Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Νομίζω πως ο σημερινός προβληματισμός αποτελεί προσωπική κοινωνική απαξίωση, όμως δεν διανοούμαι να μην ασχοληθώ με ένα ζήτημα το οποίο “κουτούλησα” σε γνωστό κοινωνικό δίκτυο και το οποίο με αναστάτωσε.
Αυτήν ακριβώς την εικόνα αντίκρισα προ ημερών, αναδημοσιευμένη από έναν φίλο μου, πατέρα ενός παιδιού.
Αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου οι πολλές δεκάδες φωτογραφιών των παιδιών μου που έχω δημοσιεύσει στο δικό μου λογαριασμού κοινωνικού δικτύου με κάποιον περιορισμό πρόσβασης που αποτελείται από γνωστά μου άτομα και όχι εντελώς δημόσια.Αναρωτήθηκα κατά πόσο αυτή η… λεζάντα με έκανε κακό ή λάθος πατέρα.
Προφανώς δεν αναρωτήθηκα ποτέ κάτι τέτοιο (ήταν καθαρά ειρωνική δήλωση) μιας και γνωρίζω άριστα την ποιότητα πατρικής φιγούρας που αποτελώ στις ζωές των παιδιών μου. Όμως ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λίγο πιο αντικειμενικά τα δύο σκεπτικά.
Για μένα το κοινωνικό δίκτυο είναι σχεδόν ευλογία. Αδερφικοί μου φίλοι, κουμπάροι και μέλη της οικογένειας μου, βρίσκονται εκτός Κρήτης και αρκετοί εξ αυτών εκτός Ελλάδας. Συνάμα είναι πολλοί, αρκετά πολλοί. Προσωπικά δεν έχω τον χρόνο να παίρνω τηλέφωνο τον Μιχάλη, την Αναστασία, τον Νίκο, την Σοφία, τον Βασίλη και τόσους ακόμα δικούς μου ανθρώπους για να τους λέω καθημερινά τι αισθάνομαι, τι ενδιαφέρον έκανα, τι με νευρίασε και πως μεγαλώνουν τα παιδιά μου εμφανισιακά ή μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Με μία δημοσίευση, είναι σχεδόν όλοι ενημερωμένοι, έχουν όλοι πρόσβαση στην ζωή μου (όσο εγώ επιθυμώ και επιτρέπω φυσικά) και η επαφή μου με εκείνους διατηρείται ποιοτικά και χωρίς κόπο.
Τα παιδιά μου δεν είναι τάπερ. Είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα μου. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Είναι ο σημαντικότερος λόγος που αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και ναι, μ’ αρέσει να τα επιδεικνύω, αν αυτή η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αρνητικό τρόπο. Γιατί ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιείς την λέξη αυτή, κρύβεις μέσα σου και την ποιότητα ανθρώπου που είσαι. Η επίδειξη των παιδιών μου, σημαίνει μια φωτογραφία στο γήπεδο μαζί τους, σημαίνει μία φωτογραφία έξω απ’ το σχολείο με την στολή της θεατρικής παράστασης, σημαίνει μια αγκαλιά με τον πατέρα τους, σημαίνει η πρώτη τους φορά στον κινηματογράφο ή σε ένα μουσείο.
Γιατί γονιός -και συγχωρέστε με αν αλλάζω θέμα- δεν είναι μόνο εκείνος που ταΐζει τα παιδιά του και τα ντύνει για να πάνε σχολείο, αλλά αυτός που με κάθε κόστος, με κάθε προσωπική θυσία φροντίζει να τους δώσει όσο το δυνατό περισσότερα ερεθίσματα ώστε όταν αυτά θα βγουν μόνα τους πια στην κοινωνία θα έχουν τις περισσότερες δυνατές παραστάσεις για να φανούν όσο το δυνατό πιο ώριμα, προετοιμασμένα, συνειδητοποιημένα και λιγότερο αιφνιδιασμένα από την ζωή.
Από την άλλη αν κάποιος νομίζει πως με το να μην δημοσιεύει φωτογραφίες των παιδιών του σε περιορισμένο και επιλεγμένο κοινό, τα προστατεύει από τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω για τα παιδιά, προφανώς είναι σεβαστό ακόμα κι αν είναι πέρα ως πέρα άκυρο.
