KYΜΑΤΙΖΟΝΤΑΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ η συναυλία της αγάπης

ακροβατώντας σε κύματα ρεαλισμού & ρομαντισμού, σκέψεις & συναισθήματα αποτυπώνονται σε λέξεις

Καλώς ορίσατε στις σκέψεις του +yannidakis

Ο κόσμος μαζευόταν με θόρυβο προσπαθώντας να βρουν τις θέσεις τους μέσα στο αμφιθέατρο, όπου η σκηνή ήταν στημένη με τα όργανα και φωτιζόταν με κόκκινους, μπλε και πράσινους προβολείς. Καθισμένος κρατώντας το χέρι της αγαπημένης μου παρατηρούσα τα πρόσωπα μέσα στην οχλαγωγία. Μεσήλικες άντρες και γυναίκες, άλλοι ντυμένοι με τα τζιν τους προσπαθώντας να δείξουν τη νεανικότητα της ψυχής τους και άλλοι με κοστούμια και μακριά φορέματα στριμωχνόντουσαν μέσα στα στενά καθίσματα. Τα πρόσωπα χαμογελαστά μα πίσω από τις ρυτίδες, τα βαμμένα μαλλιά, και τις εντυπωσιακές φαλάκρες τα μάτια άστραφταν ζωηρές σπίθες εφηβείας.  Δίπλα από μεγάλες κοιλίτσες και εξογκωμένους γοφούς χέρια κρατούσαν σφιχτά ένα το άλλο και μια νοσταλγική προσμονή φούσκωνε τα στήθη.

Τα φώτα χαμήλωσαν και ενθουσιασμένες κραυγές και χειροκροτήματα υψώθηκαν καθώς δύο εξηντάρηδες καλλιτέχνες βγήκαν στη σκηνή πλαισιωμένοι από μια νεανική μπάντα που θα μπορούσαν άνετα να είναι τα εγγόνια τους. Κι έτσι καθώς τα φώτα της ράμπας χτυπούσαν τα άσπρα μαλλιά τα μεταξωτά πουκάμισα και τα δερμάτινα παντελόνια, οι νότες άρχισαν να ξεπηδούν από τις κιθάρες και τα αρμόνια κάνοντας το πλήθος να ξεσηκωθεί ενθουσιασμένο από τις στενές θέσεις. Κι όπως ένα γλυκό χλιαρό αεράκι χαϊδεύει το πρόσωπο μέσα σε ένα τεμπέλικο καλοκαιρινό πρωινό έτσι κι οι φωνές των δύο τραγουδιστών πλημμύρισαν την αίθουσα με γνώριμες ποιητικές μπαλάντες που ξεδίπλωσαν ατέλειωτες αναμνήσεις. Τα σαράντα περίπου χρόνια που είχαν περάσει από την πρώτη φορά που άκουσα αυτά τα αγαπημένα τραγούδια, έλειωσαν λες κι ήταν μόλις χθες. Τα μηνύματα αγάπης, πόθου, υποσχέσεις και πόνοι με τράβηξαν μέσα στα χρόνια και έφεραν πρόσωπα και σκηνικά από εκείνα τα χρόνια που η ζωή ήταν ανέμελη και οι αγάπη ήταν ο μόνος πόνος που έκανε την καρδιά να χτυπάει ζωηρά. Τα φαντάσματα του παρελθόντος πέρασαν μα δεν άγγιξαν τη χαρά που ένιωθα εκείνη τη στιγμή που μοιραζόμουν αγκαλιά με την αγαπημένη μου. Σαν δυο καλοί παλιοί φίλοι βλέπαμε τις ιδιόμορφες αναμνήσεις μας να ξεπηδούν μέσα από τις νότες των τραγουδιών μα νιώθαμε την ικανοποίηση πως τα χρόνια που βάραιναν τους ώμους μας είχαν κάνει να ξέρουμε πως το δικό μας παρόν ήταν πιο δυνατό.

Στο αποθέωμα τα φώτα ανάψαν και πάλι και τα ζευγάρια αγκαλιασμένα και φανερά συγκινημένα άρχισαν να αδειάζουν τα καθίσματα και τους διαδρόμους. Ο σοβαρός κύριος μπροστά μου με τη μεγάλη φαλάκρα και το επίσημο κοστούμι φιλούσε τρυφερά τη γερασμένη πια αγαπημένη του που έλαμπε μέσα στο φανταχτερό φόρεμά της. Κι ίσως αυτή η τελευταία εικόνα έκλεισε το σκηνικό για τη συναυλία της αγάπης κάποιας περασμένης αλλά ακόμα ζωντανής ηλικίας. Η σάρκα προδίδει μα η καρδιά παραμένει νεανική και ακμαία μέχρι το τέλος… +Niko Spiridakis

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