Καληνωρίσματα από το +yannidakis
Πείτε με ρομαντικό ή ανόητο, όμως ανήκω σε αυτό το ποσοστό των ρομαντικών ανόητων που ακόμα παρακολουθεί με ενδιαφέρον και απολαμβάνει την Eurovision εκείνο το ετήσιο ανοιξιάτικο σαββατόβραδο. Εκείνον τον πολύχρωμο και πολυμορφικό διαγωνισμό ανθρώπων, λαών, ιδεών, μουσικής και τέχνης.
Για κάποιο λόγο η Eurovision υπήρξε πάντοτε κάτι πολύ-πολύ διαφορετικό. Ιδίως τότε που κάθε χώρα αντιπροσωπευόταν με τραγούδι γραμμένο στην εντόπια γλώσσα της. Η ανταλλαγή και προβολή ακουσμάτων και τέχνης, ήταν τόσο ιδιαίτερη ώστε όπου κι αν ψάξετε δεν θα βρείτε μια παρόμοια διοργάνωση πουθενά στον κόσμο.
Από την πίστα της, έχουν περάσει πολλές και διαφορετικές φυσιογνωμίες που θα τους ονομάσουμε καλλιτέχνες. To 1988 ήταν η φωνή της Celine Dion με την συνέχεια στην καριέρα της να την γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Όμως πριν και ειδικά μετά από εκείνη είδαμε μασκαράδες, συγκροτήματα, χορευτές, διάσημους ή άσημους, πειραματιστές ή... οραματιστές. Αν κάτι υπάρχει και είναι διαφορετικό τότε σίγουρα πρέπει να ακουστεί σε εκείνον τον διαγωνισμό.
Τελικά όμως, πως κερδίζεις την Eurovision; Νομίζω πως δεν υπάρχει απάντηση εδώ. Βλέπετε, εκεί που ένα χορευτικό κομμάτι κατακτά την πρωτιά, την επόμενη χρονιά μια λιτή μπαλάντα κάνει την μεγάλη ανατροπή. Κι εκεί που μια προκλητικά ντυμένη ερμηνεύτρια κάνει την εμφάνιση της, ξαφνικά κάποιοι γελοιωδώς ντυμένοι τύποι τραγουδούν metal και κερδίζουν εξίσου!
Το μυστικό νομίζω πως βρίσκεται σε κάτι που ξεπερνά την ποιότητα της μουσικής, των στίχων και των ικανοτήτων του ερμηνευτή. Βρίσκεται στην διαφορετικότητα του. Από άντρες transexual, μέχρι γυναίκες λεσβίες. Από παράξενα χορευτικά μέχρι μοιρολόγια σε τοπικές διαλέκτους. Κι αν πέρσι μια εκκεντρική ερμηνεύτρια κέρδισε τον διαγωνισμό πόσο αναμενόμενο ήταν να πάρει την σκυτάλη ένας... κανονικός τύπος πάνω σε ένα πιάνο που τραγούδησε μία μπαλάντα; Δεν θα έπαιρνα και όρκο αν πρώτα δεν μάθαινα πως ο νέος μας νικητής, ο Ολλανδός Duncan Laurence δεν ήταν αμφιφυλόφιλος! Το έμαθα την επόμενη του διαγωνισμού, όμως αυτό μου έδωσε αρκετές εξηγήσεις...
Αν κάτι με ενοχλεί και γενικά κουράζει στην Eurovision είναι οι πολιτικές προεκτάσεις και οι γειτονικές ψήφοι (βλέπε τα κλασικά 12άρια Ελλάδας και Κύπρου ή αντίστοιχα των σκανδιναβικών χωρών). Πέρα όμως από αυτό πρέπει να υπάρχει κάτι διαφορετικό! Και πιστέψτε με αν αυτό αφορά την σεξουαλικότητα του ερμηνευτή, τότε αμέσως οι πιθανότητες νίκης αυξάνονται δραματικά.
Δεν ξέρω αν πρέπει να επικροτούμε την ομοφυλοφιλία και την προβολή μιας ανώμαλης ζωής, σίγουρα όμως πρέπει να προβληματιστούμε για το κατά πόσο αυτά θα πρέπει να είναι το κριτήριο της νίκης ακόμα κι αν κανείς δεν το παραδέχεται. Στο μεταξύ εγώ θα παραμείνω ρομαντικός και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τον διαγωνισμό ακούγοντας μουσική και θαυμάζοντας όμορφα σκηνικά και εντυπωσιακές χορογραφίες! +Yanni Spiridakis
Από την πίστα της, έχουν περάσει πολλές και διαφορετικές φυσιογνωμίες που θα τους ονομάσουμε καλλιτέχνες. To 1988 ήταν η φωνή της Celine Dion με την συνέχεια στην καριέρα της να την γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά. Όμως πριν και ειδικά μετά από εκείνη είδαμε μασκαράδες, συγκροτήματα, χορευτές, διάσημους ή άσημους, πειραματιστές ή... οραματιστές. Αν κάτι υπάρχει και είναι διαφορετικό τότε σίγουρα πρέπει να ακουστεί σε εκείνον τον διαγωνισμό.
Τελικά όμως, πως κερδίζεις την Eurovision; Νομίζω πως δεν υπάρχει απάντηση εδώ. Βλέπετε, εκεί που ένα χορευτικό κομμάτι κατακτά την πρωτιά, την επόμενη χρονιά μια λιτή μπαλάντα κάνει την μεγάλη ανατροπή. Κι εκεί που μια προκλητικά ντυμένη ερμηνεύτρια κάνει την εμφάνιση της, ξαφνικά κάποιοι γελοιωδώς ντυμένοι τύποι τραγουδούν metal και κερδίζουν εξίσου!
Το μυστικό νομίζω πως βρίσκεται σε κάτι που ξεπερνά την ποιότητα της μουσικής, των στίχων και των ικανοτήτων του ερμηνευτή. Βρίσκεται στην διαφορετικότητα του. Από άντρες transexual, μέχρι γυναίκες λεσβίες. Από παράξενα χορευτικά μέχρι μοιρολόγια σε τοπικές διαλέκτους. Κι αν πέρσι μια εκκεντρική ερμηνεύτρια κέρδισε τον διαγωνισμό πόσο αναμενόμενο ήταν να πάρει την σκυτάλη ένας... κανονικός τύπος πάνω σε ένα πιάνο που τραγούδησε μία μπαλάντα; Δεν θα έπαιρνα και όρκο αν πρώτα δεν μάθαινα πως ο νέος μας νικητής, ο Ολλανδός Duncan Laurence δεν ήταν αμφιφυλόφιλος! Το έμαθα την επόμενη του διαγωνισμού, όμως αυτό μου έδωσε αρκετές εξηγήσεις...
Δεν ξέρω αν πρέπει να επικροτούμε την ομοφυλοφιλία και την προβολή μιας ανώμαλης ζωής, σίγουρα όμως πρέπει να προβληματιστούμε για το κατά πόσο αυτά θα πρέπει να είναι το κριτήριο της νίκης ακόμα κι αν κανείς δεν το παραδέχεται. Στο μεταξύ εγώ θα παραμείνω ρομαντικός και θα συνεχίσω να απολαμβάνω τον διαγωνισμό ακούγοντας μουσική και θαυμάζοντας όμορφα σκηνικά και εντυπωσιακές χορογραφίες! +Yanni Spiridakis
σχόλια; αντιρρήσεις; ερωτήσεις;
ΠΡΟΣΘΕΣΤΕ ΤΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Προβληματίστηκες; σχολίασε το