Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Λένε πως ο πλησιέστερος δρόμος για να αγαπήσεις τους άλλους, είναι να αγαπήσεις, πρωτίστως, τον εαυτό σου. Και με την λέξη "εαυτός", εννοούμε ολόκληρο το είναι σου και οτιδήποτε το απαρτίζει. Ψυχή, σώμα, νους, καθώς και όλα όσα συνεπάγονται. Αλήθεια, όμως, γιατί είναι τόσο σημαντικό να μάθουμε να αγαπάμε, αλλά και να εκτιμάμε, αυτό που είμαστε και, κατά μια έννοια, εκπροσωπούμε;
Αναμφισβήτητα, είναι αδύνατο κάποιο ανθρώπινο ον να μπει στην διαδικασία, συνειδητά ή μη, να ξεχωρίσει τις αρετές από τα ελαττώματα που διακρίνουν ένα άλλο, χωρίς πρώτα να μπορεί να ξεχωρίσει τα δικά του. Αυτό διότι το ίδιο, κατέχοντας έναν αριθμό και από τα 2 προηγούμενα (αρετές και ελαττώματα) όμως μη μπορώντας να τα διαχωρίσει όπως και να τα αναγνωρίζει, καταλήγει να στροβιλίζεται σε έναν κυκλώνα επισκίασης ο οποίος θολώνει (έως και τυφλώνει θα έλεγε κανείς) την κρίση και την ικανότητα του να εντοπίζει αυτά των υπολοίπων.
Η προσωπική αξιολόγηση η οποία τείνει να οδηγεί σε μια προσωπική επιβράβευση εν τέλει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι προς το επιθυμητό αποτέλεσμα το οποίο ακούει στην φράση "αγαπώ τον εαυτό μου". Ας μάθουμε λοιπόν να εκτιμάμε αυτό που είμαστε και ας μάθουμε, κυρίως, να αγαπάμε ότι αυτό πρεσβεύει. Και, εδώ, κλείνοντας, αξίζει να σημειώσουμε και το εξής πολύ σημαντικό:
"Δεν είναι μονάχα το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε να μάθουμε να αγαπάμε και τους άλλους που θα έπρεπε να μας απασχολεί, αλλά και το γεγονός ότι αδυνατώντας να αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, στερούμε αυτόματα και από τους άλλους την ευκαιρία όχι μόνο να μας αγαπήσουν και αυτοί, αλλά, ακόμα χειρότερα, να μας αγαπήσουν για αυτό που πραγματικά είμαστε."
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
Αναμφισβήτητα, είναι αδύνατο κάποιο ανθρώπινο ον να μπει στην διαδικασία, συνειδητά ή μη, να ξεχωρίσει τις αρετές από τα ελαττώματα που διακρίνουν ένα άλλο, χωρίς πρώτα να μπορεί να ξεχωρίσει τα δικά του. Αυτό διότι το ίδιο, κατέχοντας έναν αριθμό και από τα 2 προηγούμενα (αρετές και ελαττώματα) όμως μη μπορώντας να τα διαχωρίσει όπως και να τα αναγνωρίζει, καταλήγει να στροβιλίζεται σε έναν κυκλώνα επισκίασης ο οποίος θολώνει (έως και τυφλώνει θα έλεγε κανείς) την κρίση και την ικανότητα του να εντοπίζει αυτά των υπολοίπων.
Η προσωπική αξιολόγηση η οποία τείνει να οδηγεί σε μια προσωπική επιβράβευση εν τέλει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι προς το επιθυμητό αποτέλεσμα το οποίο ακούει στην φράση "αγαπώ τον εαυτό μου". Ας μάθουμε λοιπόν να εκτιμάμε αυτό που είμαστε και ας μάθουμε, κυρίως, να αγαπάμε ότι αυτό πρεσβεύει. Και, εδώ, κλείνοντας, αξίζει να σημειώσουμε και το εξής πολύ σημαντικό:
"Δεν είναι μονάχα το να αγαπήσουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε να μάθουμε να αγαπάμε και τους άλλους που θα έπρεπε να μας απασχολεί, αλλά και το γεγονός ότι αδυνατώντας να αγαπήσουμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, στερούμε αυτόματα και από τους άλλους την ευκαιρία όχι μόνο να μας αγαπήσουν και αυτοί, αλλά, ακόμα χειρότερα, να μας αγαπήσουν για αυτό που πραγματικά είμαστε."
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το