ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ~ τα προσφυγόπουλα στα σχολεία: πού είναι το ανθρώπινο πρόσωπό μας;

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Οι Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα δεν φέρνουν τόση αισιοδοξία, αφού αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα που με κάνει να γίνομαι απαισιόδοξη για την κοινωνία μας, για το μέλλον, για τον άνθρωπο γενικότερα. Όμως, θα "παίξω" με το δίπολο των αντιθέτων και θα πω ότι επέλεξα αυτό το θέμα, αφού βασική μου αρχή είναι πως όταν βουτάμε σε αυτό τον βάλτο της απαισιοδοξίας, όπως κάνω και εγώ τελευταία, ένας βασικός τρόπος για να ξεφύγουμε από αυτόν είναι να το συνειδητοποιήσουμε και να εναντιωθούμε! Έτσι λοιπόν, μετά τoν πρόλογο, σειρά έχει το κυρίως θέμα.

Η Δευτέρα 10^η Οκτωβρίου, ήταν η πρώτη μέρα στο σχολείο για χιλιάδες προσφυγόπουλα σε ελληνικά σχολεία.

Το θέμα με τους πρόσφυγες στην Ελλάδα κρατάει καιρό. Τόσο λόγω, εξαρχής, της παραμονής τους εδώ, όσο και όλων των ζητημάτων που εκείνη επέφερε, όπως τα μέσα και οι τρόποι για να βοηθηθούν ώστε… όχι να εξομαλυνθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους, αλλά να αποκτήσουν συνθήκες διαβίωσης. Ώστε να μπορέσουν να έχουν κάτι από τα βασικά και απαραίτητα. Ώστε να μιλάμε για ζωή και όχι για κόλαση… Οι αντιδράσεις πολλές και διαφορετικές , όπως σε κάθε κοινωνικό θέμα που αποκτά πολιτικές διαστάσεις.

Διάβασα πολλά. Όπως το ότι "η ενσωμάτωση των μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων προσφύγων με τα παιδιά οικογενειών Ελλήνων είναι σε θέση να αλλοιώσει τα χαρακτηριστικά των τοπικών κοινωνιών". Διάβασα επίσης, ότι "αυτή η επιλογή της κυβέρνησης προκαλεί κατά κάποιο τρόπο την τύχη της σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις για την χώρα με δεδομένη την άρνηση πολλών Ευρωπαϊκών καρτών να σηκώσουν το παραμικρό βάρος".

Γεγονός είναι ότι το όποιο σχέδιο υπάρχει από πλευράς της κυβέρνησης για την εκπαιδευτική προσαρμογή των προσφύγων , προφανώς, παρουσιάζει άπειρες ελλείψεις. Αναμενόμενο, από τη στιγμή που το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα παρουσιάζει τόσα κενά έως και απαράδεκτα σημεία από μόνο του. Πόσο μάλλον, όταν οφείλει να διαχειριστεί ιδιαίτερες περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη…

Με θλίβουν πολλά σε αυτήν την κατάσταση. Από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μπορεί να "σηκώσει βάρη", μέχρι την "αθώα" αντιμετώπιση της κυβέρνησης και έως τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες που "βγάζουν ναζιάρικα την ουρίτσα τους απέξω". Αυτό όμως που με εξοργίζει και μοιάζει ασύλληπτο για το αθώο(;), ρομαντικό(;), ονειροπαρμένο(;) μυαλουδάκι μου είναι η αντίδραση του ανθρώπινου(..;) είδους μας. Δεν γνωρίζω αν πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Δεν ξέρω αν είναι η εξαίρεση που κάνει τον κανόνα να ισχύει (γιατί νομίζω πως θα μπερδευτούμε ψάχνοντας να βρούμε ποιος είναι ο κανόνας και ποια η εξαίρεση). Γνωρίζω όμως, πως αυτές οι αντιδράσεις όντως συμβαίνουν, και μου φαίνεται αδιανόητη αυτή η συμπεριφορά, ειδικά όταν γίνεται από γονείς προς παιδιά. Όχι δικά τους παιδιά, αλλά πόση σημασία έχει αυτό; Μηδαμινή… 

Για του λόγου το αληθές, παρακάτω παραθέτω ορισμένα παραδείγματα που, εμένα προσωπικά, με κάνουν να ντρέπομαι, να θυμώνω και να στεναχωριέμαι.

