Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Η όλη ιστορία με το φαγητό ξεκίνησε πριν πολλά-πολλά χρόνια επειδή... τα ζώα και μετά οι άνθρωποι, απλά, πείνασαν! Οι πρώτες κόντρες μεταξύ ανθρώπων ή ζώων έγιναν επειδή ήθελαν να εξασφαλίσουν την τροφή τους είτε κατοικώντας σε μια πιο εύφορη περιοχή είτε παραθαλάσσια κλπ. Σήμερα που ο πολιτισμός είναι... ανεπτυγμένος κάνουμε πολεμάμε για το χρήμα με το οποίο μαντέψτε, τρώμε καλύτερα!
Και σε έναν προβληματισμό σαν αυτό δεν είναι δυνατό να μην αναρωτηθούμε (κι εμείς) αν τρώμε για να ζούμε ή ζούμε για να τρώμε!
Και επειδή μπορεί όλοι να δίνουμε μάχη κάθε μέρα για να εξασφαλίσουμε επάρκεια, ποιότητα και πληρότητα στο φαγητό όμως την ίδια ώρα πολλοί περνούν έναν εφιάλτη για να αποφύγουν το φαγητό! Αν μόλις φτάσατε σε τούτο τον πλανήτη και διαβάσατε το παραπάνω, τότε θα έχετε κι εσείς εκείνο το ύφος απορίας που είχε και ο Νικολάκης όταν η δασκάλα ρώτησε πότε έγινε η άλωση της Πόλης!
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα στην Δύση εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (η συντριπτική πλειοψηφία αυτών γυναίκες) δίνουν μεγάλο αγώνα και πολλά λεφτά σε ειδικούς προκειμένου να μην τρώνε, προκειμένου να χάσουν κιλά και ουσιαστικά συνθέτουν το απόλυτο μοτίβο ειρωνείας σε σχέση με την εικόνα εκατομμυρίων ανθρώπων στις υποανάπτυκτες ή εμπόλεμες περιοχές που πεθαίνουν κυριολεκτικά από την ασιτία. Σημεία των καιρών...
Πίσω στη Δύση όμως, αναρωτιέμαι ρε παιδί μου, τι είναι το φαγητό για εμάς. Νομίζω οι περισσότεροι απολαμβάνουν το φαγητό, το συνδυάζουν με την ξεκούραση, το διάλειμμα, την διασκέδαση με φίλους, όμως υπάρχουν κάποιοι που το φαγητό για αυτούς έχει γίνει ένας εφιάλτης. Έχουν εμμονές με την κατανάλωση μιας κανονικής ποσότητας φαγητού κυριευμένοι από την ουτοπική φοβία πως μπορεί να παχύνουν, να μην είναι αρεστοί ή να μην είναι υγιείς. Τελικά καταφέρνουν να χάνουν την υγεία τους, την ηρεμία τους και να κυνηγάνε μία ουτοπία που ίσως και να μην τους αφορά στο σώμα ή την ζωή. Σε ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις βλέπουμε νεαρά κορίτσια να πεθαίνουν από νευρική ανορεξία.
Για τον άνθρωπο και το φαγητό έχουν γραφτεί και θα γράφονται αράδες χωρίς τέλος. Εγώ είμαι ο πλέον ακατάλληλος να ασχοληθώ με το ζήτημα υπό το επιστημονικό, διατροφικό ή βιολογικό πρίσμα. Μπορώ όμως με σιγουριά να γράψω πως η σχέση του ανθρώπου με το φαΐ μαρτυρά την ψυχολογία και την νοοτροπία του. Μην ξεχνάτε πόσοι τόνοι φαγητού καταλήγουν στα σκουπίδια κάθε χρόνο στην Δύση και πως την ίδια στιγμή ο κόσμος προσποιείται ότι τρώει ενώ δεν τρώει ή ότι δεν τρώει ενώ τρώει.
