Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Ο άνθρωπος ανέκαθεν αναζητούσε την συντροφιά. Στα μάτια ενός άλλου ανθρώπου, στην φροντίδα ενός παιδιού, στην παρέα κάποιου φίλου, στο βήμα ενός συνοδοιπόρου, σε μια παρουσία ενός συντρόφου, εν γένει. Από τότε που ακόμα οι πρώτοι άνθρωποι άρχισαν να εκμεταλλεύονται τα αγαθά που τους προσέφερε η φύση, γνώριζαν πολύ καλά ότι -ήταν ένστικτο;- δεν αρκούσε να βασιστούν μονάχα στους υπόλοιπους του είδους τους, αλλά θα έπρεπε να αναζητήσουν και... αλλού κάποιον σύμμαχο και, ενδεχομένως, προστάτη.
Με τούτα και με 'κείνα, φτάνουμε στο σήμερα και στην παρούσα κατάσταση όπου το ανθρώπινο είδος, μέσα από μια διαδικασία η οποία διήρκησε κάμποσα χρόνια, έχει καταφέρει να αποκαλεί "μικρούς φίλους" του μια πληθώρα από κατοικίδια ζώα με δημοφιλέστερα τον αποκαλούμενο "καλύτερο φίλο του ανθρώπου", τον σκύλο, καθώς και την πολυαγαπημένη και πιο ανεξάρτητη, την γάτα. Για τον πρώτο, οι θεωρίες ομιλούν για εξημέρωση λύκων αλλά και των άγριων προγόνων του, όπου προσεγγίστηκαν και εξημερώθηκαν σταδιακά με σκοπό να χρησιμοποιηθούν ως προστάτες και φύλακες. Για την δεύτερη, ιστορίες διηγούνται πως δοξάζονταν και θαυμάζονταν ως ιερές, ακόμα και θεϊκές, οντότητες, αφού αντιπροσώπευαν πλάσματα με ειδικές ικανότητες. Χιλιάδες χρόνια μετά, και τα δύο είδη συναντούνται σε διπλανά σπίτια (ίσως και στο δικό μας) και αποτελούν 2 από τις καλύτερες συντροφιές μας.
Πέρα από τα δύο αυτά βασικά είδη κατοικίδιων ζώων, ο σημερινός άνθρωπος βρίσκει και αλλού την πολυπόθητη συντροφιά που αναζητά, σε διάφορα είδη πτηνών (κυρίως καναρίνια και παπαγάλους), σε ψάρια (τα γνωστά χρυσόψαρα καθώς και διάφορα άλλα πιο τροπικά είδη), όπως και σε λιγότερο δημοφιλή σαν τα φίδια, τα ιγκουάνα, τα χάμστερ κοκ. Στην πορεία, θα συνεχίζουν να εμφανίζονται όλο και περισσότερα είδη ζώων ως επιλογές κατοικίδιων. Τί είναι όμως αυτό που οδηγεί τον κάθε έναν από μας στην απόκτηση ενός ζώου; Είναι στ' αλήθεια η αναζήτηση παρέας και συντροφιάς την οποία δεν βρίσκουμε στους ανθρώπους; Είναι η περιέργεια και ο θαυμασμός για τα ζώα τα οποία θέλουμε ίσως απλώς να παρατηρούμε καθώς στολίζουν τον ιδιωτικό μας χώρο; Είναι μια εγωιστική κίνηση που πίσω της κρύβει την ακόρεστη όρεξη μας για συνεχή απόκτηση νέων πραγμάτων; Είναι όλα αυτά μαζί; Δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω; Η απάντηση, πιστεύω, διαφέρει για τον κάθε ιδιοκτήτη.
Και ενώ πολλοί θα μπορούσαν να βγουν τώρα και να υποστηρίξουν "τα ζώα πρέπει να είναι ζουν και να υπάρχουν στο φυσικό τους περιβάλλον, διότι εκεί ανήκουν"(την ίδια στιγμή, στην αντίπερα όχθη, βρίσκονται και όλα εκείνα τα είδη τα οποία εναρμονίστηκαν με τις σύγχρονες πόλεις και υιοθέτησαν τον τίτλο των "αστικών ζώων" με το πέρασμα το χρόνου)., εγώ θα ήθελα να σημειώσω -και εν συνεχεία να ρωτήσω- το εξής: Σίγουρα κάθε πλάσμα ταιριάζει περισσότερο στον χώρο όπου δημιουργήθηκε για να ζει, παρά εκεί που τοποθετείται και "αναγκάζεται" να ζει. Όμως, την ίδια στιγμή, υπάρχουμε και εμείς. Εμείς, οι οποίοι ξεκινήσαμε από το ίδιο φυσικό περιβάλλον και να που βρεθήκαμε, χροοοοόνια αργότερα. Και, το λοιπόν, ερωτώ: Είναι, μήπως, η εξαναγκαστική εξέλιξη των ζώων αυτό που βιώνουμε τώρα (και μάλλον θα συνεχίσουμε να βιώνουμε) ή κάτι που, απλώς, συνέβη... παραδίπλα από μια σειρά ενεργειών οι οποίες δρομολογήθηκαν ξεκάθαρα από εμάς;
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το