ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ~ δημήτρης μυταράς: οι αναμνήσεις μου, ένα προσωπικό αντίο

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Όπως κάθε μήνα έτσι και αυτόν, σκεφτόμουν και ανέλυα στο μυαλό μου πιθανά θέματα με τα οποία θα ήθελα να ασχοληθώ. Πρόκειται για θέματα που φέρουν ένα δικό μου προσωπικό κομμάτι ή ανησυχία- είτε προσωπική άποψη, είτε μεταφορά φάσεων τωρινών ή παρελθοντικών, είτε απλά θεμάτων που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και οξύνουν την περιέργειά μου ώστε να τα ψάξω λίγο παραπάνω συγκριτικά με μία θεωρητική , κρυμμένη στις σκέψεις μου επεξεργασία. Έχοντας αποφασίσει λοιπόν ένα θέμα για τον Φεβρουάριο, γίνεται γνωστή τρεις μέρες πριν η είδηση σχετικά με το θάνατο ενός τεράστιου καλλιτέχνη και υπέροχου ανθρώπου, Δημήτρη Μυταρά. Αναγνωρίζοντας το εικαστικό του έργο αλλά και την-φυσικά χωρίς να το γνωρίζει ο ίδιος- συνεισφορά του στην δική μου προσωπική ματιά και εικαστική μου βάση, οφείλω να αφιερώσω τις Σπίθες Αισιοδοξίας αυτού του μήνα στον ζωγράφο, δάσκαλο, δημιουργό, Δημήτρη Μυταρά. 

Ευρέως γνωστός καλλιτέχνης του 20^ου αιώνα και ιδιαίτερα στην γενέτειρά μου, την Χαλκίδα, τόπος άλλωστε καταγωγής του. Γεννιέται το 1934 στην πόλη του Ευρίπου, ενώ την  περίοδο 1953-1957σπουδάζει ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, φοιτώντας δίπλα στονΓιάννης Μόραλης και Σπύρος Παπαλουκάς. Οι σπουδές του συνεχίζουν στο Παρίσι: σκηνογραφία στην Ecole Superieure des Arts Decoratif και εσωτερική διακόσμηση στην Metiers d’ Art (1960-1964) με υποτροφία του ΙΚΥ.

Η πρώτη του ατομική έκθεση γίνεται στην Αθήνα το 1961. Η πρώιμη φάση της ζωγραφικής του στα χρόνια της δικτατορίας, διακρίνεται από το πολιτικό της περιεχόμενο, τον κριτικό ρεαλισμό με την χρήση φωτογραφικών ντοκουμέντων και την περιορισμένη χρωματικότητα. Στη συνέχεια όμως, κυριαρχούν τα εξπρεσιονιστικά στοιχεία και το έντονο χρώμα. Τα θέματά του είναι κυρίως ανθρωποκεντρικά και προσωπογραφικά. Η αφαιρετική διάθεση, η ελευθερία της γραμμής και οι χρωματικές εντάσεις συνυπάρχουν με την οξύτητα της παρατήρησης.

Πάρις

Γυναίκα και Σκύλος, 1994, Λάδι σε καμβά

Ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος επιμελήθηκε δεκάδες θεατρικές παραστάσεις, συνεργαζόμενες με σημαντικά ελληνικά θέατρα (Εθνικό θέατρο, ΚΘΒΕ, Θέατρο Τέχνης, κ.ά.). έχει διακοσμήσει με τοιχογραφίες πολλά δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, ενώ το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει θεωρητικά κείμενα και μελέτες για την τέχνη που έχουν εκδοθεί σε βιβλία, άρθρα στον Τύπο, καθώς και ποίηση. Ασχολήθηκε και με την εικονογράφηση, αφού είχε ντύσει και πολλά εξώφυλλα της ελληνικής δισκογραφίας.

1961(Πηγή:LIFO.gr)

1972(Πηγή:LIFO.gr)

1979 (Πηγή:LIFO.gr)

1988 (Πηγή:LIFO.gr)

Μεγάλο και το διδακτικό του έργο. Το 1969 ξεκίνησε να διδάσκει στην ΑΣΚΤ, όπου εξελέγη καθηγητής το 1977, ενώ διετέλεσε πρύτανης από το 1982-1985. Επίσης νωρίτερα, δίδαξε εσωτερική διακόσμηση στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1964-1972). 

