περι-γράφοντας πως είναι να μεγαλώνεις την αυριανή γενιά, σήμερα
Ας μιλήσουμε σήμερα για... δεδομένα. Όλοι οι γονείς έχουν σαν δεδομένο πως το παιδί τους θα περπατήσει, θα μιλήσει, θα μάθει να μετράει, να γράφει, να κάνει παρέες. Είναι τόσο δεδομένο πράγματι, που απλά απαξιούμε να αναφερθούμε σε αυτά.
Και δεν θα έπρεπε... αφού ο γονέας θέλει το καλύτερο για το παιδί του. Θέλει την πρόοδο του. Θέλει να ξεχωρίζει. Δεν θα μπορούσε να μένει στάσιμος σε απλά προφανή ζητήματα. Και αυτό δεν είναι αλαζονικό. Είναι η ερμηνεία του ενδιαφέροντος για το αύριο των παιδιών σας. Είναι ότι σας κατατάσσει στους γονείς που δεν αρκούνται με την... φτωχή κανονικότητα, αλλά θέλουν να προσφέρουν μερικά ακόμα εφόδια πριν το παιδί φύγει έτοιμο(;) για αυτήν την άθλια κοινωνία της προηγμένης Δύσης.
Και εκεί που όλα κυλούν αρμονικά δεδομένα, ξάφνου, ένα ατύχημα, μια αρρώστια, ένα απρόοπτο.
Τα παιδιά στην πόλη γιορτάζουν την έναρξη του καλοκαιριού παίζοντας μπουγέλο στην αυλή του σχολείου και λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά ένα παιδί σε καταστολή παλεύει για την ζωή του στην αποστειρωμένη αίθουσα της Εντατικής. Δεν είναι ένα παιδάκι με προβλήματα εκ γενετής με το οποίο οι γονείς ξεκινούν τον γολγοθά της διαπαιδαγώγησης γνωρίζοντας τους περιορισμούς. Είναι ένα παιδάκι σαν αυτά που παίζουν μπουγέλο κάθε τελευταία σχολική ημέρα...
Ξαφνικά τα δεδομένα γκρεμίζονται. Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Δεν έχει σημασία αν χθες το παιδί τιμωρήθηκε να μην φάει παγωτό ή αν είχαν όλοι συμφωνήσει να μοιραστεί το καινούριο παιχνίδι με τα αδέρφια του. Ξαφνικά δεν έχει σημασία να σχεδιάσουν όλοι μαζί καλοκαιρινές διακοπές για πέντε μέρες ή μια φουσκωτή πισίνα για την αυλή. Όλα τα μικρά, δεδομένα ζητήματα που απασχολούν τους γονείς καθημερινά, που τους εξαγριώνουν, που τους αναγκάζουν να ξεσπάσουν στα παιδιά τους, να τα τιμωρήσουν και να βγάλουν την κούραση και την αγανάκτησή τους, πάνω τους... ξαφνικά σβήνουν. Η αγωνία και το άγχος αφορά αυτό το ένα παιδί και την ελπίδα να γίνει καλά.
"Ας γίνει καλά και εγώ δεν θα είμαι τόσο σκληρός μαζί του". "Ας έρθει κοντά μου και εγώ θα προσπαθήσω να είμαι καλύτερος γονέας". "Πόσο ανόητος ήμουν να βάζω τόσο εύκολα τιμωρίες ή να απαγόρευσα ένα ακόμα παιδικό στην τηλεόραση ή να τα μάλωσα για λίγη σάλτσα στην καθαρή μπλούζα".
Το άρρωστο παιδί είναι ξαφνικά πιο σημαντικό; Είναι πιο πολύτιμο; Μήπως εμείς τόσο καιρό ήμασταν τυφλοί; Δεν βλέπαμε τον θησαυρό που είχαμε στο σπίτι μας; Μήπως δεν καταλάβαμε ποτέ ότι ένα λιθαράκι από το οποίο θα χτιστεί το αύριο, ζητούσε απλά ένα παραμύθι πριν πάει για ύπνο;
Απόψε το βράδυ. Μόλις κοιμήσετε τα παιδιά σας. Μείνετε ένα μόνο λεπτό να τα χαζέψετε όσο κοιμούνται. Όσο βλέπετε το γαλήνιο προσωπάκι τους αναρωτηθείτε πόσο καλοί γονείς είστε και πριν φύγετε, ρίξτε μια ματιά στο δωμάτιο των παιδιών σας. Είναι ένα δωμάτιο μέσα στο σπίτι σας ή ένα δωμάτιο από θάλαμο νοσοκομείου; Αύριο το πρωί το παιδί σας θα ανοίξει τα μάτια του για μια νέα περιπέτεια ή τα μάτια του θα παραμείνουν κλειστά στο κρεβάτι μιας εντατικής περιμένοντας ένα μικρό θαύμα; Μετά, βγείτε από το δωμάτιο και ξανασκεφτείτε τι είναι τελικά δεδομένο στην σχέση σας με τα παιδιά... +Yanni Spiridakis
~ Στην Σοφία.
Περαστικά... ~
Περαστικά... ~
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΘΕΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το