σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε
Πόσες φορές και αν δεν έχουμε συναντήσει τυχαία ή στον άμεσο
περίγυρό μας, ανθρώπους οι οποίοι παλεύουν λίγο παραπάνω για να έχουν τα
αυτονόητα.. Ανθρώπους, που είτε γεννήθηκαν με ένα "μειονέκτημα", είτε το απέκτησαν
κατά τη διάρκεια της ζωής τους και κατάφεραν να το μετατρέψουν σε πλεονέκτημα,
σε χάρισμα, στην αφορμή που τους δόθηκε για να δουν με άλλα μάτια τη ζωή. Λένε
ότι όσα περιστατικά και να σου διηγηθούν, αν δεν βιώσεις κάτι εσύ ο ίδιος, δεν
μπορείς να το κατανοήσεις έως την ουσία του. Και πιστέψτε με, έχουν δίκιο. Έτσι
και εγώ, έβλεπα ανθρώπους να φέρουν κάποιο φυσικό ή επίκτητο "μειονέκτημα" και
μου δημιουργούνταν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, ένιωθα υποχρέωση να
βοηθήσω σε κάτι, σε ο,τιδήποτε, από την άλλη ένιωθα περιέργεια να μάθω
περισσότερα και πολλές φορές, ένιωθα άβολα ερχόμενη αντιμέτωπη με κάτι
διαφορετικό, κάτι μη κοινό, με κάτι που φέρει το στοιχείο του "ξένου" αφού δεν
είναι το ευρέως συνηθισμένο. Όλα αυτά μέχρι να αποκτήσω και εγώ ένα προσωπικό
βίωμα. Κάτι τέτοιο λοιπόν, είναι υπεραρκετό για να δεις τη ζωή αντίστροφα.
Πριν φτάσεις όμως στο σημείο να αλλάξεις την οπτική σου,
περνάς από άλλα στάδια. Όταν η βάση σου αποδομείται, όλα αλλάζουν. Και μία
αλλαγή, όταν είναι απροσδόκητη, δεν είναι ποτέ καλοδεχούμενη. Ετσι λοιπόν, το
πρώτο που συμβαίνει είναι η δυσκολία της αποδοχής αυτού του γεγονότος. Τα
συναισθήματα που σε κυριεύουν είναι το άγχος για το άγνωστο που εισβάλλει και
απαιτεί να γίνει κομμάτι σου, ο θυμός για τους ανθρώπους γύρω σου που μοιάζουν τόσο
απροετοίμαστοι κάνοντας ανόητες (αλλά πολύ λογικές και αναμενόμενες) ερωτήσεις
και ψάχνοντας χαμένοι τον τρόπο να σε βοηθήσουν, ο φόβος για το πώς θα
αντιμετωπίσεις κάτι ανοίκειο καθώς και τις συνέπειες στη μετέπειτα ζωή σου και,
τέλος, η λύπη και η απογοήτευση που όλο αυτό συνέβη σε εσένα. Και νιώθεις τόσο
αδύναμος να σταθείς απέναντί του... Τόσο μικροσκοπικός για να αναμετρηθείς μαζί
του υπό ίσους όρους..
