κείμενα προβληματισμού, από τα πιο εκλεκτά ιστολόγια της Ελλάδας
από: ΘΑΝΟΣ ΕΥΗ koukfamily
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Αν δεν το προσέξατε στα δημοσιεύματα και – περιέργως- σε κάποιες αναφορές σε εκπομπές της τηλεόρασης, προσέξτε το τώρα: «Η Γλυκερία Σκάγκου έκλεψε τις εντυπώσεις στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας. Η 12χρονη αθλήτρια του Παλαιού Φαλήρου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 5 χιλιόμετρα».
Πολύ φοβάμαι ότι η είδηση αυτή θα «ξεκατινιαστεί» τις επόμενες μέρες από τα Μ.Μ.Ε. μόνο και μόνο επειδή το κοριτσάκι αυτό είναι μόνο 12 χρονών. Πολύ φοβάμαι ότι θα την φωνάζουν σε εκπομπές, θα την καλούν σε εκδηλώσεις, θα την ψάχνουν για…. δηλώσεις, θα την αναφέρουν μέσα σε υπερβολικά και επιπόλαια κείμενα μόνο και μόνο επειδή είναι μόλις 12 ετών. Και μόλις περάσει ένας μήνας, δυο μήνες, όταν θα της έχουν «διαλύσει» τον εγκέφαλο με υπερβολές, κραυγές και ψιθύρους, θα την ξεχάσουν. Γιατί δεν θα «πουλάει» πια. Θα την έχουν εγκαταλείψει έτσι όπως εγκαταλείπουν και πετάνε ένα λαχταριστό χάμπουργκερ που δεν το έχεις φάει έγκαιρα και κάποια στιγμή …παγώνει. Ή σαν ένα εξ ίσου λαχταριστό παγωτό που ενώ το τρως και το απολαμβάνεις, χτυπάει το κινητό, μιλάς ένα τέταρτο και μετά, το παγωτό έχει λιώσει.
Η Γλυκερία είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και από το χάμπουργκερ και από το παγωτό. Η Γλυκερία είναι ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ένα από τα υγιέστερα «άτομα» στην κοινωνία μας και πρέπει να προστατευτεί, να βοηθηθεί, να εξελιχθεί, να μεγαλώσει, να μεγαλουργήσει. Κι αν την αντιμετωπίσουμε με την ίδια αδιαφορία που αντιμετωπίζουμε πλέον τα πάντα, θα τη μετατρέψουμε σε ένα φρέσκο, ζουμερό λεμόνι που σε λίγα δευτερόλεπτα καταντά μια ακόμη στυμμένη λεμονόκουπα στον κάδο των σκουπιδιών.
Πόσους μήνες, πόσες εβδομάδες, πόσες μέρες ασχολούμαστε κραυγάζοντας, αποδοκιμάζοντας, έτοιμοι να βγάλουμε ο ένας το μάτι του αλλουνού για το γκολ και το οφσάιντ και το φάουλ στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, στο ΟΑΚΑ, στο Καραισκάκη και έχουμε – για μιαν ακόμη φορά- αναγάγει το απαίσιο «τσίρκο» της κατάντιας του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου και το χαμηλό επίπεδο της καθοδηγούμενης μάζας των οπαδών σε μείζον πολιτικό, κοινωνικό, επιχειρηματικό, μέχρι και …ψυχιατρικό θέμα αλλά ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει γίνει;
Ευχή και κατάρα σε όσους μπορούν: Ας μην την μετατρέψουμε αυτή τη 12χρονη ταλεντάρα σε υποψήφια στυμμένη λεμονόκουπα, σε υποψήφιο λιωμένο παγωτό, σε τηλεοπτικό συμπληρωματικό «θέμα των τριών λεπτών». Το κοριτσάκι αυτό από το Φάληρο, έχει οικογένεια, έχει προπονητή, έχει σχολείο, έχει φίλους και συμμαθητές, έχει μέλλον μεγάλο μπροστά του. Κι ένα κομμάτι απ΄ αυτό το μέλλον της Γλυκερίας μπορεί να γίνει και δική μας ελπίδα και δική μας χαρά και δική μας ανάταση σ αυτό το χαλασμένο κόσμο.
Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Πολύ φοβάμαι ότι η είδηση αυτή θα «ξεκατινιαστεί» τις επόμενες μέρες από τα Μ.Μ.Ε. μόνο και μόνο επειδή το κοριτσάκι αυτό είναι μόνο 12 χρονών. Πολύ φοβάμαι ότι θα την φωνάζουν σε εκπομπές, θα την καλούν σε εκδηλώσεις, θα την ψάχνουν για…. δηλώσεις, θα την αναφέρουν μέσα σε υπερβολικά και επιπόλαια κείμενα μόνο και μόνο επειδή είναι μόλις 12 ετών. Και μόλις περάσει ένας μήνας, δυο μήνες, όταν θα της έχουν «διαλύσει» τον εγκέφαλο με υπερβολές, κραυγές και ψιθύρους, θα την ξεχάσουν. Γιατί δεν θα «πουλάει» πια. Θα την έχουν εγκαταλείψει έτσι όπως εγκαταλείπουν και πετάνε ένα λαχταριστό χάμπουργκερ που δεν το έχεις φάει έγκαιρα και κάποια στιγμή …παγώνει. Ή σαν ένα εξ ίσου λαχταριστό παγωτό που ενώ το τρως και το απολαμβάνεις, χτυπάει το κινητό, μιλάς ένα τέταρτο και μετά, το παγωτό έχει λιώσει.
Η Γλυκερία είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό και από το χάμπουργκερ και από το παγωτό. Η Γλυκερία είναι ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ένα από τα υγιέστερα «άτομα» στην κοινωνία μας και πρέπει να προστατευτεί, να βοηθηθεί, να εξελιχθεί, να μεγαλώσει, να μεγαλουργήσει. Κι αν την αντιμετωπίσουμε με την ίδια αδιαφορία που αντιμετωπίζουμε πλέον τα πάντα, θα τη μετατρέψουμε σε ένα φρέσκο, ζουμερό λεμόνι που σε λίγα δευτερόλεπτα καταντά μια ακόμη στυμμένη λεμονόκουπα στον κάδο των σκουπιδιών.
Πόσους μήνες, πόσες εβδομάδες, πόσες μέρες ασχολούμαστε κραυγάζοντας, αποδοκιμάζοντας, έτοιμοι να βγάλουμε ο ένας το μάτι του αλλουνού για το γκολ και το οφσάιντ και το φάουλ στην Τούμπα, στη Λεωφόρο, στο ΟΑΚΑ, στο Καραισκάκη και έχουμε – για μιαν ακόμη φορά- αναγάγει το απαίσιο «τσίρκο» της κατάντιας του επαγγελματικού μας ποδοσφαίρου και το χαμηλό επίπεδο της καθοδηγούμενης μάζας των οπαδών σε μείζον πολιτικό, κοινωνικό, επιχειρηματικό, μέχρι και …ψυχιατρικό θέμα αλλά ΤΙΠΟΤΕ δεν έχει γίνει;
Ευχή και κατάρα σε όσους μπορούν: Ας μην την μετατρέψουμε αυτή τη 12χρονη ταλεντάρα σε υποψήφια στυμμένη λεμονόκουπα, σε υποψήφιο λιωμένο παγωτό, σε τηλεοπτικό συμπληρωματικό «θέμα των τριών λεπτών». Το κοριτσάκι αυτό από το Φάληρο, έχει οικογένεια, έχει προπονητή, έχει σχολείο, έχει φίλους και συμμαθητές, έχει μέλλον μεγάλο μπροστά του. Κι ένα κομμάτι απ΄ αυτό το μέλλον της Γλυκερίας μπορεί να γίνει και δική μας ελπίδα και δική μας χαρά και δική μας ανάταση σ αυτό το χαλασμένο κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το