Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis
Το μουντό πρωινό
στα τέλη το Νοέμβρη με βρήκε καθισμένο αναπαυτικά στην αγαπημένη δερμάτινη
πολυθρόνα μου μ’ ένα ζεστό φλυτζάνι καφέ στο χέρι, να παρατηρώ τις αμυδρές
αχτίνες του ήλιου που χάιδευαν τα αγαπημένα βιβλία μου στα ράφια της βιβλιοθήκης.
Ήταν ζεστά και άνετα μέσα στο σιωπηλό δωμάτιο και μια γαλήνια ευφορία πλημύριζε
τις αισθήσεις μου με απόλυτη ευτυχία. Με σοβαρό το ύφος μα με την ψυχή
χαμογελαστή άρχισα να περιπλανούμε στις πτυχές της σκέψης μου, αυτή που πάντα
κυματίζει αδάμαστη στις κοιλάδες και τα βουνά του μυαλού. Τι είναι άραγε
ευτυχία; Υπάρχει μέτρο και σταθμό; Είναι τελείως υποκειμενική ή μήπως
επιστημονικά μπορεί να εξηγηθεί και να διαγνωστεί από τους «σοφούς» μας επιστήμονες;
Με μισό αιώνα πια
στους ώμους περιεργάστηκα το θέμα βάζοντας κάτω τις αμέτρητες εμπειρίες από την
αρχή μέχρι τώρα, τα αλλεπάλληλα σκαμπανεβάσματα, τον ενθουσιασμό του
ανεβάσματος της τραμπάλας και το τρομακτικό πέσιμο πάνω στο χώμα, αυτό που
τραντάζει όλο σου το σώμα. Τις φιλοδοξίες και τα όνειρα και τα απελπιστικά τους
ναυάγια που παραμένουν πνιγμένα στο βυθό της πραγματικότητας. Τις απρόσμενες
επιτυχίες και τα σημάδια που άφησα πάνω στο πρόσωπο της γης σαν τροπικά νησιά
μέσα στο χάος του απέραντου ωκεανού. Το άγγιγμα της καρδιάς από το βλοσυρό χέρι
της πρώτης αγάπης μέχρι το εξωφρενικό πάθος του φλογερού έρωτα. Το απαλό δέρμα
μιας μικρής απαλάμης μέσα στο χέρι που έσφιξα κι ένιωσα τα απίστευτα πατρικά
συναισθήματα που παραμένουν σαν ακατανίκητοι γόρδιοι δεσμοί. Τα τριανταφυλλένια
χείλη που χαμογέλασαν και χαράχτηκαν για πάντα μέσα στη θύμηση. Τα λάθη που
τώρα μπορώ να δω τόσο καθαρά μα που η ομίχλη της νιότης πλάνησε τα μάτια και μ’
οδήγησε στο χείλος του γκρεμού. Ο άγγελος που σήκωσε το κουρασμένο κορμί,
βαλσάμωσε την πενθούσα καρδιά και επούλωσε τις πληγές από τα απανωτά πεσίματα.
Ανασηκώθηκα πάνω
στο καστανό ρυτιδιασμένο δέρμα της πολυθρόνας
και με μια συνεχή ηρεμία έφτασα στο συμπέρασμα πως τελικά η ζωή είναι πάρα πολύ
απλή. Ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι εμείς για κάποιο μαζοχιστικό λόγο προτιμούμε
να την κάνουμε πολύπλοκη, βάναυση και αφόρητη. Το χειρότερο δε, είναι ότι ερεθίζουμε
αρνητικά τις καταστάσεις που εμείς οι ίδιοι μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα. Για
κάποιο φριχτό και αδιανόητο λόγο επιβαρύνουμε τη ζωή μας και καταστρέφουμε τις σχέσεις
με τους ανθρώπους που αγαπάμε με πράγματα ασήμαντα, που φέρουν μηδέν στο πηλίκο
της ευτυχίας.
Το ξέρω τώρα
απόλυτα πως η ευτυχία είναι η απλότητα που μπορεί να φέρει όχι μόνο ψυχική
ηρεμία αλλά να σου δώσει τη δύναμη να απολαύσεις τις μικρές μα σημαντικές χαρές
της ζωής. Δεν είναι απαραίτητο να οδηγούμε τη ζωή προς την τελειότητα. Αυτό
μόνο φυλακίζει τα μάτια με παρωπίδες και τελικά ξεχνούμε να δούμε το πανοραμικό
πλάνο που είναι το αληθινό νόημα της ζωής. Εμείς οι ατελείς δεν θα μπορέσουμε
ποτέ να κατορθώσουμε την εντέλεια κι όταν δούμε πως η ελευθερία της απλότητας
μπορεί να ανοίξει επιτέλους τους ορίζοντες της ευτυχίας τότε μόνο θα μπορέσουμε
να ευτυχίσουμε και να χαρίσουμε ευτυχία.
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το