Περί... προβληματισμού "Ευαγγέλιον" στο +yannidakis
12:03 μμ.
Μόλις γύρισα από έξω, από μια συνάντηση που είχα, έπειτα από αρκετό καιρό, με δικούς μου ανθρώπους. Άτομα με τα οποία μεγάλωσα μαζί, με τα οποία μοιραζόμαστε τις ίδιες πάνω κάτω αξίες και ιδέες. Προσωπικότητες οι οποίες αναμφίβολα έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του δικού μου χαρακτήρα, και που, αντίστοιχα, έπαιξα και εγώ στην διαμόρφωση του δικού τους. Δεν νομίζω να υπάρχει συναίσθημα που να μην έχω μοιραστεί μαζί τους. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει θέμα ή προβληματισμός που δεν έχω συζητήσει με αυτούς. Αμέτρητες οι συμβουλές που έχω πάρει και έχω δώσει. Ακόμα πιο πολλές οι στιγμές που έχω ζήσει.
Αν τύχει και μας παρακολουθήσει κάποιος "τρίτος" από ένα διπλανό τραπέζι, σε κάποιον "καφέ" μας θα παρατηρήσει το πόσο δένουμε σαν άνθρωποι. Το τι εκτίμηση και σεβασμό εμπνέει ο ένας στον άλλον. Σαφώς έχουμε περάσει τα πάνω μας και τα κάτω μας. Εννοείται πως έχουμε παρεξηγηθεί και... "στραβώσει" ο ένας με τον άλλον κατά καιρούς. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Και ενώ όμως όσο μεγαλώνουμε, τόσο αραιώνουν τα διαστήματα που συναντιόμαστε και βρισκόμαστε σαν παρέα, κάθε φορά που θα κανονίσουμε να τα πούμε, όταν μαζευτούμε, θα είναι σαν να τα είχαμε πει την προηγούμενη μέρα. Τόσο απλά, και τόσο τέλεια.
Η ιστορία μας μακρά και συνάμα σύντομη, συγκριτικά με άλλους. Πόσο γεμάτη όμως. Μπορώ ειλικρινά να μας κάνω εικόνα σε οποιαδήποτε περίπτωση και κατάσταση αν ανατρέξω στην ιστορία μας πίσω. Πως συμβαίνει αυτό με κάποιους ανθρώπους άραγε; Πώς συνδυάζονται έτσι οι ζωές τους; Πώς υπάρχει τόση χημεία και επικοινωνία ανάμεσα σε ορισμένα πνεύματα, που οι συζητήσεις και οι διάλογοι τους θυμίζουν έτοιμο σενάριο που απλά υπαγορεύεται; Ανεξήγητο για εμένα. Είναι μάλλον η στιγμή που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι αυτό που άκουγες τότε και δεν μπορούσες να αντιληφθείς. Το γνωστό: "τους ξέρω μια ζωή". Πόσο ωραίο αυτό;
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
Αν τύχει και μας παρακολουθήσει κάποιος "τρίτος" από ένα διπλανό τραπέζι, σε κάποιον "καφέ" μας θα παρατηρήσει το πόσο δένουμε σαν άνθρωποι. Το τι εκτίμηση και σεβασμό εμπνέει ο ένας στον άλλον. Σαφώς έχουμε περάσει τα πάνω μας και τα κάτω μας. Εννοείται πως έχουμε παρεξηγηθεί και... "στραβώσει" ο ένας με τον άλλον κατά καιρούς. Όλα μέσα στο πρόγραμμα είναι. Και ενώ όμως όσο μεγαλώνουμε, τόσο αραιώνουν τα διαστήματα που συναντιόμαστε και βρισκόμαστε σαν παρέα, κάθε φορά που θα κανονίσουμε να τα πούμε, όταν μαζευτούμε, θα είναι σαν να τα είχαμε πει την προηγούμενη μέρα. Τόσο απλά, και τόσο τέλεια.
Η ιστορία μας μακρά και συνάμα σύντομη, συγκριτικά με άλλους. Πόσο γεμάτη όμως. Μπορώ ειλικρινά να μας κάνω εικόνα σε οποιαδήποτε περίπτωση και κατάσταση αν ανατρέξω στην ιστορία μας πίσω. Πως συμβαίνει αυτό με κάποιους ανθρώπους άραγε; Πώς συνδυάζονται έτσι οι ζωές τους; Πώς υπάρχει τόση χημεία και επικοινωνία ανάμεσα σε ορισμένα πνεύματα, που οι συζητήσεις και οι διάλογοι τους θυμίζουν έτοιμο σενάριο που απλά υπαγορεύεται; Ανεξήγητο για εμένα. Είναι μάλλον η στιγμή που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι αυτό που άκουγες τότε και δεν μπορούσες να αντιληφθείς. Το γνωστό: "τους ξέρω μια ζωή". Πόσο ωραίο αυτό;
Εις το επανιδείν... +Vaggelis Episkopou
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το