πίσω από το φυσικά προφανές, διεισδύουμε σε ανεξήγητα παραφυσικά μυστήρια της ιστορίας
χαίρεται εραστές (και μη) της Ιστορίας +yannidakis
Ο Δημήτρης Λιαντίνης αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους γνώστες και λάτρεις του αυθεντικού αρχαίου πνεύματος, έναν ανυπότακτο νου και μία ιδιαίτερη προσωπικότητα της οποίας δεν σας κρύβω ότι είμαι μεγάλη θαυμάστρια. Είτε συμφωνεί κανείς, είτε διαφωνεί με ορισμένες απ' τις απόψεις του δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει την παρρησία, τη γοητευτική γλώσσα και την καθαρότητα της σκέψης του. Παρ' όλο που το ευρύ κοινό τον γνωρίζει κυρίως λόγω της μυστηριώδους εξαφάνισής του, ελπίζω σήμερα να εμπνεύσω κάποιους ώστε να ασχοληθούν και με το έργο του. Ας εξετάσουμε όμως αρχικά τις συνθήκες της εξαφάνισής του, αλλά και τις θεωρίες συνωμοσίας (;) που αναφέρουν πως είναι ακόμη ζωντανός!
Με σπουδές σε Ελλάδα και Γερμανία αποτελούσε έναν από τους πιο αγαπητούς καθηγητές του Παιδαγωγικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν η 1η Ιουνίου του 1998 η μέρα που ο καθηγητής Δημήτρης Λιαντίνης έφτασε στη Σπάρτη με το αυτοκίνητό του κι από εκεί με ταξί στον Ταΰγετο. Ήταν εκείνη η μέρα της εξαφάνισής του, η οποία απασχόλησε έντονα τον τύπο και τα μέσα της εποχής. Πως μπόρεσε αυτός ο άνθρωπος να απαρνηθεί έτσι τη ζωή; Είναι είναι ερώτημα αρχικά λογικό, σε μία δεύτερη ανάγνωση όμως ρηχό και επιφανειακό. Βαθύτερη κατανόηση στην κοσμοθεωρία του Λιαντίνη και στους λόγους που τον οδήγησαν σε μία τέτοια απόφαση προσφέρει η τελευταία του επιστολή στην κόρη του Διοτίμα:
"Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος.
Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά
πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα
που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι
κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι
ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και
μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους,
και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό
που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται.
Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη
φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς
Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο
τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη
Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του
Ηρακλή.
Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας
υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως
γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη
ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα
του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή,
που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς
ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε
αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό
θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που
αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να
φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή*, να τον κάψετε σε ένα
αποτεφρωτήριο της Ευρώπης.
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολήΛιαντίνης
να στεφανωθούν οι μορφές**
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου
στη Σπάρτη. "
Φως στο ζήτημα δεν έπεσε παρά μόνο επτά ολόκληρα χρόνια αργότερα, όταν η σορός του βρέθηκε στην κορυφή του Προφήτη Ηλία στον Ταύγετο, σε υψόμετρο λίγο λιγότερο από 2,5 χιλιάδες μέτρα. Ο ιατροδικαστής πιστοποίησε την ταυτότητά του. Κι ενώ το θέμα έπρεπε να είχε λήξει εκεί, για κάποιο λόγο αναζωπυρώθηκε! Πολλές θεωρίες θέλουν τον καθηγητή ακόμη ζωντανό, είτε ως ηγέτη μυστικής οργάνωσης σωτηρίας του ελληνισμού (;!;!;!), είτε ως αυλητή στους Δελφούς, είτε, πιο πρόσφατα, ως εργάτη των ανασκαφών της Αμφίπολης! Μάλιστα οι θεωρίες αυτές έχουν και πολλούς φανατικούς υποστηρικτές. Είναι λοιπόν δυνατό ή πιθανό να ζει όντως ο Λιαντίνης; Θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε σε τόσο μεγάλη πλάνη;
Η επιστήμη έχει απαντήσει στα ερωτήματα αυτά με το πόρισμα του ιατροδικαστή, το οποίο μάλιστα έχει κυκλοφορήσει και στο διαδίκτυο. Οι φήμες αυτές είναι βέβαια μέχρι ένα βαθμό δικαιολογημένες, καθώς συνηθίζεται να ακολουθούν όλες τις μεγάλες προσωπικότητες, όλες τις μορφές που ενέπνευσαν, καθόρισαν και επηρέασαν. Μια τέτοια μορφή ήταν κι ο Δημήτρης Λιαντίνης. Οι άνθρωποι τείνουν -ίσως ενστικτωδώς-, να θέλουν να πιστέψουν πως αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι δεν πρόκειται να σβήσουν ποτέ. Όμως αυτό δεν θα γίνει ακολουθώντας ατεκμηρίωτες θεωρίες, αλλά μελετώντας το έργο τους. +Kωνσταντίνα Πορφυρού
«Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα
τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα,
αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που
ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος
με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα
όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι
έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο
παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι
πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που
ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται.
Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη
του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει….
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές**
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου
στη Σπάρτη.»...
«Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα
τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα,
αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που
ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος
με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα
όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι
έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο
παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι
πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που
ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται.
Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη
του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει….
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές**
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου
στη Σπάρτη.»...
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το