Μετά το πρώτο σοκ όμως, μετά το πρώτο αυτό διάστημα της συνειδητοποίησης
ότι τα δεδομένα έχουν πλέον αλλάξει, καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Και η
απόφαση ανάμεσα στο συνεχίζω ή όχι, είναι μονόδρομος. Η ώρα για να δώσεις
επιτέλους τον αγώνα σου έχει έρθει. Και το ωραίο είναι ότι πολύ σύντομα
συνειδητοποιείς ότι δεν πρόκειται για αγώνα, ούτε για κάποιου είδους αναμέτρηση
τελικά. Είναι η ώρα για να μάθεις από πρώτο χέρι (από τον ίδιο σου τον εαυτό) την
αξία πραγμάτων που θεωρούσες πως είναι πάντα εκεί ό,τι και αν γίνει. Λένε για
το οξυγόνο, πως είναι μία από τις βασικές προϋποθέσεις για να επιβιώνεις, αλλά καταλαβαίνεις την αξία του μόνο αν το χάσεις. Μέχρι να το χάσεις, δεν
συνειδητοποιείς πόσο βασικό είναι, ακριβώς γιατί το θεωρείς δεδομένο, μέρος της
ύπαρξής σου. Οπότε, είναι η στιγμή να γυρίσει ο διακόπτης από το Off στο
On, από την αδράνεια
στη δράση, από το σημείο που αρχίζεις να βρίσκεις νόημα και αιτία στο κάθε τι,
ακόμα και σε πράγματα που δε φανταζόσουν ποτέ ότι έχουν ιδιαίτερη αξία! Πιστέψτε
με, αυτός είναι ο ορισμός της μαγείας! Η χαρά που παίρνεις από ένα μικρό βήμα
που κάνεις για να αποκτήσεις κάτι που είχες πάντα πριν, το έχασες για λίγο και
μετά το ξαναβρήκες. Το βρήκες όμως μια και καλή. Και αν δεν το είχες χάσει, δε
θα ήξερες ότι έλειπε…
Ας μιλήσουμε όμως με παραδείγματα! Με τρανταχτά, ίσως και πιο ακραία παραδείγματα που όμως υπάρχουν και συμβαίνουν γύρω μας. Όπως προείπα, πιστεύω
πως αν δεν έχεις βιώσει κάτι δεν μπορείς να το καταλάβεις στην ουσία του. Όμως έχει
ενδιαφέρον και κρύβει μεγάλη αισιοδοξία το γεγονός ότι άνθρωποι με ένα
οποιοδήποτε "μειονέκτημα", κατάφεραν να το προσπεράσουν, να φανούν δυνατοί, να κατορθώσουν
πράγματα και, είμαι σίγουρη, πως ήταν ευτυχισμένοι, κατανοώντας πλήρως την αξία
των απλών, δεδομένων πραγμάτων στη ζωή και ανακαλύπτοντας μέσω αυτών, την
μαγεία της.
Λούντβιχ βαν Μπετόβεν
"Δεν είναι απίθανο η θεία πρόνοια να αποσκοπούσε με το χτύπημα αυτό να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις του στη δημιουργία", έλεγε ο βιογράφος του Μπετόβεν, Τάγιερ, αναφερόμενος στην κώφωσή του. Ο αξεπέραστος αυτός συνθέτης, ακόμα και όταν έχασε ολότελα την ακοή του, μέχρι και τις τελευταίες στιγμές του θανάτου του, δεν έπαψε να δημιουργεί. Η μουσική παρακαταθήκη που μας άφησε τεράστια με πάνω από 200 ανεκτίμητα δημιουργήματα. "Υπερπηδούσε τα χειρότερα εμπόδια μέχρι να φτάσει στη νίκη, κατόρθωσε να φτάσει από την τέχνη στην λύτρωση", έγραφε για εκείνον ο Ρομέν Ρολάν στο έργο "Γκαίτε-Μπετόβεν".
