Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Μέχρι χθες θα ορκιζόμουν ότι συμβαίνει στα παιδιά μονάχα. Ξέρεις… ζεις μια εμπειρία, δηλαδή μια βόλτα ή μια δραστηριότητα, γυρνάς σπίτι το βράδυ και ενώ έχεις δώσει τα πάντα για το παιδί σου, εκείνο σου λέει πως πέρασε απλά “καλά” χωρίς κανέναν ενθουσιασμό, ακόμα κι αν κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας το έβλεπες πως όλα ήταν θαυμάσια! Έπεσες έξω!
Συνειδητοποίησα λοιπόν πως το παραπάνω σενάριο δεν υφίσταται μόνο στα παιδιά, αλλά και σε εμάς τους ενήλικες. Τις προάλλες λοιπόν με ρώτησε ένας φίλος μου πως πέρασα τις μέρες του Πάσχα και πριν αφεθώ στον αυθορμητισμό μου και απαντήσω πως πέρασα υπέροχα και μοναδικά, σκέφτηκα πιο πολύπλοκα, έβαλα κάτω παραμέτρους που έφτιαξαν ή χάλασαν εκείνες τις μέρες, σκέφτηκα πράγματα που δέχτηκα ενώ ίσως δεν θα έπρεπε και άλλα που έκανα ενώ δεν θα έπρεπε, ακόμα κι αν ποτέ δεν ήθελα να κάνω κάτι άσχημο.
Και τότε σάστισα, κοντοστάθηκα και απάντησα με αφοπλιστική ειλικρίνεια: “δεν ξέρω”!
Αφήνω κατά μέρος λοιπόν τα παιδιά και καταπιάνομαι με τους ενήλικες. Είναι τελικά τόσο καλό να υπεραναλύουν τα πάντα, να βλέπουν τα περισσότερα με καχυποψία; να σκέφτονται πιο εύκολα το κακό και να αρνούνται παρά να δέχονται; Θεωρητικά θα απαντούσαμε όλοι αρνητικά, αλλά ας το σκεφτούμε μια στιγμούλα παραπάνω…
Γιατί ξέρετε κάτι; Εμείς οι ενήλικοι έχουμε την τάση να έχουμε τον έλεγχο των πραγμάτων. Για να συμβεί κάτι τέτοιο βέβαια πρέπει να συλλέγουμε όσο περισσότερα δεδομένα μπορούμε κατά περίπτωση. Έτσι, καταλήγουμε να μισούμε την έλλειψη δεδομένων και η προφανής άμυνα είναι η άρνηση και η καχυποψία. Και είναι ακριβώς εκείνο το σημείο που πρέπει να κάνεις κι εσύ την αυτοκριτική σου. Πως χειρίζεσαι την κάθε κατάσταση και πως αντιδράς στα διάφορα ερεθίσματα;
Και φτάνω στο σημείο του κειμένου, που διαβάζω ξανά ότι έχω γράψει και προσπαθώ να θυμηθώ που ήθελα να καταλήξω εξ αρχής. Μάταια όμως. Κρίνω πως ετέθησαν αρκετοί προβληματισμοί κι έτσι λέω ψέματα στον εαυτό μου πως μπορώ να κλείσω το κείμενο μου, ακόμα κι αν οι σκέψεις μου, μπουρδουκλωμένες σε ένα θορυβώδες περιτύλιγμα αδικίας, δεν με αφήνουν να πληκτρολογήσω την τελευταία τελεία.
Οπότε απλά πιέζομαι και κλείνω με το κλασικό… “ο προβληματισμός ετέθη, τα συμπεράσματα δικά σας”... +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το