Αν σας μπέρδεψα, θυμηθείτε: Όπως σε όλα τη ζωή, το φαγητό πρέπει να διακατέχεται από την θεωρία του αρκετού. Όχι του ελάχιστου, όχι του ανύπαρκτου, μα ούτε και του υπερβολικού. Φάτε για να ζήσετε, φάτε για να είστε υγιής, μην φάτε όμως επειδή έτσι νιώθετε καλύτερα και προπαντός φάτε για να ζήσετε, μην κάνετε άλλα σκουπίδια... +Yanni Spiridakis
Και σε έναν προβληματισμό σαν αυτό δεν είναι δυνατό να μην αναρωτηθούμε (κι εμείς) αν τρώμε για να ζούμε ή ζούμε για να τρώμε!
Και επειδή μπορεί όλοι να δίνουμε μάχη κάθε μέρα για να εξασφαλίσουμε επάρκεια, ποιότητα και πληρότητα στο φαγητό όμως την ίδια ώρα πολλοί περνούν έναν εφιάλτη για να αποφύγουν το φαγητό! Αν μόλις φτάσατε σε τούτο τον πλανήτη και διαβάσατε το παραπάνω, τότε θα έχετε κι εσείς εκείνο το ύφος απορίας που είχε και ο Νικολάκης όταν η δασκάλα ρώτησε πότε έγινε η άλωση της Πόλης!
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα στην Δύση εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (η συντριπτική πλειοψηφία αυτών γυναίκες) δίνουν μεγάλο αγώνα και πολλά λεφτά σε ειδικούς προκειμένου να μην τρώνε, προκειμένου να χάσουν κιλά και ουσιαστικά συνθέτουν το απόλυτο μοτίβο ειρωνείας σε σχέση με την εικόνα εκατομμυρίων ανθρώπων στις υποανάπτυκτες ή εμπόλεμες περιοχές που πεθαίνουν κυριολεκτικά από την ασιτία. Σημεία των καιρών...
Πίσω στη Δύση όμως, αναρωτιέμαι ρε παιδί μου, τι είναι το φαγητό για εμάς. Νομίζω οι περισσότεροι απολαμβάνουν το φαγητό, το συνδυάζουν με την ξεκούραση, το διάλειμμα, την διασκέδαση με φίλους, όμως υπάρχουν κάποιοι που το φαγητό για αυτούς έχει γίνει ένας εφιάλτης. Έχουν εμμονές με την κατανάλωση μιας κανονικής ποσότητας φαγητού κυριευμένοι από την ουτοπική φοβία πως μπορεί να παχύνουν, να μην είναι αρεστοί ή να μην είναι υγιείς. Τελικά καταφέρνουν να χάνουν την υγεία τους, την ηρεμία τους και να κυνηγάνε μία ουτοπία που ίσως και να μην τους αφορά στο σώμα ή την ζωή. Σε ακόμα πιο ακραίες περιπτώσεις βλέπουμε νεαρά κορίτσια να πεθαίνουν από νευρική ανορεξία.
Για τον άνθρωπο και το φαγητό έχουν γραφτεί και θα γράφονται αράδες χωρίς τέλος. Εγώ είμαι ο πλέον ακατάλληλος να ασχοληθώ με το ζήτημα υπό το επιστημονικό, διατροφικό ή βιολογικό πρίσμα. Μπορώ όμως με σιγουριά να γράψω πως η σχέση του ανθρώπου με το φαΐ μαρτυρά την ψυχολογία και την νοοτροπία του. Μην ξεχνάτε πόσοι τόνοι φαγητού καταλήγουν στα σκουπίδια κάθε χρόνο στην Δύση και πως την ίδια στιγμή ο κόσμος προσποιείται ότι τρώει ενώ δεν τρώει ή ότι δεν τρώει ενώ τρώει.
Αν σας μπέρδεψα, θυμηθείτε: Όπως σε όλα τη ζωή, το φαγητό πρέπει να διακατέχεται από την θεωρία του αρκετού. Όχι του ελάχιστου, όχι του ανύπαρκτου, μα ούτε και του υπερβολικού. Φάτε για να ζήσετε, φάτε για να είστε υγιής, μην φάτε όμως επειδή έτσι νιώθετε καλύτερα και προπαντός φάτε για να ζήσετε, μην κάνετε άλλα σκουπίδια... +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το