Αλλά ειδικά για εκείνους που παρομοιάζουν τα παιδιά με... τάπερ, νομίζω πως απλά θα ευχηθώ να αντιληφθούν τον θησαυρό που κρατούν μέσα στα σπίτια τους και πως αυτός δεν βρίσκεται μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας, αλλά κάπου εκεί στο ακατάστατο σπίτι, σαν σωστά διαμάντια που περιμένουν επεξεργασία για να λάμψουν κάποτε σε ένα σπάνιο κόσμημα! +Yanni Spiridakis
Αμέσως πέρασαν από το μυαλό μου οι πολλές δεκάδες φωτογραφιών των παιδιών μου που έχω δημοσιεύσει στο δικό μου λογαριασμού κοινωνικού δικτύου με κάποιον περιορισμό πρόσβασης που αποτελείται από γνωστά μου άτομα και όχι εντελώς δημόσια.
Προφανώς δεν αναρωτήθηκα ποτέ κάτι τέτοιο (ήταν καθαρά ειρωνική δήλωση) μιας και γνωρίζω άριστα την ποιότητα πατρικής φιγούρας που αποτελώ στις ζωές των παιδιών μου. Όμως ας προσπαθήσουμε να εξετάσουμε λίγο πιο αντικειμενικά τα δύο σκεπτικά.
Για μένα το κοινωνικό δίκτυο είναι σχεδόν ευλογία. Αδερφικοί μου φίλοι, κουμπάροι και μέλη της οικογένειας μου, βρίσκονται εκτός Κρήτης και αρκετοί εξ αυτών εκτός Ελλάδας. Συνάμα είναι πολλοί, αρκετά πολλοί. Προσωπικά δεν έχω τον χρόνο να παίρνω τηλέφωνο τον Μιχάλη, την Αναστασία, τον Νίκο, την Σοφία, τον Βασίλη και τόσους ακόμα δικούς μου ανθρώπους για να τους λέω καθημερινά τι αισθάνομαι, τι ενδιαφέρον έκανα, τι με νευρίασε και πως μεγαλώνουν τα παιδιά μου εμφανισιακά ή μέσα από διάφορες δραστηριότητες. Με μία δημοσίευση, είναι σχεδόν όλοι ενημερωμένοι, έχουν όλοι πρόσβαση στην ζωή μου (όσο εγώ επιθυμώ και επιτρέπω φυσικά) και η επαφή μου με εκείνους διατηρείται ποιοτικά και χωρίς κόπο.
Τα παιδιά μου δεν είναι τάπερ. Είναι το μεγαλύτερο δημιούργημα μου. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου. Είναι ο σημαντικότερος λόγος που αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου. Είναι η πρώτη μου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ. Και ναι, μ’ αρέσει να τα επιδεικνύω, αν αυτή η λέξη δεν χρησιμοποιείται με αρνητικό τρόπο. Γιατί ανάλογα με τον τρόπο που χρησιμοποιείς την λέξη αυτή, κρύβεις μέσα σου και την ποιότητα ανθρώπου που είσαι. Η επίδειξη των παιδιών μου, σημαίνει μια φωτογραφία στο γήπεδο μαζί τους, σημαίνει μία φωτογραφία έξω απ’ το σχολείο με την στολή της θεατρικής παράστασης, σημαίνει μια αγκαλιά με τον πατέρα τους, σημαίνει η πρώτη τους φορά στον κινηματογράφο ή σε ένα μουσείο.
Γιατί γονιός -και συγχωρέστε με αν αλλάζω θέμα- δεν είναι μόνο εκείνος που ταΐζει τα παιδιά του και τα ντύνει για να πάνε σχολείο, αλλά αυτός που με κάθε κόστος, με κάθε προσωπική θυσία φροντίζει να τους δώσει όσο το δυνατό περισσότερα ερεθίσματα ώστε όταν αυτά θα βγουν μόνα τους πια στην κοινωνία θα έχουν τις περισσότερες δυνατές παραστάσεις για να φανούν όσο το δυνατό πιο ώριμα, προετοιμασμένα, συνειδητοποιημένα και λιγότερο αιφνιδιασμένα από την ζωή.
Από την άλλη αν κάποιος νομίζει πως με το να μην δημοσιεύει φωτογραφίες των παιδιών του σε περιορισμένο και επιλεγμένο κοινό, τα προστατεύει από τους κινδύνους που υπάρχουν εκεί έξω για τα παιδιά, προφανώς είναι σεβαστό ακόμα κι αν είναι πέρα ως πέρα άκυρο.
Αλλά ειδικά για εκείνους που παρομοιάζουν τα παιδιά με... τάπερ, νομίζω πως απλά θα ευχηθώ να αντιληφθούν τον θησαυρό που κρατούν μέσα στα σπίτια τους και πως αυτός δεν βρίσκεται μέσα στα ντουλάπια της κουζίνας, αλλά κάπου εκεί στο ακατάστατο σπίτι, σαν σωστά διαμάντια που περιμένουν επεξεργασία για να λάμψουν κάποτε σε ένα σπάνιο κόσμημα! +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το