ταξιδέψτε στον Μουσικό Κωδικό ακούγοντας το κομμάτι συγχρόνως
Η μάχη έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό. Μόνος, σε ένα σκοτάδι χωρίς λυκόφως, κυνηγάω σκιές που θα με συντροφεύσουν στον ίδιο σκοτεινό δρόμο. Ποιος ξέρει τι κρύβεται πίσω απ' τις σκιές: Αν είναι η καταδίκη μου σε θάνατο ή αν εγώ θα είμαι εκείνος που θα σπείρω τον πόνο και την δυστυχία;
Μα είναι κάποιες στιγμές που αναπαύομαι. Που σταματάω να κοιτάω στο βάθος και κοιτάω προς τα αστέρια. Ναι, το μοναδικό σημάδι πως κάπου υπάρχει φως και είναι παντού. Και τότε ηρεμώ. Ξέρω πως έχω μια ελπίδα να γεμίσω με αγάπη. Να βρω την χαμένη μου δύναμη.
Και κάπου πέρα απ' το πεδίο της δικής μου μάχης, βρίσκεσαι εσύ. Παλεύοντας με τους δικούς δαίμονες προσπαθείς να βρεις την δική σου ψυχική γαλήνη. Μα πως; Αφήνεσαι στο ευήμερο που απερίσκεπτα σε κατατρώει και χάνεις κάθε συναίσθηση του στόχου σου (γιατί;). Η παρουσία σου είναι τόσο έντονη, σαν τον ήλιο όταν ξημερώνει και όταν πάλι φεύγεις από κοντά μου, νυχτώνει το ίδιο εφιαλτικό βράδυ. Γιατί δεν έχει σημασία αν στέκεσαι δίπλα μου ή όχι, όταν απομακρύνεσαι τόσο βάναυσα από εμένα. Ότι κι αν έχει γίνει, εσύ έχεις φύγει κι εγώ μένω να τρέχω μόνος μου στις σκιές προσπαθώντας εναγωνίος να πάρω μία ανάσα. Είναι σαν πρώτερα να είμασταν σε ένα δωμάτιο από το οποίο φεύγοντας ρούφηξες όλο το οξυγόνο του αφήνοντας εμένα χωρίς ανάσα.
Και πάνω που απαλλαγμένος απ' την παρουσία σου, αρχίζω να προσηλώνομαι πάλι στον στόχο μου, αρχίζει η φωνή σου να αντηχεί στα πιο απόκρυφα στρώματα του αυτιού μου. Η ηχό από τις λέξεις σου βασανίζει ρυθμικά τα τύμπανα και το μυαλό μου. Κάθε λέξη, κάθε χαμόγελο, κάθε στιγμή που προλάβαμε να ζήσουμε ή όλες εκείνες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν έρχονται σαν ταινία μπροστά μου κι εγώ συγκεντρώνομαι σ' αυτές αψηφόντας τους κινδύνους γύρω μου.
Ίσως επειδή ξαφνικά, κάθε λέξη μου -όσο άσχετη κι αν είναι- αφορά εσένα και το τι τελικά κάνουμε. Και τότε, μεθυσμένος απ' την σκέψη του τι μπορεί να ακολουθήσει, σε βλέπω να με προσπερνάς σαν ένας τυφώνας τον οποίο δεν προλαβαίνω ποτέ. Ένας άλογο που στον διάβα του αφήνει καμμένη γη αφήνοντας με να κοιτώ τ' αποκαϊδια και να αναρωτιέμαι...
Και τότε έρχεται η στιγμή που όλες οι μάχες τελειώνουν(;) που η μέρα ξημερώνει, που το φως αναδύεται, ο τυφώνας εξασθενεί και το άλογο σταματά για ανάπαυση. Είναι η στιγμή των αποφάσεων. Είναι η στιγμή που πρέπει να μου απαντήσεις. Είμαστε μαζί σ' αυτό; +Yanni Spiridakis
Μα είναι κάποιες στιγμές που αναπαύομαι. Που σταματάω να κοιτάω στο βάθος και κοιτάω προς τα αστέρια. Ναι, το μοναδικό σημάδι πως κάπου υπάρχει φως και είναι παντού. Και τότε ηρεμώ. Ξέρω πως έχω μια ελπίδα να γεμίσω με αγάπη. Να βρω την χαμένη μου δύναμη.
Και κάπου πέρα απ' το πεδίο της δικής μου μάχης, βρίσκεσαι εσύ. Παλεύοντας με τους δικούς δαίμονες προσπαθείς να βρεις την δική σου ψυχική γαλήνη. Μα πως; Αφήνεσαι στο ευήμερο που απερίσκεπτα σε κατατρώει και χάνεις κάθε συναίσθηση του στόχου σου (γιατί;). Η παρουσία σου είναι τόσο έντονη, σαν τον ήλιο όταν ξημερώνει και όταν πάλι φεύγεις από κοντά μου, νυχτώνει το ίδιο εφιαλτικό βράδυ. Γιατί δεν έχει σημασία αν στέκεσαι δίπλα μου ή όχι, όταν απομακρύνεσαι τόσο βάναυσα από εμένα. Ότι κι αν έχει γίνει, εσύ έχεις φύγει κι εγώ μένω να τρέχω μόνος μου στις σκιές προσπαθώντας εναγωνίος να πάρω μία ανάσα. Είναι σαν πρώτερα να είμασταν σε ένα δωμάτιο από το οποίο φεύγοντας ρούφηξες όλο το οξυγόνο του αφήνοντας εμένα χωρίς ανάσα.
Και πάνω που απαλλαγμένος απ' την παρουσία σου, αρχίζω να προσηλώνομαι πάλι στον στόχο μου, αρχίζει η φωνή σου να αντηχεί στα πιο απόκρυφα στρώματα του αυτιού μου. Η ηχό από τις λέξεις σου βασανίζει ρυθμικά τα τύμπανα και το μυαλό μου. Κάθε λέξη, κάθε χαμόγελο, κάθε στιγμή που προλάβαμε να ζήσουμε ή όλες εκείνες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν έρχονται σαν ταινία μπροστά μου κι εγώ συγκεντρώνομαι σ' αυτές αψηφόντας τους κινδύνους γύρω μου.
Ίσως επειδή ξαφνικά, κάθε λέξη μου -όσο άσχετη κι αν είναι- αφορά εσένα και το τι τελικά κάνουμε. Και τότε, μεθυσμένος απ' την σκέψη του τι μπορεί να ακολουθήσει, σε βλέπω να με προσπερνάς σαν ένας τυφώνας τον οποίο δεν προλαβαίνω ποτέ. Ένας άλογο που στον διάβα του αφήνει καμμένη γη αφήνοντας με να κοιτώ τ' αποκαϊδια και να αναρωτιέμαι...
Και τότε έρχεται η στιγμή που όλες οι μάχες τελειώνουν(;) που η μέρα ξημερώνει, που το φως αναδύεται, ο τυφώνας εξασθενεί και το άλογο σταματά για ανάπαυση. Είναι η στιγμή των αποφάσεων. Είναι η στιγμή που πρέπει να μου απαντήσεις. Είμαστε μαζί σ' αυτό; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το