Φρίντα Κάλο
Η πολυτάραχη ζωή της Φρίντα Κάλο ήταν μια περιπέτεια χωρίς διαλείμματα. Η ίδια ταλαιπωρούνταν από παιδί με την πολιομυελίτιδα, ενώ το 1926 η μοίρα της έδειξε το πιο άσχημο πρόσωπό της. Ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα σήμανε για εκείνη αναπηρία εφ' όρου ζωής και μέχρι τον θάνατό της δε σταμάτησε να υποφέρει από φριχτούς σωματικούς πόνους. Ωστόσο, το ελεύθερο πνεύμα της δεν κλονίστηκε ποτέ. Τη μόνιμη μελαγχολία της τη μετέφερε στον πίνακα "Self Portrait - The Frame" και ήταν ο πρώτος πινακας Λατινοαμερικανού ζωγράφου που αγοράστηκε από το Λούβρο και τοποθετήθηκε στους πίνακες του μουσείου, Όπως συνήθιζε να λέει η ίδια: "Τι χρειάζομαι τα πόδια όταν έχω φτερά για να πετάξω;"
Στίβεν Χόκινγκ
Στα 17 του, φαινόταν ένας μεγαλοφυής νέος που είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Κέρδισε υποτροφία για το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στον τομέα της φυσικής, ενώ όταν αποφοίτησε συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Τότε, ήταν που διαγνώστηκε με μία σπάνια πάθηση που επηρεάζει τους νευρώνες του σώματος, γνωστή ως Λου Γκέρικ. Οι γιατροί δεν έδιναν διάρκεια ζωής για να ολοκληρώσει καν το διδακτορικό του, όμως ο Χόκινγκ συνέχισε την έρευνα. Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, συνδεδεμένο με υπολογιστή που λειτουργεί με οπτικές ίνες. Μιλάει κινώντας το δεξί του μάγουλο, συνθέτει ομιλίες, γράφει εργασίες. Το 1985 ταράσσεται από μία πνευμονία και πάλι οι γιατροί του δίνουν μικρό περιθώριο ζωής. Υποβάλλεται τελικά σε τραχειοτομή, μετά από πίεση της γυναίκας του, και συνεχίζει να ζει έως σήμερα παράγοντας ερευνητικό έργο. Το 1988, εκδίδει το διάσημο βιβλίο του "Μία σύντομη ιστορία του χρόνου" που κατέρριψε όλα τα ρεκόρ πωλήσεων και παρέμεινε στη λίστα των ευπώλητων των "Sunday Times" για 237 εβδομάδες.
Έλεν Κέλερ
"Κράτησε το πρόσωπο κάτω από τις ηλιαχτίδες και δε θα δεις ποτέ σκιά", έλεγε (παραδόξως) η Αμερικανίδα συγγραφέας, η οποία δεν είχε δει ποτέ το φως του ήλιου. Λίγο μετά την γέννησή της έχασε την όραση και την ακοή της και μετά από αρκετή δουλειά και βοήθεια της δασκάλας της άρχισε να επικοινωνεί με το περιβάλλον. Το 1904 και σε ηλικία 24 ετών, η Κέλερ έγινε το πρώτο κωφό και τυφλό άτομο που απέκτησε πτυχίο Καλών Τεχνών. Έγραψε 12 βιβλία και έμεινε στην ιστορία ως ένας άνθρωπος που κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα του. Η ίδια έλεγε: "Η αισιοδοξία είναι η πίστη που οδηγεί στην επιτυχία. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς ελπίδα και αυτοπεποίθηση".
Πηγή παραδειγμάτων: (www.tilestwra.com)
Όσο και αν το "μειονέκτημά" σου σε καθηλώνει, όσο και αν σε απογοητεύει, δυσκολεύει, τυραννάει ή θυμώνει, τελικά, και αναμφισβήτητα μετά από προσωπική δουλειά με τον εαυτό σου, σε ζωντανεύει. Στην αρχή, πανικοβάλλεσαι, τρέμεις, φοβάσαι, καταθλίβεσαι. Όμως, όσο αμφιβάλλεις για τη δύναμή σου, δίνεις δύναμη στην αμφιβολία σου. Όλοι έχουμε κάποιο "μειονέκτημα", άλλοι μικρότερο, άλλοι μεγαλύτερο. Κάποια στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι απροσδόκτητο που μπορεί να ταράξει λίγο έως πολύ τα νερά του δικού μας ωκεανού. Εκεί όμως που κρύβεται η μαγεία της ζωής, είναι στη δύναμή μας. Στην επιλογή που έχουμε να αντιστρέψουμε μια κατάσταση και μέσα από αυτή να αναγνωρίσουμε και να αναθεωρήσουμε την αποτίμηση της αξίας των πραγμάτων και να αναγεννηθούμε!
Και κάπως έτσι θα κλείσω και θα ευχηθώ σε όλους να έχετε καλές γιορτές, με πίστη και δύναμη σε ό,τι και αν προκύπτει! Να θυμάστε πάντα πως τα γεγονότα δεν μπορούν να καθορίσουν από μόνα τους την πορεία της ζωής μας. Αλλά ο τρόπος διαχείρισής τους από εμάς, μπορεί και το καταφέρνει!
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το