ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ~ η ετυμηγορία της απογοήτευσης

 you've got to take this moment στο +yannidakis

Την απογοήτευση την διαχειρίζεσαι ανάλογα την εμπειρία, το κουράγιο, την ηλικίακαι βεβαίως ανάλογα με την αιτία.  

Είναι σαν βρύση που στάζει λίγο στο κεφάλι σου, ώσπου μια μέρα σε λούζει και ολόκληρος κουβάς.

Σήμερα θα ήθελα να σας γράψω πως είναι κρίμα να στεναχωριόμαστε γιατί αρχίζω να πιστεύω πως οι σχέσεις είναι καθαρά ζήτημα διανομής.

Γνωρίζουμε ανθρώπους και οι ρόλοι που είναι διατεθειμένοι να  μας δώσουν είναι έτοιμοι: μας περιμένει, επίσης, ένα θεατρικό έργο λίγο κουλτουριάρικο -γιατί πρόκειται για μονόπρακτο ή για φλύαρο αριστούργημα - όμως σε καμιά περίπτωση δεν υπάρχει τέλος γραμμένο... στο τέλος αλλά στην αρχή... Θα σας εξηγήσω παρακάτω περί τέλους που βρίσκεται στο λάθος σημείο .

Ο ρόλος που μας δίνεται λοιπόν ισχύει σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις: φιλικές, εργασιακές, γειτονικές. Στα ερωτικά όμως ο ρόλος μας δίνεται στο πρώτο ραντεβού ή και λίγο πριν - έχετε τα μάτια σας ανοιχτά στο πρώτο "χαίρω πολύ" υπάρχει παραδόξως φυτεμένο κάπου εκεί και γραμμένο συνοπτικά το τέλος που σας έλεγα. Είναι επίλογος γραμμένος σαν σημείωση πολύ σύντομη, περνά απαρατήρητος αν δεν είσαι υποψιασμένη...

Οι άλλοι μας λένε ΠΑΝΤΑ το πρόβλημα και εμείς έχουμε μαρμελάδα στα αυτιά..

-Χαίρω πολύ με λένε Γιώργο και πρόσφατα χώρισα και έχω κουσούρι... 

-Χαίρω πολύ με λένε Μαρία και δεν βγάζω άκρη με τους άντρες, μάλλον είμαι στρυφνή.

Τέτοιες δηλώσεις τις περνάμε στο ντούκου, μας ενδιαφέρει να πάρουμε μόνο τον ρόλο, σαν πεινασμένοι ηθοποιοί από τα αζήτητα -πρόθυμοι σαν ηλίθιοι να τον διεκπεραιώσουμε χωρίς να ντιλάρουμε τίποτα.  

Επιπροσθέτως έχεις να αντιμετωπίσεις και αυτό που νομίζουμε πως μας βολεύει όλους, το γνωστό: «μη βάζουμε ταμπέλες». Ολοι θάβουν συναισθήματα, μην τυχόν και αισθανθούν κάτι και μπουν σε κίνδυνο – «δεν κάνει να θες κάτι ή κάποιον πολύ». Έτσι ζούμε πλέον, εθιζόμαστε σε αναμνήσεις προηγούμενων σχέσεων για να γεμίσουμε το κενό, έχουμε δεσμό περισσότερο με τους εαυτούς μας παρά με οποιονδήποτε.

Η μαγική συνέχεια, όταν γνωρίσεις κάποιον που σου αρέσει, δεν είναι διόλου μαγική αλλά μια απολύτως τετράγωνη κατάσταση: ο ρόλος μας δίνεται χωρίς λεπτομέρειες και οδηγίες και εμείς ως ερωτευμένοι ή έστω γοητευμένοι τρέχουμε να τον παίξουμε... σκηνή, σκηνή. Ό,τι και να λέμε, ό,τι και να προσπαθήσουμε  να κάνουμε, ό,τι προειδοποίηση και αν φωνάξουμε, ο ρόλος είναι ρόλος και η τεράστια πρώτη έκπληξη είναι πως δεν είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές στο έργο του άλλου- κάθε φορά ίδιο σπάσιμο.

Όλα αρχίζουν με πολλά φιλιά που λιγοστεύουν όσο περνάει ο καιρός κι έρχεται η τεράστια περιφρόνηση στην προσωπικότητα μας - συνειδητοποιούμε πως οι σκηνοθέτες μας απαιτούν να είμαστε από κομπάρσοι έως δευτεραγωνιστές:μετρημένες οι ατάκες και οι εμφανίσεις κι εμείς είχαμε βλέψεις να ήμαστε το επίκεντρο .

Όσο πιο συγκεκριμένος ο ρόλος τόσο πιο σκληρός ο σκηνοθέτης. Μια κουβέντα να πεις λάθος και ή σε αγνοεί ή βάζει στη θέση σου.  Έχεις θράσος που θες να είσαι και λίγο ο εαυτός σου, απαγορεύεται να πας στο έργο του άλλου να κλέψεις την παράσταση. Καλείσαι να παίξεις: την υπομονετική αρραβωνιαστικιά, τη σοβαρή σύζυγο, τη χωρίς απαιτήσεις φίλη, όμως κι εσύ έχεις σενάριο...

Θα με βρεις εδώ: G+: Nastazia A
           
                             FB:  Anastasia Papadaki

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