμα στο χαρτί δεν φεύγει. Ποτέ. Η αμαρτία σβήνει; Το βάρος στη συνείδηση χάνεται;
[2:11-3:26] Μία κόλλα χαρτί, δεν ανήκει στ' αλήθεια σε κανένα. Δεν είναι καν ψηφιακό αρχείο για να σβήσει. Υπάρχει. Ακόμα κι αν ανακυκλωθεί, συνεχίζει να υπάρχει όπως την αιώνια ζωή του ανθρώπου. Όπως το Φθινόπωρο που αποθεώνει την έννοια του κύκλου της ζωής απολαμβάνοντας τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς πως άλλα θα έρθουν στην θέση αυτών. Όπως τα πρώτα κρύα, οι πρώτες βροχές μας θυμίζουν πως μια ζωή μπορεί να λερωθεί, να διαβρωθεί, να παραμορφωθεί για πρώτη φορά. Το Φθινόπωρο μας θυμίζει πως η ζωή κάνει έναν κύκλο, σα να δίνει περιοδικά ευκαιρίες σε όσους έχουν ανάγκη να ισιώσουν την κόλλα τους ή να σχηματίσουν κάτι πιο όμορφο πάνω σ' αυτή.
Εσύ; Τι ζωή θα ζήσεις; +Yanni Spiridakis
[1:06-2:10] Δεν είναι όμως τελικά έτσι. Αρκεί μία απλή γραμμή πάνω της, μία μικρή τσάκιση, για να αλλάξουν τα πάντα. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Κι αν η αρχή γίνει, όλα αλλάζουν και συνεχίζουν να αλλάζουν στο άπειρο. Η γραμμή μπορεί να γίνει ένα υπέροχο σχέδιο, ένα αληθινό έργο τέχνης ή απλά η πρόωρη διαγραφή κάποιου αντικειμένου. Μπορεί να γίνει το τμήμα ενός γράμματος που θα ακολουθείται από άλλο κι άλλο, ώσπου ένα σημείωμα να δώσει νόημα στην ύπαρξη της κόλλας αυτής. Ένα σημείωμα που μπορεί να ενώσει, να χωρίσει, να προσπαθήσει ή να στεναχωρήσει. Είναι ανίκητη η δύναμη μιας γραμμής, σκέψου πόσο θα είναι μιας κόλλας χαρτί, της ζωής.
Κι αν το χαρτί ζαρώσει, αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί κανείς δεν έχει να σου πει καλύτερες ιστορίες όσο ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος κι αν το χαρτί κιτρινίσει είναι επειδή η ταλαιπωρία του σχετίζεται με το πέρασμα του χρόνου. Κι αν το τσαλάκωμα τεντώθηκε για να ισιώσει ξανά, φαντάσου πόσες συγγνώμες κρυβόντουσαν σ' αυτήν εδώ την πράξη. Κι άμα σκιστεί; Μήπως έτσι δεν είναι η ζωή; Ένα μοτίβο από φθορές και ελλείψεις που συνεχίζονται ως το τέρμα της.
Κι ύστερα το χαρτί μπορεί να λερωθεί, γιατί καμιά ζωή δεν παραμένει αγνή. Το άσπρο θα μπορούσε να γίνει μαύρο, πιστεύεις όμως αλήθεια πως δεν υπάρχουν τόσα και τόσα χρώματα λεκέ ενδιάμεσα; Το λέρωμα στο χαρτί δεν φεύγει. Ποτέ. Η αμαρτία σβήνει; Το βάρος στη συνείδηση χάνεται;
[2:11-3:26] Μία κόλλα χαρτί, δεν ανήκει στ' αλήθεια σε κανένα. Δεν είναι καν ψηφιακό αρχείο για να σβήσει. Υπάρχει. Ακόμα κι αν ανακυκλωθεί, συνεχίζει να υπάρχει όπως την αιώνια ζωή του ανθρώπου. Όπως το Φθινόπωρο που αποθεώνει την έννοια του κύκλου της ζωής απολαμβάνοντας τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν γνωρίζοντας εκ του ασφαλούς πως άλλα θα έρθουν στην θέση αυτών. Όπως τα πρώτα κρύα, οι πρώτες βροχές μας θυμίζουν πως μια ζωή μπορεί να λερωθεί, να διαβρωθεί, να παραμορφωθεί για πρώτη φορά. Το Φθινόπωρο μας θυμίζει πως η ζωή κάνει έναν κύκλο, σα να δίνει περιοδικά ευκαιρίες σε όσους έχουν ανάγκη να ισιώσουν την κόλλα τους ή να σχηματίσουν κάτι πιο όμορφο πάνω σ' αυτή.
Εσύ; Τι ζωή θα ζήσεις; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το