Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναρωτηθεί, το πόσο πιο εύκολα και καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν ο κόσμος "έκανε", αντί να "λέει". "Έπραττε", αντί να "δηλώνει". "Ποιούσε", αντί να "υπόσχεται". "Ενεργούσε", αντί να "ισχυρίζεται". Γενικά, αν από τα λόγια, περνούσε στις πράξεις, αλλά και τα έργα. Σίγουρα, στους περισσότερους, η φιγούρα η οποία θα τους ερχόταν στον νου θα ήταν εκείνη ενός πολιτικού, ο οποίος μετά το πέρας της προεκλογικής του εκστρατείας, καθώς επίσης και της ενδεχόμενης πολιτικής του νίκης, θα έκανε τα μισά (στην καλύτερη περίπτωση) από αυτά που θα είχε υποσχεθεί. Και δίχως άδικο, μεταξύ μας. Ο σημερινός προβληματισμός όμως δεν απευθύνεται σε αυτό το προφανές παράδειγμα ενός πολιτικού, αλλά σε κάτι αρκετά πιο κοντινό σε εμάς. Σε τι αναφέρομαι; Σε εμάς τους ίδιους φυσικά.
Μην μου πείτε ότι δεν το κάνετε. Θα λέτε ψέμματα και το ξέρετε. Ας πάρουμε ένα πολύ απλό και καθημερινό παράδειγμα, χωρίς όμως να περιοριστούμε σε αυτό. Πόσες είναι οι φορές που είπατε σε κάποιον γνωστό σας "θα τα πούμε" και δεν τον πήρατε ούτε ένα τηλέφωνο; Σίγουρα δεν είναι μια και δύο. Και καλά τώρα θα μου πείτε ότι αυτή η φράση είναι τελείως τυπική και όλοι την λέμε, όμως, την ίδια στιγμή, "κακό πράγμα η συνήθεια" θα υποστήριζε κάποιος. Ας μην μείνουμε όμως αυτό, και ας περάσουμε και λίγο στην έννοια της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς. Βλέπουμε που και που διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, περί καταστάσεως τριτοκοσμικών χωρών, πείνας, φτώχειας και αρρώστιας. Λυπούμαστε και σκεφτόμαστε πόσο στεναχωριόμαστε για την κατάσταση αυτή, βαριαναστενάζοντας, σκεπτόμενοι το πόσο θα θέλαμε να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο αν ήταν κοντά μας. Βγαίνουμε από το σπίτι και συναντάμε μεμονωμένα τέτοια περιστατικά μπροστά μας, ανθρώπους που μένουν στον δρόμο τρώγοντας από τα σκουπίδια, και ουδεμία κίνηση κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Συγκεκριμένα, μπορεί να μην αισθανθούμε καν τα ίδια με εκείνα που νιώσαμε όταν είδαμε εκείνη την διαφήμιση στην τηλεόραση!
Γιατί αυτό; Τι είναι εκείνο το οποίο μας κάνει να αδρανούμε σε ότι "κατά τα άλλα" μας "απασχολεί" και μας προβληματίζει; Είναι οι δικές μας σκοτούρες που τελικά δεν μας αφήνουν να ενεργήσουμε και μας αφοπλίζουν ολοκληρωτικά; (την πλειοψηφία τουλάχιστον). Είναι απλή υποκρισία και "δηθενισμός" αυτό που μας διακρίνει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Το χειρότερο όμως είναι το εξής: Ακόμα και εγώ που γράφω αυτό το κείμενο και δείχνω να θέλω να "ταρακουνήσω" τους αναγνώστες, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι αναγνώστες που ενδεχομένως να συμφωνούν και να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, πάλι, αμφότεροι, τα ίδια θα κάνουμε.
Μην μου πείτε ότι δεν το κάνετε. Θα λέτε ψέμματα και το ξέρετε. Ας πάρουμε ένα πολύ απλό και καθημερινό παράδειγμα, χωρίς όμως να περιοριστούμε σε αυτό. Πόσες είναι οι φορές που είπατε σε κάποιον γνωστό σας "θα τα πούμε" και δεν τον πήρατε ούτε ένα τηλέφωνο; Σίγουρα δεν είναι μια και δύο. Και καλά τώρα θα μου πείτε ότι αυτή η φράση είναι τελείως τυπική και όλοι την λέμε, όμως, την ίδια στιγμή, "κακό πράγμα η συνήθεια" θα υποστήριζε κάποιος. Ας μην μείνουμε όμως αυτό, και ας περάσουμε και λίγο στην έννοια της αλληλεγγύης και της συνεισφοράς. Βλέπουμε που και που διαφημίσεις στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, περί καταστάσεως τριτοκοσμικών χωρών, πείνας, φτώχειας και αρρώστιας. Λυπούμαστε και σκεφτόμαστε πόσο στεναχωριόμαστε για την κατάσταση αυτή, βαριαναστενάζοντας, σκεπτόμενοι το πόσο θα θέλαμε να βοηθήσουμε αυτόν τον κόσμο αν ήταν κοντά μας. Βγαίνουμε από το σπίτι και συναντάμε μεμονωμένα τέτοια περιστατικά μπροστά μας, ανθρώπους που μένουν στον δρόμο τρώγοντας από τα σκουπίδια, και ουδεμία κίνηση κάνουμε για να τους βοηθήσουμε. Συγκεκριμένα, μπορεί να μην αισθανθούμε καν τα ίδια με εκείνα που νιώσαμε όταν είδαμε εκείνη την διαφήμιση στην τηλεόραση!
Γιατί αυτό; Τι είναι εκείνο το οποίο μας κάνει να αδρανούμε σε ότι "κατά τα άλλα" μας "απασχολεί" και μας προβληματίζει; Είναι οι δικές μας σκοτούρες που τελικά δεν μας αφήνουν να ενεργήσουμε και μας αφοπλίζουν ολοκληρωτικά; (την πλειοψηφία τουλάχιστον). Είναι απλή υποκρισία και "δηθενισμός" αυτό που μας διακρίνει; Ειλικρινά δεν ξέρω. Το χειρότερο όμως είναι το εξής: Ακόμα και εγώ που γράφω αυτό το κείμενο και δείχνω να θέλω να "ταρακουνήσω" τους αναγνώστες, αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι αναγνώστες που ενδεχομένως να συμφωνούν και να γνέφουν καταφατικά το κεφάλι διαβάζοντας αυτό το κείμενο, πάλι, αμφότεροι, τα ίδια θα κάνουμε.
Μας προκαλώ λοιπόν όλους, να με βγάλετε ψεύτη.
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το