you've got to take this moment στο +yannidakis
Δε θες παρέα.
Δεν είναι σαν τις χωριστές διακοπές ζευγαριών. Δε μοιάζουν ούτε με τα μοναχικά ταξίδια, κατά τη διάρκεια των οποίων, από την πολλή μοναξιά προσεύχεσαι να σου πιάσει την κουβέντα ο διπλανός σου στο αεροπλάνο και - αν γίνεται - να μοιάζει λίγο του Λεονάρντο Ντι Κάπριο.
Όταν «απλώς», μυστηριωδώς εξαφανίζεσαι, είναι αλλιώς. Ισως να κληρονόμησες τη «διαστροφή της ξαφνικής φυγής». Σηκώνεις το κεφάλι σου από το περιοδικό της αεροπορικής εταιρείας και γελάς που πας ταξίδι κρυφά απ' όλους.
Έχεις τη φαντασίωση πως φωνάζεις σε ένα τηλέφωνο αεροδρομίου: «Δεν είμαι στην Αθήνα. Μόναχο βρίσκομαι τώρα!»
Αν έχεις πέσει σε άνθρωπο χωρίς κατανόηση στις ανωριμότητές σου: Σε αποκληρώνει. Σε χωρίζει. Παθαίνει σοκ.
Όλοι ζηλεύουν αυτόν που μπορεί και την κοπανάει. Είναι σύνδρομο φυλακής. Όποιος φεύγει πάει κάπου, απ' όλους καλύτερα! Έχεις μια αίσθηση υπεροχής που τους την έφερες.
Στο ταξίδι σου επιλέγεις να πας σε ένα μοναστήρι για να βρεις την ψυχική σου ηρεμία ή πας να δεις στριπτίζ σε κορυφαίο στριπτιτζάδικο με όλα τα κομφόρ. Διεκδικείς ό,τι η κανονική ζωή νομίζεις ότι σου έχει στερήσει και περνάς καλά.
Αν δεν αναεβάζεις φωτογραφίες με αξιοθέατα στο Instagram αυτό σημαίνει ότι βρίσκεσαι στο ανώτερο σημείο μοναχικότητας. Σου δίνει δύναμη η αλαζονική, απρόβλεπτη ανεξαρτησία σου.
Χαίρεσαι. Κλείνεις κινητά. Αν σε πετύχουν στο τηλέφωνο, λες ακαταλαβίστικα «Βρίσκομαι σε ένα μπαλκονάκι» και απολαμβάνεις αυτού του είδους τη μυστικοπάθεια.
Στη μοναξιά σου είσαι υπέρτατος μπον βιβέρ και party animal ή τεμπέλης. Τέσσερις μέρες το πολύ... Μετά επιστρέφεις στην «κανονικότητά» σου! Nastazia A
Κάποια ταξίδια τα χαίρεσαι μεγαλώνοντας. Είναι σαν να ξυπνάς στη μέση της νύχτας για να φας τούρτα γενεθλίων που περίσσεψε.
Δε θες παρέα.
Δεν είναι σαν τις χωριστές διακοπές ζευγαριών. Δε μοιάζουν ούτε με τα μοναχικά ταξίδια, κατά τη διάρκεια των οποίων, από την πολλή μοναξιά προσεύχεσαι να σου πιάσει την κουβέντα ο διπλανός σου στο αεροπλάνο και - αν γίνεται - να μοιάζει λίγο του Λεονάρντο Ντι Κάπριο.
Όταν «απλώς», μυστηριωδώς εξαφανίζεσαι, είναι αλλιώς. Ισως να κληρονόμησες τη «διαστροφή της ξαφνικής φυγής». Σηκώνεις το κεφάλι σου από το περιοδικό της αεροπορικής εταιρείας και γελάς που πας ταξίδι κρυφά απ' όλους.
Έχεις τη φαντασίωση πως φωνάζεις σε ένα τηλέφωνο αεροδρομίου: «Δεν είμαι στην Αθήνα. Μόναχο βρίσκομαι τώρα!»
Αν έχεις πέσει σε άνθρωπο χωρίς κατανόηση στις ανωριμότητές σου: Σε αποκληρώνει. Σε χωρίζει. Παθαίνει σοκ.
Όλοι ζηλεύουν αυτόν που μπορεί και την κοπανάει. Είναι σύνδρομο φυλακής. Όποιος φεύγει πάει κάπου, απ' όλους καλύτερα! Έχεις μια αίσθηση υπεροχής που τους την έφερες.
Στο ταξίδι σου επιλέγεις να πας σε ένα μοναστήρι για να βρεις την ψυχική σου ηρεμία ή πας να δεις στριπτίζ σε κορυφαίο στριπτιτζάδικο με όλα τα κομφόρ. Διεκδικείς ό,τι η κανονική ζωή νομίζεις ότι σου έχει στερήσει και περνάς καλά.
Αν δεν αναεβάζεις φωτογραφίες με αξιοθέατα στο Instagram αυτό σημαίνει ότι βρίσκεσαι στο ανώτερο σημείο μοναχικότητας. Σου δίνει δύναμη η αλαζονική, απρόβλεπτη ανεξαρτησία σου.
Χαίρεσαι. Κλείνεις κινητά. Αν σε πετύχουν στο τηλέφωνο, λες ακαταλαβίστικα «Βρίσκομαι σε ένα μπαλκονάκι» και απολαμβάνεις αυτού του είδους τη μυστικοπάθεια.
Στη μοναξιά σου είσαι υπέρτατος μπον βιβέρ και party animal ή τεμπέλης. Τέσσερις μέρες το πολύ... Μετά επιστρέφεις στην «κανονικότητά» σου! Nastazia A
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το