ΣΠΙΘΕΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΡΤΙΟΥ ~ μάσκες, ηθελημένες ή αθέλητες

σε μία κοινωνία κατήφειας & παρακμής, βρίσκουμε τα εφόδια να αισιοδοξούμε

Καλησπέρα στους φίλους του +yannidakis! 

Το σημερινό θέμα μοιάζει κάπως περίεργο. Ενδεχομένως φλύαρο, αρκετά γενικό ή αφελώς φιλοσοφημένο. Όμως, είναι ένα θέμα που με απασχολεί συχνά και τελικά είναι πάντα επίκαιρο. 

Ποιο είναι το μεταίχμιο μεταξύ της αληθινής μας προσωπικότητας, των αληθινών μας συναισθημάτων και σκέψεων και της συμπεριφοράς που προβάλλουμε στους περιβόητους άλλους καθώς και στον ίδιο μας τον εαυτό; Ποια χαρακτηριστικά αποδίδουμε εμείς στον απέναντί μας, μην θέλοντας να δεχτούμε τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και γιατί να ενδίδουμε σε μια τέτοια επιλογή; Με άλλα λόγια, πόσες και ποιες είναι οι μάσκες που φοράμε εμείς ή αυτές με τις οποίες ντύνουμε τον άλλον; Τα καρναβάλια πέρασαν, οι μάσκες παραμένουν.

Η μάσκα λοιπόν μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Μία από αυτές στηρίζεται στην συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή μας του να κρύψουμε (ή προστατεύσουμε) ενδόμυχα συναισθήματα, σκέψεις, συμπεριφορές, καταστάσεις. Συμβαίνει μέσω των τυπικών συμπεριφορών που υιοθετούμε, που υπάγονται σε ορισμένους κανόνες ευγενείας αλλά και γενικότερα επικοινωνίας. Λέμε αυτό που θέλει ή περιμένει ο άλλος να ακούσει, με τον τρόπο που έχουμε όλοι συνηθίσει να ακούμε και στη συνέχεια να ερμηνεύουμε τα όποια λεγόμενα. Με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε αρεστοί ευκολότερα, αλλά κυρίως, η επικοινωνία γίνεται ευκολότερη. Κατανοούμε τον συνομιλητή μας και γινόμαστε κατανοητοί, υιοθετώντας ένα πολυχρησιμοποιημένο μοντέλο επικοινωνίας. Όμως, δεν είναι μόνο η θέληση για αρέσκεια προς τους άλλους, ούτε μόνο η επιδίωξη μιας ομαλής και απλής επαφής που μας κάνει να αρκεστούμε στην τυπική συμπεριφορά. Συχνά, είναι και ο φόβος να αποκαλυφθεί ένα τρωτό σημείο, που θεωρούμε ότι διαφέρει από τα όσα τρωτά σημεία φέρουν οι υπόλοιποι και ότι, όχι απλά δεν θα γίνει κατανοητό ή αποδεχτό, αλλά θα προκαλέσει και αυτό με τη σειρά του φόβο στον άλλον αυτήν τη φορά. Αυτή η ανταλλακτική σχέση του φόβου δεν αφήνει τη μάσκα να αποκαλύψει πραγματικές, πολύ προσωπικές και μοναδικές πτυχές του εαυτού μας και μας στερεί τη δυνατότητα να μάθουμε την αντίδραση που θα είχαμε από τους άλλους, αλλά και τη δυνατότητα μιας αληθινής, ουσιαστικής επαφής που με τη σειρά της, θα φέρει το δέσιμο που τόσο (λογικά) αποφεύγουμε.

Βέβαια η μάσκα μπορεί να πάρει και άλλη μορφή. Μπορεί να είναι αυτή που τοποθετούμε εμείς οι ίδιοι σε κάποιον άλλον.  Υπάρχουν φορές, που δεν δεχόμαστε να δούμε την πραγματική αλήθεια στο πρόσωπο του άλλου, παρασυρόμενοι από προφανή στοιχεία, όπως αβάσιμα λόγια, ή από λιγότερα προφανή, όπως δικές μας προσδοκίες για τον άλλον που αντανακλούν στο πρόσωπό του βεβιασμένα από εμάς χωρίς αληθινά να υπάρχουν. Κάποιες άλλες φορές, δεν μπορούμε καν να δεχτούμε την αληθινή φύση του άλλου, κρίνοντας μόνο από συμπεριφορές που μας είναι ήδη γνώριμες και οικείες. Σε ένα άρθρο του doctv.gr που διάβαζα πρόσφατα και αφορούσε ένα απόσπαμα από το βιβλίο "Η θεωρία του σκοπού της ζωής" του Φ. Νίτσε, ο ίδιος έγραφε σχετικά με την τρέλα της ευγένειας: 

"Οι χυδαίοι άνθρωποι βλέπουν τα ευγενικά και γενναιόφρονα αισθήματα σαν κάτι να τους λείπει, να τους λείπει η ορθότητα, άρα – να τους λείπει -  η αληθοφάνεια. Όταν μιλούν γι’ αυτό, κλείνουν πονηρά το μάτι, σα να λένε: «κάποιο συμφέρον υπάρχει πίσω απ’ αυτό, δεν μπορεί κανείς να δει τι υπάρχει μέσα σε όλα τα πράγματα» και υποψιάζονται πως το ευγενικό πλάσμα γυρεύει να κερδίσει κάτι με έναν ελιγμό."

Πολλές σκέψεις, μπερδεμένες, συγχυσμένες, πολλές τυπικότητες και προκάτ συμπεριφορές είναι εκεί για να παραπλανήσουν και να παραποιήσουν τον αληθινό χαρακτήρα.

Τι επιλέγουμε να κρύψουμε συνειδητά ή ασυνείδητα; Τι φοβόμαστε ότι θα αντικρίσουμε και τι είναι αυτό που δεν αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει πίσω από τους τοίχους που οι ίδιοι έχουμε χτίσει;

Όταν έρχεται η ώρα που οι μάσκες πέφτουν, όταν οι τοίχοι γκρεμίζονται και οι τυπικές έως και ψεύτικες συμπεριφορές, οι αμήχανες αυτές στιγμές μένουν πίσω, τότε δημιουργείται ο χώρος για να αποκαλυφθεί η αλήθεια. Συνήθως ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι απροσδόκητο. Κάποιες φορές, μπορεί να είναι αρνητικό, να μην είχαμε ποτέ φανταστεί ότι κάτι τόσο σκοτεινό υπάρχει θαμμένο. Κάποιες άλλες όμως, συναντάμε ένα μεγαλείο ψυχής, έναν θησαυρό, που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία τυπικότητα, με καμία τυπικότητα, με καμία κατασκευασμένη συμπεριφορά, με καμία τυποποιημένη, αλλοιωμένη εικόνα του άλλου μας εαυτού. 
Η αλήθεια που αποκαλύπτεται, όπως και αν είναι, παραμένει πάντα λυτρωτική.

Για κάθε μεγαλείο ψυχής που δεν πρέπει να σταματάμε να ελπίζουμε ότι υπάρχει.+Elina Ioannou 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΣ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