Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Ο κόσμος ξεχνάει. Γρήγορα, εύκολα, ξεχνάει πάντως. Και αυτό δεν είναι κακό απαραίτητα... Πρόσφατα λοιπόν είχα μια ιδιαίτερη εμπειρία, όταν στον χώρο εργασίας μου είχε έρθει ένας κύριος.
Αεράτος, μετά τα πενήντα, ωραίο στυλ. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν η εμφάνιση του που με ενδιέφερε αλλά το γεγονός ότι κάποιον μου θύμιζε. Συμπτωματικά λίγα λεπτά αργότερα ο άνθρωπος κάποιον κάλεσε στο κινητό του και άρχισε να δίνει τα στοιχεία του. "Ναι, σημειώστε: Ασκοξυλάκης Ιωάννης [...]". Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Κατάλαβα!
Δεν έχασα καθόλου χρόνο και τον πλησίασα. Του έδωσα το χέρι μου και εκείνος φανερά αιφνιδιασμένος ανταποκρίθηκε. "Λογικά δεν με θυμάστε. Το όνομα Σπυριδάκης σας λέει κάτι";
"Σαν όνομα ναι, αλλά δεν νομίζω ότι γνωρίζω σε τι αναφέρεστε", μου απαντάει σχετικά ψυχρά.
Χρόνια πριν...
Είχε(...) μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο με ακατάσχετη αιμορραγία στο παχύ έντερο από τον καρκίνο που είχε επιστρέψει δριμύτερος. Εκείνο το μεσημέρι, τον εξέτασε, έδωσε εντολή για ακόμη μία φιάλη αίμα και αφού τελείωσε την βάρδια του, έφυγε για το σπίτι του.
Λίγες ώρες μετά, το κρεβάτι του μούσκεψε από αίμα. Έντρομες οι νοσηλεύτριες έδιωξαν τους πάντες από τον θάλαμο και με κάλεσαν εσπευσμένα για να μεταβώ στο νοσοκομείο από την δουλειά μου. Όταν έφτασα, είχε ήδη ειδοποιηθεί εκείνος που παράτησε το σπίτι του και έτρεξε στο νοσοκομείο, ήταν η πρώτη φορά που με είδε και τον είδα στα κλεφτά. Μάλλον που δεν ήξερε καν ότι είμαι ο γιος του. Αφού τον εξέτασε για λίγο, έδωσε εντολή στις νοσηλεύτριες να τον ετοιμάσουν και ζήτησε να μάθει ποιος είναι ο γιος του. Ήταν η δεύτερη φορά που ειδωθήκαμε: "Μπαίνουμε μέσα άμεσα. Θέλω να πάρεις τα αδέρφια σου από την Αμερική να έρθουν. Τώρα που θα περάσουμε, χαιρέτισε τον. Ίσως να μην τον ξαναδείς". Πράγματι, το φορείο πέρασε από μπροστά μου, ανταλλάξαμε ένα παρηγορητικό αστείο και έφυγαν. Αμέσως πήρα τα αδέρφια μου για να κλείσουν εισιτήρια.
Και ύστερα σιωπή και αναμονή. Θαρρώ πως ήταν μετά τις εφτά το απόγευμα και έπρεπε να γίνει περασμένες τέσσερις το ξημέρωμα για να δούμε και πάλι τον γιατρό βουτηγμένο στον ιδρώτα και τα αίματα να περπατάει βιαστικά λέγοντας: "μάλλον έχει κι άλλες εκκρεμότητες στην ζωή".
Ούτε τώρα ήταν σε θέση να ανακαλέσει το σκηνικό: "Φίλε μου, έχω ζήσει πολλά τέτοια και πραγματικά δεν τα θυμάμαι όλα. Είναι καλά ο πατέρας σου"; του απάντησα καταφατικά και μου είπε: "Μπορεί να μην τον θυμάμαι, αλλά να μου τον χαιρετίσεις και να είστε πάντα καλά". Του έσφιξα το χέρι και έφυγα για να συνεχίσω την δουλειά μου.
Μέχρι και σήμερα που δημοσιεύω το κείμενο αυτό, δεν έχω δώσει τα χαιρετίσματα στον πατέρα μου. Ελπίζω να με διαβάζει σήμερα και να τα λάβει με αυτόν τον τρόπο. Όσο για τις εκκρεμότητες που ο γιατρός είπε, θα τολμήσω να συμπληρώσω πως τις εκπλήρωσε σχεδόν όλες. Για κάποιον λόγο όμως, εξακολουθεί να παραμένει εδώ και είναι δικό του χρέος πλέον να σκεφτεί το γιατί και ύστερα να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τις εκπληρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως έως τώρα προσπαθούσε. Του εύχομαι να βρει τον τρόπο να γίνει ξανά θετικός, υποστηρικτικός και προσαρμοστικός στις όποιες καταστάσεις προκύπτουν... +Yanni Spiridakis
Αεράτος, μετά τα πενήντα, ωραίο στυλ. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον και σύντομα κατάλαβα ότι δεν ήταν η εμφάνιση του που με ενδιέφερε αλλά το γεγονός ότι κάποιον μου θύμιζε. Συμπτωματικά λίγα λεπτά αργότερα ο άνθρωπος κάποιον κάλεσε στο κινητό του και άρχισε να δίνει τα στοιχεία του. "Ναι, σημειώστε: Ασκοξυλάκης Ιωάννης [...]". Εκείνη τη στιγμή σάστισα. Κατάλαβα!
