ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ~ εσύ πλένεις ακόμα τον... αράπη;

Καληνωρίσματα από το +yannidakis

Συνέβη πρόσφατα να ακούσω κάποια παιδικά τραγούδια παρουσία της μητέρας μου (και όχι μόνο βέβαια, μην με παρεξηγήσετε). Συνήθως δεν μου αρέσουν οπότε μπορώ να πω ότι τα αγνόησα, όμως ακούω εκείνη τη στιγμή την μητέρα μου να μου θυμίζει ένα δύο που μου τραγουδούσε πριν μερικές δεκαετίες -και μου τραγουδούσε πολύ- γυρνώντας για τα καλά τον χρόνο πίσω.

Τότε που όλα εκεί έξω δεν ήταν παρά ένας άγνωστος αχανής κόσμος. Τότε που η γνώση ήταν τόσο βαθιά σε λεωφόρους που δεν είχα καν ξεκινήσει να περπατάω και οτιδήποτε μπορούσα να αντλήσω φαινόταν σαν κάτι θεόρατο.

Εκείνη την περίοδο άκουγα πολλά που ίσως τότε δεν έβγαζαν κανένα νόημα, όπως ας πούμε ότι πρέπει να χρησιμοποιούμε μαχαίρι για να τρώμε. Αλήθεια τώρα; Μαχαίρι; Μα... με κοφτερά δόντια και ένα χέρι διαθέσιμο να λερωθεί, κανένα μαχαίρι δεν θα χρειαζόταν ποτέ! Με παρότρυναν να χτυπήσω ξύλο, όμως μέσα μου ήμουν σίγουρος πως όσες φορές ή όσο δυνατά και να το κάνω, καμία πιθανότητα για μια προσμονή δεν θα αυξανόταν.

Ανάμεσα σε αυτά ξεχωρίζω και ανακαλώ το περίφημο: "τον αράπη κι αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς". Μια τόσο αθώα έκφραση, σήμερα αποτελεί ρατσιστικό ταμπού. Αυτό όμως ίσως και να είναι υποκριτικό διότι στην μισή Ελλάδα, οι πόντιοι εξακολουθούν να πρωταγωνιστούν σε ανόητα ανέκδοτα χαμηλής νοημοσύνης και οι γύφτοι αποτελούν αποκλειστικότητα παραδείγματος χαμηλού επιπέδου. Συνεπώς, όταν ανακαλώ ή αναπαράγω την συγκεκριμένη φράση -πιστέψτε με- δεν έχω καμία διάθεση φυλετικού ρατσισμού (όσοι με ξέρουν γνωρίζουν καλύτερα), αντιθέτως διαπιστώνω πως η συγκεκριμένη αποτελεί μία απόλυτα φιλοσοφημένη ρήση(!) που δικαίως έμεινε στην ιστορία.

Όχι, δεν θα μπω στην διαδικασία να την αναλύσω. Ο καθένας από εμάς έχει πλειάδα παραδειγμάτων με ανθρώπους που δεν κατάφεραν να αλλάξουν τούτο ή τούδε ή ακόμα και τον εαυτό τους σε τελική ανάλυση. Αλλά προσέξτε κάτι. Εδώ ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο έγχρωμος φίλος μας που λόγω του χρώματος του δέρματος του, απλά δεν μπορεί να αλλάξει. Όχι. Ο πρωταγωνιστής εδώ είναι εκείνος ο ανώνυμος που προσπαθεί να πλύνει τον πρώτο. Εκείνος χάνει. Σε προσπάθεια, σε ενέργεια σε ελπίδα. Εκείνος είναι ο παθών, αυτός που διαπιστώνει πως αυτό που ήλπιζε πως μπορεί να πετύχει προς όφελος του πρώτου είναι απλά ένας διακαής αλλά ίσως ουτοπικός πόθος.

Δεν είναι καιρός που άκουσα να λένε πως καλό είναι να μην ελπίζεις τίποτα. Ίσως αυτή να είναι μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Εμένα ωστόσο δεν με εκφράζει γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς ελπίδα. Και ξέρετε κάτι; Κόντρα στα σημάδια, στα γεγονότα και στα σαπούνια που έχω καταλύσει, εγώ θα συνεχίζω να πλένω τον δικό μου "αράπη". Εσείς; +Yanni Spiridakis 

---

σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;

ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