Η σχέση του με "την πόλη του"-και φυσικά την "δική μου πόλη"- την Χαλκίδα, μένει άρρηκτη κατά τη διάρκεια της πορείας του. Το 1978, με την αρωγή του Δήμου Χαλκιδέων, ιδρύει το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας, μαζί με τη σύζυγό του, και αναπτύσσει μεγάλο διδακτικό και πολιτιστικό έργο. Κάπως έτσι ξεκίνησε και η "προσωπική" μου σχέση μαζί του, με το έργο του αλλά και η δική μου, πρώτη επαφή με την τέχνη. Η πρώτη μου γνωριμία λοιπόν με τον μαγικό αυτόν καλλιτεχνικό κόσμο έγινε περίπου στην ηλικία των 6 ετών, στο εργαστήρι του Δημήτρη Μυταρά. Εάν κάποιος δεν έχει περάσει από εκεί, είτε σαν παιδί, είτε σαν ενήλικας, δεν μπορεί να κατανοήσει την σπουδαιότητά του. Με τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε στην δική μου γνωριμία με την τέχνη αλλά και τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου, αποδεικνύεται η σημαντικότητα της εμπειρία μου στο Εργαστήρι, αλλά και το πόσο ανεξίτηλες παραμένουν οι αναμνήσεις μου από τη φοίτησή μου εκεί. Ένα χώρος γεμάτος ζωή. Εκατοντάδες παιδιά, νέοι, ενήλικοι, άνθρωποι από όλες τις ηλικίες περιφέρονται, γελούν, συζητούν, απασχολούνται, μαθαίνουν την τέχνη, τους ανθρώπους. Δεν ζωγραφίζουν απλά, επικοινωνούν τον εαυτό τους ουσιαστικά και όχι τυποποιημένα.

Όσον αφορά τα μαθήματα; Η αφορμή να αφουγκραστώ βασικές γνώσεις της ζωγραφικής αλλά και να υιοθετήσω στοιχεία που χαρακτηρίζουν το έργο του Μυταρά, και επηρεασμένη από αυτό, να διαμορφώσουν τελικά σε ένα βαθμό εμένα. 

Όσον αφορά τη ζωγραφική; Από τη δική μου πάντα οπτική γωνία και εμπειρία, έμφαση στα χρώματα και τις προσωπογραφίες. Ανάλυση όχι μόνο του φάσματος των χρωμάτων, αλλά και της δομής του προσώπου, με στόχο τη διερεύνηση της προσωπικής σχεδιαστικής προσέγγισης. 

Όσον αφορά το βίωμα; Ζωντάνια, διαδραστικότητα, εμβάθυνση, όξυνση της περιέργειας, πρωτοτυπία, αποδοχή του διαφορετικού, διέξοδος, εκτόνωση, έκφραση, ελευθερία. 

Το άκουσμα του θανάτου του ήταν η αφύπνιση για να επαναφέρω στη μνήμη μου το έργο του που προσέφερε σε εμένα, όπως φαντάζομαι και σε χιλιάδες μαθητές και θαυμαστές του έργου του. Το καλύτερο κλείσιμο του σημερινού αφιερώματος δε θα μπορούσε παρά να το κάνει ο ίδιος με τα λεγόμενά του…:

"Η Χαλκίδα είναι η πατρίδα μου, ένα μέρος που δεν μπορώ να αποχωριστώ. Είναι μια θάλασσα την ποία αγαπώ... Είναι σαν το σπίτι μου.

Έχω γράψει ποιήματα, έχω ζωγραφίσει πίνακες που δηλώνουν την καταγωγή μου. Αισθάνομαι ασφαλής εδώ. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής σπρώχνει προς τα άκρα. Η Χαλκίδα είναι μια άκρη και εγώ θέλω να έρθω να μείνω εδώ μόνιμα κάποτε..."

Καλό ταξίδι! +Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