Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Σε ένα κόσμο που τρέχει με ταχύτητες μεγάλων αριθμών, σε ένα κόσμο συνεχώς εναλλασσόμενο που απαιτεί μια διαρκή προσαρμοστικότητα, σε ένα κόσμο που παρά την οποιαδήποτε εξέλιξη των πραγμάτων και συνθηκών οι "απαιτούμενες" ανάγκες ολοένα και αυξάνουν, σε ένα κόσμο σαν τον σημερινό δηλαδή, καλούμαστε να φέρουμε εις πέρας ορισμένες αποστολές που είτε έχουμε αναθέσει εμείς στον εαυτό μας, είτε τις έχουν αναθέσει άλλοι σε εμάς. Κύρια κατευθυντήρια γραμμή για την επίτευξη των προαναφερθέντων στόχων, η ικανοποίηση των προ-προαναφερθέντων αναγκών (μας).
Πως τα προλαβαίνει κανείς όλα χωρίς να... τρελαθεί; Πως καταφέρνει κάποιος να μην... σαλτάρει λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας και των υποχρεώσεων που είναι προγραμματισμένες αλλά και που συνεχώς προκύπτουν; Έχουμε μιλήσει και στο πρόσφατο παρελθόν για τον "eleuthero chrono" που κάνεις πλέον δεν έχει και έχουμε ξεχάσει και πως γράφεται, όμως σήμερα δεν το πάω εκεί. Η κατεύθυνση η οποία θέλω να δώσω σήμερα στον προβληματισμό μου είναι σχετικός με τις προτεραιότητες και το τι είναι άξιο να ικανοποιηθεί πρώτο. Να ευχαριστήσουμε πρώτα τους άλλους και τα δικά τους αιτήματα ή μήπως να επικεντρωθούμε στα δικά μας και να αφήσουμε των υπολοίπων σε δεύτερη μοίρα; Καλώς ή κακώς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής και καταλήγουμε να προσπαθούμε να εξυπηρετούμε τα... "θελήματα" των άλλων, όποια και αν είναι αυτά, καθώς και όποιοι και να είναι αυτοί οι που έχουν τις απαιτήσεις. Οικογένεια και συγγενείς, συνάδελφοι και επαγγελματικά πρόσωπα, σύντροφοι και γνωστοί, "κάθε τρεις και λίγο" εμφανίζεται και κάποιος που έχει κάτι να ζητήσει από εμάς και που εμείς -συνήθως- είμαστε διατεθειμένοι να του δώσουμε.
Αποτέλεσμα; Λίγη γκρίνια και κάμποσο μουρμουρητό από πλευράς μας, μιας και συνεχώς έχουμε το συναίσθημα μιας έλλειψης και κάτι ανικανοποίητο που υποβόσκει στην ατμόσφαιρα, που όμως για το οποίο υπεύθυνοι είμαστε μόνο... εμείς. Σίγουρα θυμάστε την τελευταία φορά που είπατε (μπορεί να ήταν και σήμερα το πρωί) "τρέχω όλη μέρα!" ή "δεν έχω κάτσει καθόλου σήμερα!". Λύση: Να σταματήσουμε να είμαστε τόσο "people pleasers" (που θα έλεγε ίσως και ο κ. Νίκος) και να κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας. Και, μην ξεγελιέστε, έτσι θα γίνουμε και καλύτεροι στο να ικανοποιούμε εκείνα τα οποία μας ζητάνε. Μην το βλέπετε σαν κάτι εγωιστικό μιας και το ένα φέρνει το άλλο άλλωστε. Και "στην τελική", για να εκτιμήσουμε την κίνηση που κάνει κάποιος ζητώντας μας "βοήθεια" και για να μπούμε στην διαδικασία να κινητοποιηθούμε, πρέπει πρώτα να αφουγκραστούμε το εσωτερικό μας κάλεσμα, που μας ζητάει να κινητοποιηθούμε για τα... δικά μας.
Πως τα προλαβαίνει κανείς όλα χωρίς να... τρελαθεί; Πως καταφέρνει κάποιος να μην... σαλτάρει λόγω του υπερβολικού φόρτου εργασίας και των υποχρεώσεων που είναι προγραμματισμένες αλλά και που συνεχώς προκύπτουν; Έχουμε μιλήσει και στο πρόσφατο παρελθόν για τον "eleuthero chrono" που κάνεις πλέον δεν έχει και έχουμε ξεχάσει και πως γράφεται, όμως σήμερα δεν το πάω εκεί. Η κατεύθυνση η οποία θέλω να δώσω σήμερα στον προβληματισμό μου είναι σχετικός με τις προτεραιότητες και το τι είναι άξιο να ικανοποιηθεί πρώτο. Να ευχαριστήσουμε πρώτα τους άλλους και τα δικά τους αιτήματα ή μήπως να επικεντρωθούμε στα δικά μας και να αφήσουμε των υπολοίπων σε δεύτερη μοίρα; Καλώς ή κακώς, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής και καταλήγουμε να προσπαθούμε να εξυπηρετούμε τα... "θελήματα" των άλλων, όποια και αν είναι αυτά, καθώς και όποιοι και να είναι αυτοί οι που έχουν τις απαιτήσεις. Οικογένεια και συγγενείς, συνάδελφοι και επαγγελματικά πρόσωπα, σύντροφοι και γνωστοί, "κάθε τρεις και λίγο" εμφανίζεται και κάποιος που έχει κάτι να ζητήσει από εμάς και που εμείς -συνήθως- είμαστε διατεθειμένοι να του δώσουμε.
Αποτέλεσμα; Λίγη γκρίνια και κάμποσο μουρμουρητό από πλευράς μας, μιας και συνεχώς έχουμε το συναίσθημα μιας έλλειψης και κάτι ανικανοποίητο που υποβόσκει στην ατμόσφαιρα, που όμως για το οποίο υπεύθυνοι είμαστε μόνο... εμείς. Σίγουρα θυμάστε την τελευταία φορά που είπατε (μπορεί να ήταν και σήμερα το πρωί) "τρέχω όλη μέρα!" ή "δεν έχω κάτσει καθόλου σήμερα!". Λύση: Να σταματήσουμε να είμαστε τόσο "people pleasers" (που θα έλεγε ίσως και ο κ. Νίκος) και να κοιτάξουμε και λίγο τον εαυτό μας. Και, μην ξεγελιέστε, έτσι θα γίνουμε και καλύτεροι στο να ικανοποιούμε εκείνα τα οποία μας ζητάνε. Μην το βλέπετε σαν κάτι εγωιστικό μιας και το ένα φέρνει το άλλο άλλωστε. Και "στην τελική", για να εκτιμήσουμε την κίνηση που κάνει κάποιος ζητώντας μας "βοήθεια" και για να μπούμε στην διαδικασία να κινητοποιηθούμε, πρέπει πρώτα να αφουγκραστούμε το εσωτερικό μας κάλεσμα, που μας ζητάει να κινητοποιηθούμε για τα... δικά μας.
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το