Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Κοιτάζω το ημερολόγιο. Τέλος Ιουλίου, προ των πυλών και ο Αύγουστος. Οι μήνες των διακοπών, της ηρεμίας και της ξεγνοιασιάς. Αύριο θα επιστρέψει από την άδεια του ένας συνάδελφος. Μήλο νομίζω είχε πάει με την αρραβωνιαστικιά του. Μέσα της εβδομάδας θα φύγει ένας άλλος και κάπως έτσι θα κυλήσει ο μήνας. Φυσιολογικά δηλαδή.
Στο σημείο αυτό είναι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε εκείνους που για άπειρους λόγους δεν μπορούν να πάρουν άδεια, δεν έχουν την πολυτέλεια να πάνε διακοπές ή έστω μερικές μέρες διακοπής και χαλάρωσης. Για ένα ακόμα καλοκαίρι ανήκω κι εγώ σε αυτήν την κατηγορία. Είναι Κυριακή σήμερα και ζηλεύω ακούγοντας τόσο κόσμο να πηγαίνει στην παραλία. Ζηλεύω γνωρίζοντας πως το γραφείο μου βρίσκεται μία ευθεία 200 μέτρων από την θάλασσα.
Τα πάντα είναι ζήτημα αντοχών και ανέχειας. Ο καθένας κάνει τον αγώνα του. Ο καθένας προσπαθεί για το καλύτερο και ενώ είναι εύκολο να συγκρίνεις άνθρωπο με άνθρωπο με βάση τον κόπο, το πρόγραμμα και τον αγώνα του, εντούτοις το στοιχείο της αντοχής είναι μεταβλητό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουν όλοι τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όρια, άρα καταλήγω πως δεν υπάρχει μάλλον μέτρο ακριβής σύγκρισης.
Και αυτό μου επιβεβαίωσε πρόσφατα κάποιος που τον κορόιδεψα γιατί είχε διαμαρτυρηθεί για κούραση σε μία μέρα που εργάστηκε μόλις 4 ώρες. Του ανέφερα το δικό μου πρόγραμμα το οποίο μου επέτρεψε να ξεκουραστώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να λάβω την πιο διαφωτιστική απάντηση: "ναι, απλά μιλάμε για τα όρια φυσιολογικών ανθρώπων. Εσύ, δεν είσαι ένας από αυτούς..."
Ειλικρινά δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να νιώσω περήφανος για την εργατικότητα μου ή βλάκας που επέτρεψα στον εαυτό μου να εκτεθεί σε τέτοιου είδους εξαντλητικά προγράμματα που κατέληξαν να αποτελούν την δεδομένη καθημερινότητα μου. Η ουσία είναι πως μετά από τόσα χρόνια δεν έχω ιδέα αν αυτό αλλάζει. Αυτός είναι ο στόχος, αυτή η επιδίωξη. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρω εν καιρώ... Εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ; +Yanni Spiridakis
Στο σημείο αυτό είναι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε εκείνους που για άπειρους λόγους δεν μπορούν να πάρουν άδεια, δεν έχουν την πολυτέλεια να πάνε διακοπές ή έστω μερικές μέρες διακοπής και χαλάρωσης. Για ένα ακόμα καλοκαίρι ανήκω κι εγώ σε αυτήν την κατηγορία. Είναι Κυριακή σήμερα και ζηλεύω ακούγοντας τόσο κόσμο να πηγαίνει στην παραλία. Ζηλεύω γνωρίζοντας πως το γραφείο μου βρίσκεται μία ευθεία 200 μέτρων από την θάλασσα.
Και αυτό μου επιβεβαίωσε πρόσφατα κάποιος που τον κορόιδεψα γιατί είχε διαμαρτυρηθεί για κούραση σε μία μέρα που εργάστηκε μόλις 4 ώρες. Του ανέφερα το δικό μου πρόγραμμα το οποίο μου επέτρεψε να ξεκουραστώ λίγο μετά τα μεσάνυχτα για να λάβω την πιο διαφωτιστική απάντηση: "ναι, απλά μιλάμε για τα όρια φυσιολογικών ανθρώπων. Εσύ, δεν είσαι ένας από αυτούς..."
Ειλικρινά δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να νιώσω περήφανος για την εργατικότητα μου ή βλάκας που επέτρεψα στον εαυτό μου να εκτεθεί σε τέτοιου είδους εξαντλητικά προγράμματα που κατέληξαν να αποτελούν την δεδομένη καθημερινότητα μου. Η ουσία είναι πως μετά από τόσα χρόνια δεν έχω ιδέα αν αυτό αλλάζει. Αυτός είναι ο στόχος, αυτή η επιδίωξη. Μένει να δούμε αν θα τα καταφέρω εν καιρώ... Εσείς αναρωτηθήκατε ποτέ; +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το