Η πρώτη μέρα στο σχολείο για τα προσφυγόπουλα στο δημοτικό σχολείο Προφήτη

Οι γονείς επισημαίνουν ότι η τοπική κοινωνία δεν είχε καμία ενημέρωση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Περίπου 15 άτομα, γονείς μαθητών, βρίσκονταν έξω από το σχολείο και εμπόδιζαν την είσοδο στα προσφυγόπουλα.

Γονείς έβαλα λουκέτο σε σχολείο στην Μυτιλήνη όταν πληροφορήθηκαν ότι θα πάνε προσφυγόπουλα

Κλείδωσαν την κεντρική πόρτα, θέλοντας να δείξουν την αντίθεσή τους για την ένταξη των προσφυγόπουλων στα σχολεία, προτάσσοντας λόγους δημόσιας υγείας...

Βέβαια, υπήρχαν και κάποιες θετικές αντιδράσεις όπως αυτή σε ένα δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης, όπου ελληνόπουλα υποδέχθηκαν με χειροκροτήματα τα προσφυγόπουλα.

Τέλος, σε Γυμνάσιο στον Κολωνό, "Χρυσασυγίτες" προσπάθησαν να εμποδίσουν τα προσφυγόπουλα να μπουν στο προαύλιο του σχολείου.

«εκπαιδευτικοί, νεολαίοι και κόσμος από τη Λαϊκή Συνέλευση της περιοχής του Κολωνού υπερασπίζονται την ανάγκη να ενταχθούν όλα τα προσφυγόπουλα στα σχολεία μαζί με όλα τα υπόλοιπα παιδιά… και τα παιδιά μας να τραβούν την πόρτα για να την ανοίξουν… η γενιά που υπερασπίζεται τα δίκαια των φτωχών, που μαθαίνει να πολεμά το φασισμό και το ρατσισμό… εκεί είναι το μέλλον… τα προσφυγόπουλα μπήκαν… η πόρτα άνοιξε με σπρωξιές και βρισιές… αλλά άνοιξε… αγωνιζόμαστε με πείσμα και πάθος για να ανοίγει η πόρτα το πρωί και τα προσφυγόπουλα να μπαίνουν στο σχολείο μαζί με τα άλλα παιδιά… περήφανη για το γιο μου όπως και για όλους τους άλλους συντρόφους και συναγωνιστές…»!

Τα ερωτήματα είναι τα εξής: Τα προσφυγόπουλα είναι εμπόδιο ή απειλή για την σωστή και επαρκή εκπαίδευση των ελληνόπουλων; Τα προσφυγόπουλα αποτελούν κίνδυνο για την υγεία των ελληνόπουλων; Και τέλος, αν αυτές οι αντιδράσεις δεν εμπεριέχουν ρατσιστικά στοιχεία, τότε ποιες;

Κατανοώ ότι συχνά ο άνθρωπος απέναντι σε μη αναμενόμενες και δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις, δεν είναι εξοικειωμένος, αντιδρά με απροσδόκητο ακόμα και, μακριά από τον χαρακτήρα του, τρόπο. Ο φόβος τρέφει τον ρατσισμό όσο τίποτα άλλο και, προσωπικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν αποτελεί εξωτερική εισβολή και ότι υπάρχει στη φύση του ανθρώπου. 

Ναι, καταλαβαίνω ότι μία χώρα σε βαθιά κρίση, όπως η Ελλάδα, έχει τρομερές ελλείψεις που με δυσκολία σηκώνει τα βάρη της, αν δεν τα αφήνει να τη "σωριάσουν".

Όμως, μιλάμε για ανθρώπους. Ανθρώπους σαν εμένα, σαν εσένα, σαν τον καθένα μας. Ας ξυπνήσουμε επιτέλους από τον φόβο που μας βάζει σε λήθαργο και μας θολώνει το μυαλό. Ας φερθούμε σαν αυτό που αυτοαποκαλούμαστε. Ας φερθούμε σαν Άνθρωποι. +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