Δεν έχασα καθόλου χρόνο και τον πλησίασα. Του έδωσα το χέρι μου και εκείνος φανερά αιφνιδιασμένος ανταποκρίθηκε. "Λογικά δεν με θυμάστε. Το όνομα Σπυριδάκης σας λέει κάτι";
"Σαν όνομα ναι, αλλά δεν νομίζω ότι γνωρίζω σε τι αναφέρεστε", μου απαντάει σχετικά ψυχρά.
Χρόνια πριν...
Είχε(...) μπει εσπευσμένα στο νοσοκομείο με ακατάσχετη αιμορραγία στο παχύ έντερο από τον καρκίνο που είχε επιστρέψει δριμύτερος. Εκείνο το μεσημέρι, τον εξέτασε, έδωσε εντολή για ακόμη μία φιάλη αίμα και αφού τελείωσε την βάρδια του, έφυγε για το σπίτι του.
Λίγες ώρες μετά, το κρεβάτι του μούσκεψε από αίμα. Έντρομες οι νοσηλεύτριες έδιωξαν τους πάντες από τον θάλαμο και με κάλεσαν εσπευσμένα για να μεταβώ στο νοσοκομείο από την δουλειά μου. Όταν έφτασα, είχε ήδη ειδοποιηθεί εκείνος που παράτησε το σπίτι του και έτρεξε στο νοσοκομείο, ήταν η πρώτη φορά που με είδε και τον είδα στα κλεφτά. Μάλλον που δεν ήξερε καν ότι είμαι ο γιος του. Αφού τον εξέτασε για λίγο, έδωσε εντολή στις νοσηλεύτριες να τον ετοιμάσουν και ζήτησε να μάθει ποιος είναι ο γιος του. Ήταν η δεύτερη φορά που ειδωθήκαμε: "Μπαίνουμε μέσα άμεσα. Θέλω να πάρεις τα αδέρφια σου από την Αμερική να έρθουν. Τώρα που θα περάσουμε, χαιρέτισε τον. Ίσως να μην τον ξαναδείς". Πράγματι, το φορείο πέρασε από μπροστά μου, ανταλλάξαμε ένα παρηγορητικό αστείο και έφυγαν. Αμέσως πήρα τα αδέρφια μου για να κλείσουν εισιτήρια.
Και ύστερα σιωπή και αναμονή. Θαρρώ πως ήταν μετά τις εφτά το απόγευμα και έπρεπε να γίνει περασμένες τέσσερις το ξημέρωμα για να δούμε και πάλι τον γιατρό βουτηγμένο στον ιδρώτα και τα αίματα να περπατάει βιαστικά λέγοντας: "μάλλον έχει κι άλλες εκκρεμότητες στην ζωή".
Ούτε τώρα ήταν σε θέση να ανακαλέσει το σκηνικό: "Φίλε μου, έχω ζήσει πολλά τέτοια και πραγματικά δεν τα θυμάμαι όλα. Είναι καλά ο πατέρας σου"; του απάντησα καταφατικά και μου είπε: "Μπορεί να μην τον θυμάμαι, αλλά να μου τον χαιρετίσεις και να είστε πάντα καλά". Του έσφιξα το χέρι και έφυγα για να συνεχίσω την δουλειά μου.Μέχρι και σήμερα που δημοσιεύω το κείμενο αυτό, δεν έχω δώσει τα χαιρετίσματα στον πατέρα μου. Ελπίζω να με διαβάζει σήμερα και να τα λάβει με αυτόν τον τρόπο. Όσο για τις εκκρεμότητες που ο γιατρός είπε, θα τολμήσω να συμπληρώσω πως τις εκπλήρωσε σχεδόν όλες. Για κάποιον λόγο όμως, εξακολουθεί να παραμένει εδώ και είναι δικό του χρέος πλέον να σκεφτεί το γιατί και ύστερα να κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να τις εκπληρώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, όπως έως τώρα προσπαθούσε. Του εύχομαι να βρει τον τρόπο να γίνει ξανά θετικός, υποστηρικτικός και προσαρμοστικός στις όποιες καταστάσεις προκύπτουν... +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Ηρωες και οι δυο τους!
ΑπάντησηΔιαγραφή