ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΕΜΠΤΗΣ ~ όταν το παρελθόν σε κατατρώει είναι γιατί...

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Παρακολουθούσα πρόσφατα την συνέντευξη ενός πολύ αγαπημένου μου αθλητή που εδώ και μερικά χρόνια έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Τον έβλεπα να μιλάει με περηφάνια για την πλούσια καριέρα του και για τα εμπόδια που κατά καιρούς υπερπήδησε και να καταλήγει με λίγο πίκρα στο τέλος της καριέρας του. Ξέρετε, ο αθλητής είναι σαν τον καλλιτέχνη. Όση δόξα, κοινωνική αποδοχή  και χρήματα κι αν έχει κερδίσει, πάντα θέλει κι άλλο. Δεν είναι απληστία, είναι αγάπη προς το αντικείμενο.

Αν και ομολογώ πως είμαι αρκετά μικρός για να θέσω τον σημερινό προβληματισμό, πρέπει να ομολογήσω πως έχω έρθει ουκ ολίγες φορές στο σημείο να αναπολήσω το παρελθόν με νοσταλγία. Ειδικά αν αυτό είναι γεμάτο από καλές στιγμές, από δυσκολίες στις οποίες διαχειρίστηκες ιδανικά τα δεδομένα σου, συμβάντα γεμάτα από εμπειρίες, ταξίδια που έκανες για να φορτωθείς με γνώσεις και  παραστάσεις, τότε ξέρεις ότι έχεις κάνει μια καλή ζωή. Το πόσο χρειάζεσαι για να την κάνεις είναι σχετικό. Κάποιοι χρειάζονται όλη τους την ζωή, άλλοι, τα καταφέρνουν σε μία δεκαετία και άλλοι... ποτέ.

Έρχεται όμως η στιγμή που βρίσκεις την βάση σου. Που αφήνεις το παρελθόν γιατί χτίζεις ένα παρόν. Και τότε το παρελθόν σε κατατρώει. Και μάλιστα όχι αμέσως, αλλά τη στιγμή που κάνεις όλες τις δεύτερες σκέψεις που μοιραία έρχονται σε κάθε δυσκολία που συναντάς και τότε ο απολογισμός είναι το ίδιο πικρός με αυτόν του αθλητή. Ποιος ήσουν και ποιος είσαι; Τι ήσουν και τι έγινες; Και στο τέλος ανοίγεις και πάλι τα μάτια και σκέφτεσαι πόσο ανόητα ρομαντικός είσαι για να μείνεις στο παρελθόν ακόμα κι αν κάτι σε κατατρώει να μοιραστείς εκείνες τις ένδοξες μέρες για να αναγνωριστείς κάπως, όπως και τότε...  +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